het haar op my pa se plaas op De Wildt ontmoet. Ek het daarheen gevlug van my huwelik.
In haar omswerwings het sy vir ’n kort rukkie in daardie geweste gewoon, in ’n rondawel op die plaas van mense na wie sy as die AWB’s verwys.
Een middag teen skemer sit ons op die gras voor haar rondawel.
Dis ’n valerige grasperkie wat terselfdertyd die AWB’s se agterplaas is. Die rondaweldeur is oop en ’n obskure CD met hartverskeurende sigeunermusiek dawer oor die werf.
Sy begin op die gras dans soos net sy kan dans: kaalvoet, oë ten hemele, met stom en boetedoenende handgebare uit die Griekse tragedie of Japannese kabuki-teater.
Sy sê altyd dat sy die onderbene van ’n dwerg het. Haar balans is verstommend.
Haar Dobermann is ook opgevang in die heidense gees van die oomblik. Hy dans op sy agterpote agterna en hap-hap na haar ekspressiewe hande.
In die skemer lug bokant haar dryf ’n volmaan soos ’n bloedblaas.
Ek gewaar twee koppe in die AWB’s se kombuisvenster, waarna die gordyne met ’n besliste en afwerende pluk toegetrek word.
Net daar het ek geweet: hier gaan sy ook nie lank woon nie.
Ek identifiseer blindelings met die soort mense teen wie ’n hele buurt petisies optrek. Die soort mense wat in ’n vroeër, genadeloser tyd teen sononder uit die dorpsgrense verdryf is met hooivurke en fakkels. Ek wou nooit ’n adres hê nie.
Ek probeer inkruiperig glimlag, sag trap en ongesiens verbygaan, maar die poskaartdorpe is te mooi, al die reëls verwarrend vir my soort.
Ek hunker na “Walden” en “Civil Disobedience”, na ’n digte skemer wat daal oor ’n bewegende veld, na ’n maan soos ’n nartjieskyf en ’n handvol sterre in die verbygaan.
Spaar my sitplek in die skuit en gee aan daai spaan.
Ek wil aan die beweeg bly.
Hoofstuk 9
Die volgende oggend, in die helder daglig, is daar geen teken van Marike nie.
Die skottelgoed is wel gewas. Die twee teekoppies staan onderstebo in die afdroograk. Die kat is nog soek.
In die sitkamer struikel ek oor iets. Dis haar reistassie wat teen die bank leun. Ek gaan sit op die mat en trek dit nader. Dis toegerits en toegesluit, maar ’n klein goue sleuteltjie hang nog aan die ritssluiter. Ek wikkel dit los en sluit die slotjie oop terwyl ek oor my skouer loer.
Binne is ’n handjievol voorwerpe: ’n blikkie Doom, ’n foto van F.W. in ’n maroen kamerjas, ’n teelepeltjie met die ou landswapen en “Libertas” daarop, ’n halwe dosie gekleurde sigarette, ’n fluweelroos, ’n effens platgedrukte ontwerpershoed, ’n handskoen. Dit laat my dink aan die liedjie oor die ashoopkoningin.
“Julle joernaliste is darem ongeneeslik nuuskierig. Moenie dat ek jou skrikmaak nie. Oppas, my foto.”
“Ek is nie ’n joernalis nie. Ek was ’n sub, maar ons afdeling van die koerant het verlede week toegemaak. Ek is afgelê. I lost my job two weeks before Christmas – dit kom uit ’n liedjie van Rodriguez.”
“O, ideaal. Dan kan ek en jy onverstoord rondslenter en agter die kap van ’n paar byltjies kom.”
“Ek wil nie ongeskik wees nie …”
“Jy bedoel seker jy wil nie ongepoets wees nie. Ek reken jy is heeltemal geskik vir die taak.”
“Ek bedoel, hoe weet jy ek het nie beter dinge om te doen nie, soos werk soek?”
“Jy het my immers gesién. Dit beteken jy het vrae rondom my … einde. Of my lewe.”
“Ek het teorieë, ja. Jy spook al lank by my. As ek voltyds werk, het ek nie altyd genoeg tyd om dinge deur te dink nie. Ek het van kleins af ’n duisend teorieë in my kop, maar die gewone lewe wil dit altyd verdring. Om te dink, om een gedagte klaar te maak, is ’n ongelooflike luukse wanneer jy vir ’n maatskappy werk.”
“Dan is dít waarom jy jou werk verloor het. ’n Bestiering. En gaan koop asseblief vandag vir ons Earl Grey-tee. Wat pla jou omtrent my lewe?”
“Die ongeleefde deel.”
“Skote Petoors.”
Hoofstuk 10
'Kom ons fokof Joburg toe,” sê Die Skrywer op ’n dag.“Ek het baie vriende daar. Ons sal jobs kry. Got, hierdie valley is te benepe. Hulle leef ’n mens dood hier. Dis ’n klomp mompelende morone. Herkouende zombies. Masturberende nonne. Dis ’n bloedskandelike plakkerskamp. Ek is bang die AWB’s vergiftig my honde.
“Ons gaan bly in Melville. Jy sal aan die skilder gaan as jy hier wegkom, en skryf. Jy kan jou nie vir ewig hier op die plaas begrawe nie. Jy’s dit aan jou talent verskuldig. Jou kinders ly aan omgewingsarmoede. You dig? Hulle is briljante kids. Jy is dit aan hulle verskuldig. Moenie worry nie, ek sal vir ons almal kook. Ek is ’n huishen. Ek sal vir die kinders klavierlesse gee sodat jy kan tyd kry om te skilder.
“Ons kry ’n plek met ’n tuin, plant spinasie, tamaties, pampoen, kruie. Got.”
Hoofstuk 11
Marike slaan haar oë op na die berge.
“Dáárna het ek verlang, al die jare in die spierwit Wagkamer sonder uitsig. Somerdae in Kaapstad, met die mis oor die berg en die wind wat alles skeef waai, die see so verblindend blou. Duits en Japannees wat op straat gepraat word. Teen die einde het ek alles deur ’n gekraakte donkerbril waargeneem. Die blues op Bloubergstrand. Depressie bloei die kleur uit dinge, Maud.”
“Ek weet. Jy het op die regte tyd opgedaag. Ek was lank onder ’n wolk, maar vanjaar, skielik, het geluk my oorrompel. Dit was nie net gunstige omstandighede nie, dit was eerder ’n lawwe opwelling van vreugde, sonder rede. As ek in die oggende hier uitstap, wil my hart bars van liefde vir Tafelberg.”
Ek wil soos dikwels die dag begin met ’n gym-sessie, maar Marike sit haar seilskoenvoetjie dwars neer.
“Nee, goeie hemel. Dis heeltemal te vervelig. Wie weet hoeveel tyd het ek? Waarom op ’n trapmeule kleitrap, ’n stilstaande fiets se gal werk of die aaklige geroei na nêrens?”
“Soos Anne Sexton se bundel The Awful Rowing towards God?”
“Jy is knap met verwysings. Maar onthou, miskien leef ek in jou kop en haal maar dinge aan wat jy ken.”
“Jou reistassie op my sitkamermat is nogal solied.”
“Voorwerpe oorleef mense, Hartjie.”
Ons stap skouer aan skouer met Langstraat af. Amper niemand sien vir Marike raak nie. Voetgangers glip moeiteloos regdeur haar. Hier en daar steek ’n prewelende bergie viervoet vas en staar na haar. Soos die prewelendes, diegene geseën of gestraf met verbeelding, praat ek ook nou met myself op straat. Niemand steur hulle daaraan nie. Mens kan doen net wat jy wil in Kaapstad.
Marike het
