ou tannie met haar mooi wit hare en aristokratiese voorkoms in die prentjie pas. Dis vreemd dat haar reisgenoot, wat blykbaar alles van die familie en hulle geskiedenis weet, niks van tant Susie gesê het nie.
Tant Susie neem haar na ’n kamer waar haar tas reeds op haar wag. “Hier is jou kamer, kind. Jy moet maar vra as jy nog iets nodig het. Die badkamer is net om die hoek. Die koffie is klaar. Kom maar gerus sodra jy gereed is.” Daarop draai sy om en verdwyn weer soos ’n skaduwee in die donker gang.
Lydia kyk nuuskierig om haar: dit is ’n ruim, lugtige kamer met vensters na die ooste en suide. Oudergewoonte stap sy na die bed om dit te betas – sy verwag nie om ’n binne-veermatras hier op Poortjie te vind nie, maar die matras is in elk geval nie hol nie en die lakens en deken is spierwit. Die lekker wit bed sal egter nog ’n rukkie moet wag. Sy het nie as gas Poortjie toe gekom nie, maar om te werk.
Lydia was haar hande en kam haar hare. Sy is inderdaad doodmoeg en flou van die honger. Dit was ’n lang, vermoeiende dag. Sy stap terug na die eetkamer waar sy net die twee mans aantref. Iemand het intussen ’n spierwit kleedjie oor die geelhouttafel gegooi, en toebroodjies, koue vleis en koffie wag reeds op haar.
Terwyl sy eet, bestudeer sy ongemerk haar gasheer, die ander aspiranterfgenaam – die een wat volgens Sam nie reg of seggenskap op die plaas het nie omdat hy nie ’n Serfontein is nie.
Frans Naudé is ouer as wat sy verwag het, seker by die dertig jaar. Hy is lank en skraal gebou – van die taai, seningrige soort – en sy gesig en arms is bruin verbrand van die son en wind. Hy is nie so aantreklik soos Sam met sy reëlmatige gelaatstrekke, donker oë en blonde hare nie, maar sy dink dat hy in geen opsig vir Sam Serfontein hoef terug te staan nie.
Skielik draai hy sy kop, asof hy bewus geword het van haar blik, en ’n oomblik kyk sy in die koel grysblou oë voor sy effens verleë weer haar aandag by die kos in haar bord bepaal.
Sam stoot sy koppie opsy en steek ’n sigaret op – sonder om haar toestemming te vra en sonder om vir sy gasheer ook aan te bied. “Waar is Mercia?” vra hy.
“Sy slaap al. Sy het ’n slegte verkoue opgedoen en is vroeg bed toe.”
Frans Naudé se stem is kalm en gelyk, maar Lydia is tog bewus van die effense gevoel van spanning in die vertrek.
Sam lag. “Die arme Mercia verveel haar natuurlik morsdood. Ek wonder hoe lank sy dit nog hier sal uithou.” Hy stoot sy stoel agteruit en staan op. “Nou ja, mense, ek moet spore maak. Laat my dadelik weet as daar enige verandering is.”
Terwyl Frans ’n flits in die kombuis gaan haal, bedank Lydia vir Sam omdat hy haar so laat in die aand plaas toe bring, maar hy glimlag net.
“Dis nie moeite nie – dis ’n plesier,” sê hy. Tergend voeg hy by: “Eendag rol jy miskien weer vir my ’n klip uit die pad. Nou ja, tot siens, nursie, en hou maar die blink kant bo. Ek is bly hier is nou iemand om tant Bettie te versorg. En hou maar jou oë oop …”
Hy breek skielik af toe Frans weer terug in die kamer kom en met ’n laaste “tot siens” stap hy saam met hom na buite. ’n Rukkie later hoor sy hoe hy met ’n vaart wegry.
Toe Frans Naudé ’n paar minute later in die eetkamer kom, staan sy nog daar langs die tafel. ’n Oomblik kyk hy haar ondersoekend aan, dan vra hy beleefd: “Het jy nog iets nodig?”
“Ek is reg om te begin. Sal jy my asseblief na die pasiënt se kamer toe neem?”
Maar hy skud sy kop. “Jy het ’n lang, vermoeiende dag gehad en het ’n goeie nag se rus nodig. Jy kan môre begin.”
“Ek voel heeltemal uitgerus. Sal jy my asseblief na die pasiënt toe neem?”
Haar stem is koel en beslis, en ’n oomblik betrag hy haar in stilte. Dan sê hy sagter: “Kyk, ons verwag nie dat jy vier-en-twintig uur per dag diens moet doen nie. Maar daaroor kan ons môre gesels. Gaan slaap nou maar, ek sal die pasiënt sewe-uur môreoggend aan jou oorhandig. Dokter het vir tant Bettie ’n inspuiting gegee en ek verwag dat sy ’n rustige nag sal hê. As ek jou hulp nodig het, sal ek jou kom roep.”
Sy stem is vriendelik maar ferm en sy besef dat dit kinderagtig sal wees om verder te argumenteer. Buitendien is sy doodmoeg, al sal sy dit nooit teenoor die koel, selfversekerde Frans Naudé erken nie. ’n Goeie nagrus sal haar seker die wêreld se goed doen.
Sy is met die beste voornemens kamer toe, maar het die nag maar sleg geslaap. Miskien was sy oormoeg, of miskien was dit die vreemde omgewing wat haar rusteloos gemaak het. Eers kon sy glad nie aan die slaap raak nie en toe sy eindelik insluimer, is haar rus versteur deur drome waarin haar pa, Tertius, Sam, Frans Naudé en ’n afskuwelike ou heks almal betrokke was. Toe die huishulp sesuur die volgende oggend aan die deur raak om vir haar koffie te bring, is sy dadelik helder wakker.
Nadat sy ’n koue stort geneem en haar wit uniform aangetrek het, het sy heelwat beter gevoel. Sy pak haar klere uit en maak haar bed op. Dan, gereed om te gaan, bekyk sy haarself ’n oomblik krities in die spieël. Die donker, kortgeknipte hare is sonder glans, daar is skaduwees onder haar oë, en sy wens dat sy nie so bleek was nie. Terwyl sy lipstiffie aansit, dink sy dat die meisie met die hol wange en groot oë net ’n skim is van die meisie wat eens op ’n tyd vir Tertius liefgehad het. Hy sal haar seker skaars herken as hy haar nou moet sien.
Ongeduldig draai sy van die spieël af weg en stap na die sitkamer waar Frans Naudé reeds vir haar wag.
“Goeiemôre,” sê hy, en sy is bewus van sy koel, ondersoekende blik. “Goed geslaap?”
“Nie te wonderlik nie, dankie,” antwoord sy kalm. “Hoe gaan dit vanoggend met die pasiënt?”
“Ek is jammer jy het sleg geslaap, ek hoop nie dit was uit pure moedswilligheid nie! Soos ek verwag het, het tant Bettie ’n betreklik rustige nag gehad en voel sy vanoggend effens beter.” Dan vra hy onverwags: “Was jy onlangs siek?”
Sy kyk hom effens verbaas aan. “Ek het ’n tydjie gelede griep gehad, maar ek is nou weer heeltemal gesond, dankie.”
Hy glimlag effens.
“Aangesien hier reeds twee pasiënte is, sal ek verplig wees om jou woord daarvoor te neem.”
“Twee pasiënte?”
“Mercia se verkoue is vanoggend erger en omdat haar keel ook seer is, het ek gesê sy moet in die bed bly. As jy wil, kan jy haar gaan groet voor ek jou na tant Bettie toe neem.”
Sy knik instemmend. Sy is nuuskierig om die derde aspiranterfgenaam te ontmoet: Jakob se dogter, wat van die drie seker die sterkste aanspraakmaker op Poortjie is.
Mercia Serfontein is ’n blonde meisie van sowat twintig, en selfs met haar deurmekaar boskasie en ’n rooierige neus en waterige blou oë skep sy ’n aantreklike prentjie in die bed.
Lydia glimlag vriendelik toe Frans hulle aan mekaar voorstel en lê haar hand liggies op die jong meisie se voorkop. “Hoe voel jy?” vra sy simpatiek.
“Ek voel vrot,” antwoord Mercia effens hees. “Dit voel asof een van Frans se trekkers oor my geloop het.”
“Sodra ek met tant Bettie klaar is, sal ek jou kom was en gemaklik maak,” belowe Lydia terwyl sy die blonde krulle saggies terugstoot.
Belangstellend kyk Mercia na die verpleegster in haar wit uniform,
