mevrou. Die fyngevoeligheid en trots wat maak dat ’n seun teen ’n meisie boks, lê buite my ervaring. As jy dink dit sal van nut wees, sal ek Tessa beveel om in die vervolg stil te staan sodat hy sy trots kan red deur haar raak te slaan. Maar hier in ons gimnasium boks Tessa teen seuns, en sy weet seker nie wat om met jou kind te maak nie.”
Die sarkasme is, soos die hoof se skoliere sal sê, ver bokant mevrou Jonker se kampeerterrein.
“Daar’s nog iets!” neul sy verder. “Sy het haar rok uitgetrek en die ander seuns het dit vir my Gawie aangetrek!”
Die hoof glimlag selde. Dis jammer niemand is hier om hom nou te sien nie. “Verskoon my, mevrou. Ek kan jou ongelukkig nie verder help nie,” sê hy en sit die foon neer.
Doktor Serfontein vertel niks hiervan wanneer hy terug sitkamer toe gaan nie.
Later, toe die gaste wat hier oornag na die gastekamers in die skoolgebou geneem word, gaan hy na die tweede verdieping en klop aan sy vrou se deur. ’n Lig skyn onderdeur, maar toe hy geen antwoord kry nie, stap hy weg.
“Helen is nie in haar kamer nie,” sê Krynauw wat agter hom by die trap opgekom het. “Sy is ondertoe om Josef se tienuur-bottel reg te kry.”
“O dankie.” Hy gaan by die kamer in.
Toe sy vrou met die warm bottel inkom, staan hy effens oor die wiegie gebuk. Hy hoor haar sykamerjas ritsel en kom haastig regop.
Sy bedwing ’n glimlag. “Soek jy my?” vra sy.
“Ja. Daar is weer klagtes oor Tessa.”
Sy het die baba intussen opgetel en sit hom so skielik in haar man se arms dat hy nie kan padgee nie.
“Hou jou seun vir ’n oomblik vas en maak hom wakker sodat ek vir hom sy kos kan gee.”
Die hoof is ongemaklik, maar doen sy bes.
“Jy is baie goed met die baba,” sê sy vrou. “Ek moet jou meer vra om te help.”
Sy praat soos altyd skertsend met hom, maar haar groen oë het ’n sagte uitdrukking. “Wat het Tessa nou weer aangevang?” vra sy.
“Sy het ’n gek van mevrou Jonker se seun gemaak.”
“Het die ma jou gebel?”
“Ja.”
“Weet jy sy en Coralie is groot vriende?”
“Dit verbaas my nie.”
Die hoof dink nie baie van sy broer Adolf se vrou nie. Sy het haar eie dogtertjie so te sê weggegooi, bloot omdat Tessa nie ’n seun is nie. Toe doktor Serfontein die meisie wou aanneem, het sy dit net so toegelaat en ’n paar maande later ’n veertienjarige seun aangeneem. Coralie hou ewe min van haar swaer. Hy het haar man immers omgepraat om hier te kom skoolhou … by hierdie skool wat sy “the last jumping-off place” noem. Sy weier volstrek om Afrikaans te praat.
Mevrou Serfontein paai haar man nou. “Coralie se selfsug is haar grootste vyand. Dit maak dat niemand van haar hou nie. Maar sy’t baie verbeter vandat sy vir Tonie het. Hy is ’n liewe kind.”
“Ek is nie so seker dis goed vir die seun nie, maar hopelik het sy nie ’n slegte invloed op hom nie. Adolf is gans te sag met Coralie.”
“Hy is lief vir haar. Ek verstaan dit nie, maar so is dit.”
“’n Mens moet selfs jou eie vrou nie meer as jou eer liefhê nie.”
Helen kyk stip na hom terwyl sy die kind neem. In die diepte van haar groen oë lees die hoof haar wete dat selfs hy eenkeer baie op die spel sou geplaas het vir die liefde van die Russiese sangeres wat verkies het om met sy vriend, die pianis Arthur Spaulding, te trou. Die vrou se dood het hom geestelik geknak, maar hy het hier op Keurboslaan herstel, danksy ’n hegte vriendskap met die skool se vorige eienaar, meneer Schoonbee. Daarna het doktor Serfontein die nou beroemde skool opgebou.
Die hoof bloos nie, want dis nie sy geaardheid nie, maar die spiere in sy ken word styf.
Sy vrou glimlag skielik en laat haar hand vir ’n oomblik op sy skouer rus. Hy neem dit en druk dit teen sy lippe. “Ek is jou meer as dankbaarheid verskuldig,” sê hy.
Die hoof gaan uit om nog ’n lang skof aan sy nuwe roman te werk. Die feit dat sy peetpa vir hom ’n fortuin nagelaat het, keer nie dat hy hard werk nie. Skryf is in elk geval nie vir hom werk nie. Dis sy passie.
Meneer Nieuwenhuis kom eers laataand terug by die huis. Hy het soveel om vir sy ouers te vertel dat hulle byna die hele nag deur gesels. Nadat hy opgewonde alles van die kosskool en pragtige omgewing vertel het, is hulle net so gelukkig soos hy.
“Dis wonderlik dat oom Hennie vir Fanie betaal om daar skool te gaan,” sê sy pa. “Ek wens ons kon dit vir jou gedoen het, Herman. Maar die oom was altyd geheg aan Fanie.”
“Ek was baie gelukkig hier by die huis,” troos die jong onderwyser.
Sy ouers glimlag waarderend.
“Wel, ek sal nou seker vir Fanie moet vertel.”
“Hy sal baie soet wees met jou daar … Ek weet dit,” sê mevrou Nieuwenhuis met ’n optimisme wat totaal ongegrond is.
Meneer Nieuwenhuis vertel die nuus die volgende oggend vir sy boetie. Hulle is in sy kamer waar hy van sy goed begin inpak. Fanie sit op die bed en swaai sy lang, dun bene heen en weer.
Sy sproetgesig onder die ligte hare is buitengewoon ernstig.
“Jy kom na ons toe … Dit kan nie wees nie,” sê Fanie.
“Hoekom nie? Jy’s verniet bang ek sal hier by die huis op jou kom klik.”
“Ek’s nie bang daarvoor nie, man.”
Sy broer verstaan die gedagte agter die bot antwoord.
“So jy was daar toe niemand my wou sê waar jy is nie. Wat dink jy van doktor? Was hy vriendelik met jou?” vra Fanie.
“Baie. Maar hy maak ’n mens op jou senuwees sonder om dit te bedoel, net die manier hoe hy daar aan tafel sit en na alles en almal luister, maar skaars ’n woord sê. Krynauw is baie tuis daar. Hy’s ’n gawe ou. Hy en Helen het doktor geterg omdat die filmster, Robert Markham, niks van hom wil weet nie, en hy’t ewe koel en kalm gebly.”
“Wat? Wat het Robert Markham met doktor te doen?”
“Onthou jy hulle’t laas week in die koerant gesê Markham gaan volgende maand in lewende lywe daar wees wanneer sy nuwe fliek vrygestel word?”
“Natuurlik onthou ek.”
“Wel, Krynauw vertel my later daai man en doktor het in Engeland saam gestudeer, maar toe die Serfonteins laas in Amerika was en doktor weer vir Markham wou sien, het sy agent botweg geweier. Hy besef seker nie wie en wat doktor nou is nie, al dog ek byna die hele Amerika weet hy’t die Maxim-fortuin geërf.”
Fanie se oë blits. “En daai vent wil hiernatoe kom!” sê hy vererg.
