natuurlik moontlik, maar ek glo nie daar sal binne die volgende paar jaar veel gebeur nie.”
“Sam dink nie so nie. Hy sê daar is ’n meneer Meyer wat graag ’n opsie op Poortjie wil neem – hy is bereid om ’n paar duisend pond daarvoor te betaal.”
“Ek ken dié meneer Meyer,” sê Frans koel. “Hy was al baie kere op Poortjie, totdat tant Bettie hom die plaas belet het. En ek waarsku jou, as jy wil hê tant Bettie moet jou dadelik onterf, moet jy dat sy agterkom dat jy enige kontak met hom gehad het.”
Sy kyk hom onthuts aan. “Maar ek het nie, Frans! Ek sê maar net vir jou wat Sam gesê het.”
“Ek waarsku jou maar net. En pas veral op dat jy nie enige dokumente, van watter aard ook al, teken sonder om eers met my te praat nie.”
“Ek is nie ’n bobbejaan nie, hoor,” sê sy gesteurd.
“Kom ons praat dan oor iets anders. Dit is Lydia se afdag en ek is seker sy is al baie moeg van die gedurige geklets oor Poortjie.”
Lydia glimlag effens.
“Ek is nog glad nie moeg daarvoor nie. Ek dink Poortjie is ’n wonderlike ou plaas en ek dink dit sal ’n groot jammerte wees as daar hier in die omtrek goud gevind word.”
“Die meeste boere voel so oor die saak. Die grond is vir hulle meer werd as die goud,” sê Frans ’n bietjie kortaf.
Hulle ry die hoofstraat in en nadat Frans gereël het om hulle elfuur vir tee te ontmoet, laai hy hulle by een van die groot winkels af en ry weg. Die twee meisies het rondgestap en inkopies gedoen, en die uur was om voor hulle dit besef het. Toe hulle by die kafee kom, het Frans reeds vir hulle gewag.
Hy neem hulle na ’n tafel naby die venster, en Lydia kyk verras op na die jong meisie wat dadelik nader kom om hulle te bedien. Ten spyte van die donkerblou oorrok en die wit gestyfde voorskootjie en kantkappie het sy haar dadelik herken.
“Hallo, Corrie,” glimlag sy toe die meisie by hulle kom. “Onthou jy my nog? Ons het in dieselfde kompartement gereis. Onthou jy die dag toe dit so warm was?”
Corrie glimlag en Lydia dink dis jammer dat haar gesig so vol puisies is: in die netjiese uniform is sy andersins ’n aantreklike meisie.
“Ek onthou,” sê sy. Sy wys met haar vinger in die rigting van ’n tafel daar naby en vervolg: “Daar sit nog drie van ons medereisigers. Jy sal hulle seker onthou.”
Lydia kyk in die rigting wat sy aandui en vind mevrou Steyn se oë glimlaggend op haar gerig. By haar aan tafel sit Kassie en Emmie, besig om roomys te eet.
“Dis mevrou Steyn en Kassie en Emmie!” sê sy verras. “Verskoon my net ’n oomblik, ek wil hulle graag gaan groet.”
Mevrou Steyn groet haar hartlik.
“Ek het baie aan jou gedink, my kind, en gewonder hoe dit met jou gaan. My man en ek wou al vir tant Bettie kom kuier het, maar die kleinspan het intussen waterpokkies gehad. Jy lyk goed, baie beter as toe jy hier gekom het. Jy het ’n bietjie gewig opgetel en jy lyk nie meer so moeg en gespanne nie.”
“Ek is nou perdfris,” erken sy glimlaggend. Sy verneem na mevrou Steyn se dogter en sien hoe die vriendelike blou oë versomber.
“Dit wil nog nie goed gaan nie, my kind. Sy het verlede week uit die hospitaal gekom, maar sy bly nog dodelik swak. Kotie, my skoonseun, het belowe om haar na ons toe te bring sodra sy ’n bietjie sterker is.”
Hulle gesels nog ’n bietjie en mevrou Steyn nooi haar om vir ’n naweek by hulle te kom kuier voor sy terug stad toe gaan.
“Ek sal graag kom,” belowe Lydia. “Sodra hulle my op Poortjie kan spaar.”
Sy stap terug na Frans en Mercia, wat reeds besig is om tee te drink. In antwoord op Mercia se nuuskierige blik vertel sy hulle kortliks van haar eerste ontmoeting met die Steyns.
“Dit was die langste en warmste dag wat ek nog ooit beleef het,” sê sy en haar oë vonkel as sy aan daardie halfvergete dag dink. “Ons was ses stuks saamgehok in ’n tweedeklaskompartement: twee woelige kleuters en hulle bekommerde ouma, ’n skooldogter op soek na avontuur; ’n stokkerige oujongnooi – so ’n regte ou suurknol – en ek, ’n selfbejammerende verpleegster, ook goed op pad om net so ’n ou suurknol te word. Wat ’n kombinasie, nè?”
“Dit klink vir my maar bra vervelig,” sê Mercia. “Ek dink dis aaklig om tweedeklas te ry.”
Frans glimlag effens: “Ek hoop dit sal in alle opsigte ’n lekkerder reis wees wanneer jy moet teruggaan.”
Sy kyk na hom en die blik in sy oë, half tergend, half spottend, laat haar verleë wegkyk.
“Ek was nie besig om myself te bejammer nie,” sê sy koel.
“Ek het dit nie vir ’n oomblik gedink nie,” antwoord hy ongestoord.
Hulle drink hulle tee verder in stilte, dan sê Frans aan Lydia: “Ek het dokter in die apteek raakgeloop. Hy wil graag hê jy moet na sy spreekkamer toe kom. Hy sê hy het nuwe pille gekry wat hy vir tant Bettie wil gee. Nou kom, as julle klaar is, moet ons gaan. Ek het nog heelwat om te doen.”
Toe hulle buite kom, bied Frans aan om haar gou na die dokter se spreekkamer toe te neem. Nadat sy belowe het om Mercia, wat nog inkopies wil doen, ’n rukkie later by een van die winkels te kry, is hulle daar weg.
“Kom jy nie saam in nie?” vra sy toe Frans voor die spreekkamer stilhou, maar hy skud sy kop.
“Ek sal moet roer om klaar te kry. Jy kan my maar later vertel wat dokter sê. Ek kry julle halfeen by die kafee.”
Die dokter was met ’n pasiënt besig en sy moes ’n paar minute wag. Die wagkamer is koel en rustig, en die effense geur van antiseptiese middels voer haar gedagtes dadelik terug na die hospitaal waar sy soveel jare gewerk het en waar sy Tertius leer ken en liefkry het. Sal sy ooit weer in ’n hospitaal of ’n dokter se spreekkamer kan kom sonder om aan Tertius de Lange te dink?
Sy kyk op toe sy haar naam hoor en sien die dokter in die deur van sy spreekkamer staan. Haastig staan sy op en gaan na hom toe.
Hy vra na tant Bettie, wat hy ’n paar dae tevore gesien het. Dan stap hy na ’n muurkassie toe en haal ’n bottel daaruit. Terwyl hy ’n klompie pille uittel, sê hy: “Ek is nie tevrede met haar vordering nie. Om die waarheid te sê, daar is die laaste ruk eerder agteruitgang as vordering. Ek wil graag dié pille probeer – dis iets nuuts en ek hoor dat hulle in sekere gevalle verbasende resultate lewer. Wanneer sy pyn het of rusteloos is, of baie moeg is, kan jy haar een pil gee, maar nie meer as drie of vier gedurende vier-en-twintig uur
nie.”
“En die inspuitings?”
“Die inspuitings hou jy vir noodgevalle – wanneer die pille nie help nie of wanneer ’n aanval dreig.”
Sy knik instemmend terwyl sy die dosie by hom neem. Dit is teleurstellende nuus dat tant Bettie nie haar vordering handhaaf nie, maar sy was dit tog te wagte.
“Dan is daar nog iets,” sê die dokter en sy stem klink ongewoon ernstig. “My vrou is al geruime
