“Oukei?”
“Sorry, Antie,” sê hy en sit die lêer op die toonbank neer. Hy sukkel ’n pakkie Winston uit die baadjie se binnesak en laat val dit langs die lêer.
“Ys?” vra tant Nellie.
“Nee dankie, Antie. ’Seblief nie. ’Seblief nie.” Die mannetjie kyk na my. Die letsel op sy voorkop is taamlik vars. Dit lyk of bloed enige oomblik daaruit kan syfer. “Ys maak my tande seer,” sê hy, dan hys hy hom tot op ’n kroegstoeltjie. Onder sy arms grynslag die baadjie se nate.
Hy het lanklaas das gedra. ’n Mens kan dit sommer sien aan die losserige manier waarop die bont das met ’n Mickey Mouse op, geknoop is.
Tant Nellie sit die glas vodka en water voor hom neer. Hy vat een, twee diep slukke, en laat sak die glas. “Niemand kan mos ruik as jy vodka gedrink het nie, nè?”
“Dis waar,” sê tant Nellie. “Jy ruik hom nie.”
Hy lig die glas en sluk die res van die vodka af, sit die glas neer, en blaai die lêer oop. Dit lyk of dit sy CV daarbinne is, en nog dokumente en briewe.
Ek en tant Nellie hou hom stil dop terwyl hy lees-lees daardeur blaai.
Hy skud later sy kop, mompel iets, en stoot die leë glas oor die toonbank, verby die Opel se sleutels en die pakkie Winston, in tant Nellie se rigting. “Maybe moet Antie maar vir my nog enetjie gooi,” sê hy.
Die Beefeater-horlosie teen die muur bokant die rak sê dis net ná halftien.
“Wil jy nie iets eet nie?” vra tant Nellie. “Dis nog vroeg, man.”
Hy kyk na tant Nellie, dan kyk hy na my, dan kyk hy na die leë glas in tant Nellie se hand. “Nee thanks, dankie, Antie. Gooi liewer vir my nog enetjie.”
Hy kyk weer na my. Dit lyk of die letsel op sy voorkop al rooier word. “Ek sweet verskriklik as ek eet,” sê hy.
Tant Nellie sit die glas weer vol voor hom neer.
Hy neem ’n paar diep slukke.
“Kan ek julle iets vra?” Hy kom van die stoeltjie af orent. “As ek vir julle sê ek het oor ’n kruiwa geval, sal julle my glo?” Hy beduie met die verbinde hand na die letsel op sy voorkop. “Lyk ek soos iemand wat oor ’n kruiwa geval het? Hè?”
“’n Mens sal seker so kan sê,” sê tant Nellie.
Ek sê eerder niks nie. In tant Nellie se kroeg sê ek so min moontlik.
Die mannetjie kom staan weer by die toonbank. Hy mompel weer iets – iets wat ons nie kan hoor nie, en vat weer na die glas. Tant Nellie karring aan die radio op die rak. Freek Robinson praat oor RSG met iemand oor die krisis in Suid-Afrikaanse netbal. Ons het onlangs glo selfs teen Malawi verloor. “Jisso, dis pateties,” sê tant Nellie en skakel dit weer af.
“Ek moet skedaddle,” sê die mannetjie en drink die laaste bietjie vodka en water. Hy sit die glas neer, druk die pakkie Winston in sy sak, en tel die lêer van die toonbank af op. “Ek gaan vir ’n job interview.”
“Waar?” vra tant Nellie.
“By die stadsraad, Antie. Hulle’t ’n pos vir ’n plaagbeheerbeampte.” Hy wys met die verbinde hand na die lêer onder sy arm. “Hier’s my pampiere. Hier’s als.”
Die Beefeater-horlosie teen die muur sê dis op die kop elf minute voor tien.
Die mannetjie stap na die deur toe, en by die deur gaan staan hy. Hy kyk na ons en wieg effens op sy voete.
“Ek weet genuine nie hoekom gaan ek vir hierdie interview nie,” sê hy. “Hulle gaan anyway die job vir ’n swarte gee.”
Sondagmiddagkuiertjie
Die Sondagmiddag ry ek gou by Japie aan, en toe is sy ma, tant Tillie, ook daar. Uit die ouetehuis uit. Net vir die middag.
“Kry solank vir jou ’n wyntjie, pêl,” sê Japie. “Ons wil net gou met Kallie-hulle in Kanada praat.” Hy kyk op sy horlosie. “Ons het afgespreek: drie uur.”
In die hoek van die woonkamer staan Japie se rekenaar op ’n tafel.
“Kom, Mammie.” Japie beduie na die twee regop stoele voor die rekenaar. “Kom sit Mammie hier.”
Hy help tant Tillie orent van die rusbank af, tot op haar Green Cross-sandale. Tant Tillie is al by die tagtig. Om haar arm wieg ’n naaldwerksak heen en weer en in haar hand is ’n kierietjie. Japie lei haar tot by die rekenaar. Sy gaan sit op die stoel se punt, met die naaldwerksak op haar skoot en die kierietjie tussen haar knieë.
“Mammie, Mammie moet hier praat.” Japie tik met sy vinger op die mikrofoon wat by die rekenaar staan. “Hiér.” Hy wys na die kameratjie bo-op die rekenaar se skerm. “En dan kyk Mammie heeltyd hiér.”
“Gaan ek hulle kan sien, ou kinta?” Tant Tillie wikkel nog vorentoe op die stoel.
“Mammie sal.”
“My kop is te plat, ek weet nie hoe dit werk nie.” Tant Tillie kyk na my. “Weet jý hoe dit werk?”
Japie druk die rekenaar se toetse, klak, klak, klak. Sonder om haar oë van die skerm te haal, vroetel tant Tillie in die naaldwerksak en haal ’n pakkie sensen te voorskyn. Sy skud enetjie uit en sit dit in haar mond.
Uit die rekenaar se maag kom ’n piepgeluid en op die skerm flits ’n vierkantjie.
“Miskien is hulle nie daar nie,” sê tant Tillie. “Die kinders is mos maar besig.”
Japie se vingers trommel weer oor die toetse, dan gee die rekenaar nog ’n piep, dan verskyn ’n man, ’n vrou en ’n kind op die skerm: Kallie, Linda en hul vierjarige seuntjie, Brett. Hulle sit op ’n bank en agter hulle teen die muur is ’n abstrakte skildery, in pastelkleure; en langs dit, langs die skildery, hang ’n gehekelde “Onse Vader” in blokvorm – een van die “Onse Vaders” wat tant Tillie so graag hekel, in stysel styf en laat raam.
Dit is asof alles te vinnig en te maklik gebeur het: ’n paar oomblikke sit Japie en tant Tillie en Kallie en Linda en die kind daar, amper oorbluf.
Dan kom Kallie se stem helder oor die rekenaar se luidspre-ker: “Hallo, Mammie. Hallo, Broer. Hoe gaan dit daar by julle?”
“Hi, julle,” volg Linda.
Die kind sit tussen hulle en suig aan sy vingers.
Hulle het drie jaar gelede Kanada toe geëmigreer en was sedertdien nog net een keer weer in Suid-Afrika. Twee kersfeeste gelede.
“Hallo, julle,” praat Japie reguit na die mikrofoon langs die rekenaar. “Dit gaan goed, dankie. En daar by julle?” Hy leun oor na tant Tillie. “Kan Mammie hoor?”
Tant Tillie knik. “Hallo, kinders,” sê sy sag met haar oë stip op die rekenaar se skerm.
“Hallo, Mammie,” kom Kallie se stem weer. “Mammie lyk goed. Hoe gaan dit met Mammie?”
“Goed,
