siek is. Maar ek is seker die vakansie sal u albei goed doen. “Sy kyk na hom en glimlag effens. “Ek weet net nie wat tant Bettie sal sê nie!”
“Gelukkig kan ek, wat tant Bettie betref, met ’n geruste gemoed weggaan. Ek laat haar in goeie hande.”
“’n Verpleegster is nie dieselfde as ’n dokter nie. Kom hier iemand in u plek?”
“Ek het ’n jong dokter gekry wat voorlopig vir drie maande kom. Ek oorweeg dit al lankal om ’n assistent te kry – ek word oud en die werk word meer in plaas van minder. As hy my geval en die werk en voorwaardes geval hom, dink ek dis nou die aangewese tyd om hulp te kry.”
“Ek hoop dokter hou van hom,” sê sy glimlaggend. “Ek dink dis lankal tyd dat u hulp kry. Maar ek hoop ons sien u weer voor u weggaan?”
“Natuurlik. Ek is nuuskierig om te weet wat die uitwerking van die pille is en sal oor ’n dag of twee self kom kyk hoe dit met tant Bettie gaan.” Hy stap saam met haar na buite en toe hy groet, sê hy: “Ek is bly om te sien jy lyk soveel beter. Die verandering het jou goed gedoen.”
“Poortjie is ’n wonderlike plaas,” sê sy saggies. “As my pasiënt ook net gesond wil word!”
Hy klop haar op die skouer.
“Hou maar moed. Groter wonders as dit het al gebeur. Pas haar net goed op – meer kan jy nie doen nie.”
Peinsend stap sy daar weg. Die Februarie-son brand op haar neer, en sy wens dat sy al terug op die plaas is. Sy voel skielik vreemd onrustig oor tant Bettie.
Dis nog vroeg en sy stap by ’n boekwinkel in om ’n paar boeke en tydskrifte te koop. Sy vertoef langer daar as wat sy beplan het en moet haar haas om Mercia betyds by die winkel te kry.
Mercia wag reeds vir haar, maar Sam is by haar en die twee is so druk in gesprek dat hulle haar nie sien voor sy by hulle is nie. Daar is ’n bekommerde uitdrukking op Sam se gesig en Lydia dink dat Mercia ’n bietjie ongemaklik lyk.
Toe Lydia by hulle kom, sê Mercia skouerophalend aan Sam: “Ek weet nie. Ek sal daaroor moet dink. Maar ek sê jou eerlik, ek hou nie daarvan nie.” Sy kyk op, sien Lydia en glimlag verlig: “A, hier is jy! Ek het begin wonder wat van jou geword het.”
Sam groet en gesels nog ’n paar oomblikke. Dan, nadat hy belowe het om die naweek weer te kom kuier, maak hy verskoning en stap weg.
“Ek is bly jy het gekom,” sê Mercia. “Ek het nie geweet wat om te doen nie.” Sy kyk vlugtig rond, dan neem sy Lydia aan die arm en fluister vertroulik: “Sam wil hê ek moet vir hom borg teken by die bank. Hy sê hy het dringend geld nodig en die bank sal dit vir hom gee as ek of Frans vir hom borg sal teken.”
“Frans het jou vanoggend gewaarsku om niks te teken nie,” herinner Lydia haar.
“Ek weet, maar ek is jammer vir Sam. Al erf hy nie vir Poortjie nie, sal hy seker ’n klomp geld van tant Bettie kry. Maar tensy ek of Frans teken, wil die bank hom nie nou ’n pennie gee nie.”
“As hy die geld so dringend nodig het, waarom vra hy nie vir tant Bettie nie?” sê Lydia koel.
“Dit sal hy nooit doen nie. Sam is reeds bang tant Bettie het iets teen hom. Om nou by haar oor geld te gaan lol, sal dinge net vererger.”
“Wel, dis jou saak,” sê Lydia. “Maar as ek jy was, sou ek niks doen sonder om Frans se raad te vra nie.”
“Ek sien nie waarom nie,” sê die meisie koppig. “Frans is maar net tant Bettie se bestuurder.”
Lydia antwoord nie. Sy het haar lankal voorgeneem om haar so min moontlik met die familie se sake te bemoei. As Mercia dink dat sy Frans se belangstelling sal aanwakker deur moedswillig te wees, moet sy gerus maar probeer.
Mercia was teen halfeen nog nie heeltemal klaar met haar inkopies nie, en met haar pakkies onder haar arm stap Lydia solank na die kafee waar hulle afgespreek het om Frans te ontmoet. Hy was egter nog nie daar nie, en op ’n skielike ingewing stap sy in om vir tant Susie ’n doos sjokolade te koop. Toe sy weer buite kom, bly dat sy op die laaste nippertjie onthou het om vir tant Susie ’n present te koop, hou die motor net voor die deur stil.
Frans klim uit en kom haar tegemoet. Hy neem haar pakkies by haar en stel voor dat hulle solank vir Mercia in die motor wag. Terwyl hulle wag, vertel sy hom van dokter Theron se planne en hy luister fronsend.
“Ek gun hom die vakansie,” sê hy uiteindelik. “Net jammer dat dit op dié tydstip kom. Ek hoop maar die nuus sal tant Bettie nie ontstel nie.”
Sy haal haar skouers liggies op. “Ons sal maar die beste van die saak moet maak. Het jy darem jou sake klaargekry?”
Hy draai na haar en die frons verdwyn van sy gesig. “Gelukkig, ja – die belangrikste, altans.” Hy kyk na haar waar sy langs hom sit, haar hande rustig op haar skoot gevou, dan sê hy onverwags: “In die groen rok lyk jy nie ’n dag ouer as Mercia nie.”
Sy glimlag effens. “Ek is bly jy hou van my rok,” sê sy sedig.
“Dis nie wat ek gesê of bedoel het nie,” sê hy koel.
Sy kyk na hom en sy oë, half tergend, half spottend, laat haar skielik jonk en verleë voel. Dis sy wat eerste wegkyk.
Meteens steek hy sy hand in sy sak. “Byna vergeet ek: hier is ’n brief vir jou.”
“’n Brief vir my?” vra sy verbaas, baie dankbaar vir die afleiding. Wie sal nou aan haar skryf? Die enigste mens aan wie sy geskryf het en wat haar adres ken, is dokter Theron. Haar gesig verhelder en bly sê sy: “Dit is seker van dokter Theron. Verskoon my, asseblief – ek wil graag sien wat hy skryf.”
Sy skeur die brief oop en begin gretig lees. Sy lees ’n rukkie in stilte, dan frommel sy die brief skielik ontsteld op. “Nee!” sê sy soos iemand wat ’n hou wil afweer. Frans sien hoe bleek sy geword het.
“Wat makeer? Het jy slegte nuus gekry?”
Sy hoor hom blykbaar nie eens nie. Met bewende hande maak sy die brief glad en haastig lees sy weer wat daar geskryf staan. Dan vou sy dit stadig op en byna asof sy nie weet wat sy doen nie, begin sy dit in klein flentertjies skeur.
Hy sit sy hand oor albei hare en skud haar effens. “Wat makeer, Lydia?” vra hy, nou ook ontsteld.
Sy skud haar kop. “Ek kan nie langer hier bly nie, Frans. Ek moet dadelik weggaan.”
Hy kyk haar ongelowig aan. “Jy kan nie nou weggaan nie. Wat van tant Bettie?”
Sy kyk na hom en die oë wat ’n rukkie gelede nog so helder was, is nou donker. “Ek is jammer, Frans, maar dis vir my onmoontlik om langer te bly. Jy sien” – sy byt ’n oomblik op haar bewende lip, dan vervolg sy meer beheers – “jy sien, die nuwe dokter wat hiernatoe kom – dokter Theron se assistent – is Tertius de Lange, die man aan wie ek verloof was.”
Hy kyk ’n lang oomblik na haar, dan laat los hy haar hande en sit effens weg van haar. “Ek verstaan,” sê hy. “Ons sal jou natuurlik nie hou as jy wil gaan nie.”
Sy sien Mercia oorkant die straat aankom en probeer haarself regruk. “Sê asseblief niks vir Mercia nie,” sê sy haastig. “Ek sal later weer
