hierdie kamer?”
“Nee, meneer. Dis Bruwer. Hy kom later die ligte afskakel.”
“En wat is jou naam?” vra die onderwyser vir die seuntjie wat so gespanne lyk.
“Dewald Thiessen … meneer,” kom dit huiwerig.
“Jy en jou maat hier is seker nuut in dié kamer.”
“Ja, meneer,” sê Oosthuizen opgewek. “Dis ons eerste kwartaal as senior juniors.”
Meneer Nieuwenhuis glimlag en stap uit.
Ná ’n gesellige aand in die personeelkamer waar almal, selfs die stil adjunkhoof, meneer Holst, moeite doen om hom tuis te laat voel, gaan meneer Nieuwenhuis na sy kamer. Hy wens homself weer eens geluk met sy nuwe betrekking in hierdie wonderlike plek waar sulke aangename mense woon.
Sy kamer is stylvol en gemaklik ingerig; hy voel of hy in ’n hotel bly. Hier sal hy in sy vrye tyd, veral saans, ongehinderd kan studeer.
Nieuwenhuis haal die laaste paar goed uit sy tas.
’n Geluid buite sy deur laat hom vassteek.
Hy stap soontoe en maak die deur oop.
’n Wit figuurtjie vlug by die gang af. Meneer Nieuwenhuis volg hom, maar by die draai in die gang sien hy niemand nie. Hoekom het die rondloper voor sy deur kom raas?
Nieuwenhuis is die enigste onderwyser wat in die gebou slaap. Meneer Adolf Serfontein het hom tot elfuur met koshuisdiens gehelp, maar is daarna huis toe om deur te loop omdat sy vrou so lank alleen was sonder enige beskerming, behalwe die huishulp wat sy van die Kaap af saamgebring het toe Adolf hom deur sy broer laat ompraat het … en ’n duisend ander verwyte.
Wel, hoe nou? Wou iemand hê die nuwe onderwyser moet uit sy kamer kom, en indien wel, hoekom? Hy weet dis ’n gekskeerdery. Die seuns gaan hom volgens sy reaksie hierop beoordeel. Hy moenie kwaad word nie, want wanneer jy jou selfbeheersing verloor, praat jy op ’n manier wat later spottend nageboots sal word. Fanie het hom al baie daarvan vertel.
Daar klink nou van alle kante af geluide op. ’n Hele paar seuns is duidelik nie meer in hulle kamers nie.
Toe hy nag sê, het meneer Serfontein vir hom ’n bos sleutels gegee. Een is die loper vir die boonste verdieping. Iemand mag dalk ’n badkamer sluit – al word dit belet – en daarbinne flou word. Baie dinge kan gebeur.
Meneer Nieuwenhuis se gesig kry ’n uitdrukking wat nie baie van sy boetie s’n verskil nie.
Hy gaan haastig terug na sy kamer.
Hier besef hy dadelik hy is nie alleen nie.
Hy druk die ligskakelaar, maar niks gebeur nie.
Hy praat nie, want hy is nou baie kwaad, en sy stem sal bewe. Hy weet dit.
Hy gaan na die tafeltjie langs sy bed en kry ’n onaangename verrassing. Die tafel is daar, maar die bed is weg!
Hoor hy ’n gesmoorde gegiggel, of verbeel hy hom? Onderdruk iemand ’n nies? Hy smag na ’n goeie, dik lat en tien minute alleen saam met die vabonde wat hom hierdie poets bak.
Hy beweeg na die lessenaar en maak die laai oop. Die sleutels is nog daar. So, die lessenaar het nog nie aan die beurt gekom nie.
Hy gaan uit in die gang en dink vlugtig daaraan om ’n paar prefekte te roep, maar dit sal lafhartig wees.
Nou gaan sluit hy elke slaapkamerdeur, behalwe dié van die juniorsaal. Niks sal daar skort nie. Mevrou Mostert slaap op die onderste verdieping, maar die kinders sal dit nie waag om haar kwaad te maak nie. Meneer Nieuwenhuis sal self ook nie.
Hierdie deur is ’n goeie plek om wag te hou, want van hier af kan hy die hele gang na albei kante sien, al is dit donker. Die lang rye vensters laat tog ’n bietjie lig in. Maar wag. Behoort daar nie snags ligte in die gang te brand nie? Sy kamerlig het nie gewerk nie so dit beteken …
Hy wag doodstil.
Die misdadigers word nou ’n bietjie benoud. Die nuwe meneer het spoorloos verdwyn. Waarheen?
Geer stuur die paar dapper kleintjies wat die bende altyd vir kattekwaad gebruik, terug na hulle eie kamer. Niemand weet wat om te verwag nie.
Maar toe ’n lang mansfiguur stil uit die skaduwees buite die slaapsaal se deur verskyn, skrik die kleintjies so groot dat hulle omdraai en weer by die gang af hardloop.
Hulle storm by meneer Nieuwenhuis se kamer in, waar nog moles gemaak word.
“Haai!” skree Denzil Thiessen heeltemal onversigtig. “Hy’t ons amper gevang! Hy staan wag by ons kamer!”
“O, maggies,” sê Geer.
“Ek het julle mos gewaarsku,” sê Fanie vol familietrots. “Hy’s nie ’n bobbejaan nie.”
“Bertrand, wag tot ons almal terug in die kamers is, dan gaan sit jy die hoofskakelaar weer aan,” sê Geer. “Julle kleintjies kan nie na julle kamer gaan as hy daar staan nie. Kom saam na ons s’n toe.”
“Dan sal daar nog groter nonsens wees,” sê iemand.
Dis waar; nagtelike besoeke aan mekaar se kamers word ten strengste verbied. Niemand wil eers dink wat die gevolge van so ’n oortreding sal wees nie.
“Ek kan by Dewald slaap,” sê Denzil.
Hy sal eintlik bly wees. Dis die eerste nag wat hy en sy tingerige ouer broer nie langs mekaar slaap nie, en al steek Denzil dit weg met sy selfversekerde houding, is hy bekommerd oor sy broer.
“Reg, en Neels, jou boetie kan by jou inkruip. Ons moes hom nie op sy eerste nag hier laat saamspeel het nie. Dawie en Skapie, kom julle saam met my. Ek sal ’n kombers vat en op die mat lê.”
“Ek hou nie daarvan dat ons die spul na ons kamers toe vat nie,” sê Bertrand se lui stem. “Ons het lekker moles gemaak en ons ore gaan tien teen een afgekap word. Maar genoeg is genoeg. Julle weet hoe voel doktor oor die kamerreëls.”
Flip Venter praat nou ook.
Toe hy destyds by die skool gekom het, was hy lank in Krynauw se slaapkamer, en hy onthou baie dinge wat hy by die prefek geleer het, sonder dat daar veel gesê is.
“Ek dink nie ons moet dit doen nie,” sê Flip ernstig.
“Ek weet, maar ons is in die knyp,” steun Geer.
Denzil raak al meer bekommerd oor Dewald.
Hy sluip weg en draf vinnig na sy broer se kamer. Hy moet versigtig wees om Bruwer, die stewige kamerprefek, nie wakker te maak nie.
Hy draai versigtig aan die deurknop, maar … die deur is gesluit. Wat gaan nou aan?
Denzil probeer baie versigtig weer, maar die draaiende deurknop dring deur Dewald se ligte, rustelose slaap. Hy staan op sonder om wakker te word, soos hy dikwels hier op skool doen. Hy stap met sy hande voor hom uitgestrek na die deur. Hy raak met sy knieë aan ’n bed en bly dadelik staan. Sy voelende hande vind
