Hy wys na die mikrofoon. “Praat hier – hiér.”
“Ek sê die ou bors is darem nou beter, kind.” Tant Tillie praat nou aansienlik harder. “Die pille wat dokter Heinrich voorgeskryf het, werk darem. Het julle die pakkie gekry wat ek gestuur het?”
“Ons het, Ma. Dankie,” antwoord Linda.
“Pas daai toppie wat ek gehekel het darem?”
“Hy pas, Ma. Dis pragtig, regtig pragtig.”
“En die ander goed?”
Linda beduie na die “Onse Vader” agter hulle teen die muur. “Ma sien mos. Dankie. Dis pragtig. Iets besonders.”
“Dankie, Mammie,” voeg Kallie by.
Die kind se vingers is steeds in sy mond.
Tant Tillie en Japie staar na die skerm waarop Kallie en Linda na hulle staar. Dit is asof iets in hulle probeer begryp dat dit digitale en elektroniese impulse, net soveel as die bloed in hul are, is wat hulle deesdae verbind.
Tant Tillie lig haar kierietjie. “Hoe gaan dit met hom?” Sy reik vorentoe en druk byna met die kierie op die kind se gesig op die skerm. “Hoe gaan dit met jou, hè, Ouma se grootseun? Praat met jou ouma. Toe.”
“Dit gaan goed met hom, Ma. Net bederf.” Linda trek sy vingers uit sy mond uit. “Say hi to Ouma. Come, say hi to Ouma. Come say: Hi, Ouma.”
“Hi, Ouma.”
Tant Tillie buk af en haal ’n nuutgebreide blou trui uit die sak. “Looked what your Ouma …” Tant Tillie soek na die woord: “… your Ouma brei-ed for you.” Sy hou die trui oop voor die skerm. “I brei-ed this for you, my skattebol. Nice for the cold there in Canada, nè?”
“My daddy is going to take me to Disneyland in July,” sê die kind.
“You can put this on when you go to Disneyland.” Tant Tillie hou weer die trui oop voor haar.
“And my mummy bought me a new PlayStation.”
Tant Tillie laat sak die trui tot op haar skoot, dan trek sy ’n sakdoekie uit haar rok se mou. Die kind se hand glip terug sy mond in.
“Hoe gaan dit verder daar by julle, Boeta?” vra Japie.
“Nee, ons kap aan, ons kap aan,” antwoord Kallie.
“Besig?”
“Nogal. En jy?”
“Ek ook, ja. ’n Mens moet maar werk, nè?”
Tant Tillie sit woordeloos langs Japie en draai die sakdoekie se punt om haar wysvinger; styf draai sy dit om haar vinger terwyl sy na die skerm kyk.
Linda se gesig kom nader aan die skerm. “Ma moet kom kuier,” sê sy.
“Ek weet tog nie hoe sal ek op ’n vliegtuig kom nie, kind.”
“Nee wat, ons kry vir Ma ’n rolstoel. Tjoef-tjaf en Ma is hier.” Linda draai na Japie toe. “Kan ek jou ’n guns vra, Japie?”
“Enige tyd, Skoonsus. Vra.”
“Kan jy vir my na Wetherlys toe gaan – die meubelwinkel daar by julle? Ons is ’n paar Suid-Afrikaanse vroue hier wat ’n container van hul meubels wil invoer. Jy kry nie ordentlike goed hier nie. Kan jy vir my uitvind wat ons moet doen? Asseblief.”
“Ek maak so, Skoonsus.”
Die kind lê nou met sy kop op Linda se skoot. Kallie se een been wip die hele tyd senuagtig op en af. Tant Tillie vroetel in haar naaldwerksak.
“En verder?” vra Japie.
“Nee wat,” antwoord Kallie. “Soos ek sê: ons kap aan. Die ekonomie maak ons net seer.” Hy kyk op sy horlosie. “Miskien moet ons eers weer koebaai sê, Broer. Dan praat ons weer volgende Sondag dieselfde tyd, nè?”
“Reg so,” antwoord Japie. “Ek sal weer vir Mammie gaan haal.” Japie sit sy hand vlugtig op tant Tillie se skouer en beduie na die rekenaar se skerm. “Mammie moet nou vir Boeta-hulle groet, ons sal volgende Sondag weer praat.”
Tant Tillie kyk na die skerm en draai en draai weer die sakdoekie se punt om haar vinger. “Tattatjies, kinders.” Die sakdoekie raak stil in haar hand, dan bring sy dit na haar gesig toe.
“Mooi bly, Mammie,” sê Kallie. “Dit was lekker om met Mammie te praat.”
“Ma moet nou kom kuier, hoor,” voeg Linda by.
Die kind het op Linda se skoot aan die slaap geraak. Linda wikkel onder hom uit en staan op. Kallie strek homself uit. Linda neem seker aan die rekenaar is reeds afgeskakel, want die volgende oomblik sien ons, ek en Japie en tant Tillie, hoe Linda om hul rusbank in Toronto, Kanada, stap, en die “Onse Vader” langs die skildery van die muur haal.
Wat is die naam van daardie sprokie nou weer?
Eendag lank gelede was dit só en nou is dit anders: Waldorf se kafee is nog hier, maar in Waldorf se plek is nou ’n Kongolees wat Engels met ’n Franse aksent praat. En Voortrekkerstraat is nou Thabo Mbeki Drive. En die hotel is ’n lodge, met ’n sportkroeg. En oom Koos Prinsloo se haarkappery is ’n China shop.
Naby Volkskas, wat nou Absa is, parkeer hy die bakkie en klim uit.
Eintlik moet hy terugklim en verder ry, dink hy – dieper die bos van sy herinneringe in.
Hy herken nie een van die gesigte wat hy sien nie.
Doer oorkant op die sypaadjie voor die Spar, skuins oorkant oom Dafel se apteek, het sy ma-hulle sommige Saterdagoggende môremark gehou. Hulle het pannekoek en jaffels op primusstofies gebak en sjokoladekoeke en fudge en klapperys verkoop.
Soms was daar flop pannekoeke, dan het sy ma dit vir hom gegee.
Hy stap oor die straat, in die Spar se rigting.
“Van sit en staan, kom niks gedaan,” hoor hy sy ma roep. “Kom, kom maak jouself handig.”
Waar sy ma-hulle se môremarktafels gestaan het, het ’n ouerige vrou ’n paar tamaties en lemoene en pakkies grondboontjies uitgepak op ’n stuk plank wat op twee omgekeerde koeldrankkissies rus.
Stavast Mansuitrusters is nou Joe’s Chicken.
Oom Dudu Stavast het jou altyd by die deur ingewag en om sy nek het ’n maatband gehang waarmee hy eers jou middel gemeet het voor hy vir jou ’n plat boks met ’n langbroek in van die rak gehaal het.
Hoër op in die straat, teen die NG kerk se muur, hang ’n teken: Scorpion Security Sevices, 24 Hour protection. Beware.
Nog hoër op in die straat is nou Toskaanse huise by die gholfbaan. Al Debbo het eenkeer lank gelede daar gholf gespeel, en toe slaan hy glo sy bal per ongeluk diep die bos in. Ná ’n lang, vrugtelose gesoek skreeu Al Debbo toe glo vir die joggie wat sy gholfsak gedra het: “Caddy, los die bal! Kom soek die baas!”
Eens
