mooi reëns het hulle eenvoudig opgeskiet. Tant Bettie moet gou gesond word sodat ek vir tante kan gaan wys.”
“Dink jy ek sal weer gesond word, Frans?” vra sy en daar is ’n vreemde intonasie in haar stem.
“Natuurlik,” antwoord hy en sy stem is warm en gerusstellend. “Hoe dan anders?” Hy tik haar liggies op die skouer en draai na Lydia. “Jonas weet waar ek is as jy my nodig het. Ek ry met die bakkie sodat ek dadelik sal kan terugkom. Dokter het belowe om later vanoggend te kom. Ek hoop dat jy die twee pasiënte intussen alleen kan behartig.”
Lydia sit die skinkbord oor tant Bettie se bene. “Ek sal regkom. En ek kan altyd tant Susie se hulp inroep as dit nodig is.”
“Ek dink jy moet liewer nie toelaat dat tant Susie vandag in die kamer kom nie. Tant Bettie het rus nodig en moet so stil moontlik gehou word.”
Sy stem is koel en beslis, en Lydia voel dat sy ’n kleurtjie kry.
“Goed,” sê sy stil, en sonder ’n woord verder draai hy om en stap by die kamer uit.
Toe Lydia ’n kwartier later in die eetkamer kom, is hy reeds weg. Met ’n vreemde gevoel van verligting neem sy haar plek aan tafel in. Sy voel glad nie op haar gemak in Frans Naudé se geselskap nie en neem haar voor om nie in onnodige argumente met hom gewikkel te raak nie, maar hom sover moontlik te vermy.
Tant Susie het klaar geëet, maar vertoef nog in die eetkamer. Sy vra weer na tant Bettie en bied aan om by haar te gaan sit as Lydia miskien ander werk het wat sy moet doen.
“Tant Bettie is baie moeg en mag nie vandag geselskap hê nie,” sê Lydia vriendelik dog beslis, en teleurgesteld draai tant Susie weg.
“Ek wil maar net help,” sê sy hartseer. “Ek sal haar nie hinder of ontstel nie.”
“Ek weet,” sê Lydia taktvol. “Maar ek moet die dokter se bevele uitvoer, anders kom ek in die moeilikheid.”
Tant Susie knik bedruk en om haar gedagtes ’n bietjie af te lei, vra Lydia: “Is tante familie van tant Bettie?”
Dadelik verhelder die ou gesig en gretig verduidelik sy: “Ons is eie niggies, my kind. My oorlede pa en oom Jakob – dis Bettie se pa – was eie broers en het saam hier op Poortjie grootgeword. Daarom voel ek dat daar op my oudag vir my ook hier op Poortjie in die groot, leë huis ’n plekkie behoort te wees.”
Lydia kyk haar verras aan – hier is nog ’n aanspraakmaker van wie sy nie eens geweet het nie – en tydsamer vervolg tant Susie: “Ek het tot onlangs by my dogter op die dorp gewoon, maar die kinders word groot en die huis het vir ons almal te klein geword. Nou wil hulle my na ’n tehuis vir oumense stuur. Ek het gedink aangesien Bettie my nodig het, kom bly ek dan maar liewer hier op Poortjie.”
“Hoe lank is u al hier op Poortjie?” vra Lydia stadig.
“Ek het omtrent ’n maand gelede gekom – kort nadat Bettie die kwaai hartaanval gehad het. Frans wou my na ’n paar dae weer terugstuur, maar toe Mercia kom, het hy gesê ek kan maar voorlopig as chaperone aanbly.”
“En weet tant Bettie van u planne om hier aan te bly?”
“Ek weet nie, my kind. Ek het nog maar min kans gehad om alleen met haar te gesels – dis of Frans-hulle my opsetlik uit haar kamer probeer hou. Maar sodra sy beter is, sal ek haar sê. Ek het nie die minste plan om my laaste jare in ’n ouetehuis deur te bring nie.”
“So ’n ouetehuis is glad nie so sleg nie,” probeer Lydia paai. “Ek ken ’n ou dame wat al jare in een woon en sy is baie gelukkig daar. Sy sê sy bly liewer daar as saam met haar kinders.”
“Nee, my kind. Ek sal dit nooit in so ’n plek uithou nie. Ek is my hele lewe lank gewoond om te doen wat ek wil en buitendien hou ek ook nie van oumense nie. Ek dink hulle kan tog so vervelig wees.”
Lydia onderdruk ’n glimlag. Besef tant Susie dan nie daar is ’n baie sterk moontlikheid dat Bettie Serfontein nie weer uit haar siekbed sal opstaan nie? Maar sy sê niks nie.
Na ’n rukkie sê tant Susie: “Dié Sam is tog ’n liewe seun. Hy is die enigste een wat tyd het om na ’n ou tannie se klagtes te luister. Hy het my belowe dat hy sal sorg dat ek nooit na ’n tehuis toe hoef te gaan nie. Dink jy nie dis lief van hom nie?”
“Dis gaaf van hom,” sê Lydia. Sy het Sam Serfontein blykbaar te haastig geoordeel.
“Hy behoort natuurlik Poortjie te erf – as die enigste oorblywende Serfontein-man dink ek dit is sy regmatige erfenis. En as ek die geleentheid kry, sal ek dit beslis vir Bettie sê.” ’n Rukkie brei sy in stilte, dan vervolg sy: “Sal dit nie wonderlik wees as Sam Poortjie erf nie? Dan sal ek weet ek is veilig en hoef ek nooit weer bang of eensaam te wees nie.”
Lydia stoot haar stoel agteruit en lê haar hand in die verbygaan vir ’n oomblik op tant Susie se skouer. “Moenie so bekommerd lyk nie, ek is seker alles sal regkom. Vir wie brei tante die mooi sokkies?” vra sy dan op heeltemal ’n ander toon.
“Ek wou dit vir Sam vir Kersfees maak, maar die jig in my arm pla my die laaste tyd so baie en ek kon dit nie betyds klaarkry nie. Hy weet darem daarvan, en sodra dit klaar is, sal ek dit vir hom gee.”
“Sal ons nie vir dokter iets vir die arm vra nie?” stel Lydia voor terwyl sy saggies oor die seer skouer vryf. “Hy kom netnou weer plaas toe.”
“Nee, dankie, my kind,” sê sy heftig en die blou oë lyk skielik onrustig. “Ek wil niks met dokters te doen hê nie.”
Lydia kyk haar effens verbaas aan – tant Susie klink regtig ontsteld – dan glimlag sy gerusstellend: “Niemand sal u dwing om die dokter te sien as u nie wil nie, tante.”
“Dis wat jy dink – dis wat Ellie Swart ook gedink het. Toe sy nog dink die dokter behandel haar vir asma, toe het hy klaar die sertifikaat geteken en was sy in die malhuis. En glo my, sy was net so min mal soos ek of jy. ’n Bietjie neulerig en vergeetagtig soos oumense soms kan word, maar by haar volle positiewe. Ja, dis wat die kinders doen as hulle van jou ontslae wil raak,” eindig sy bitter. Moeisaam staan sy uit haar stoel op. “Ek sal dan maar by Mercia gaan sit. Sy voel seker maar ’n bietjie eensaam. As ’n mens siek is, verlang jy altyd huis toe.”
“Mercia slaap, tante,” keer Lydia haastig. “En ek sou u aanraai om liewer uit haar kamer te bly. Griep is baie aansteeklik en ons het op die oomblik genoeg pasiënte.”
“Het sy griep? Ek het nie geweet nie. Dan sal ek maar liewer wegbly – ek het gedink dis net verkoue. Ek sal dan maar vanoggend vir Sabina gaan help appelkose skil – as ek nie daar ook in die pad sal wees nie.”
Lydia het gehoop dat sy op die stil, rustige ou plaas nie net haar kragte nie, maar ook haar verlore gemoedsrus en geesdrif vir die lewe sou herwin. Nou blyk dit dat die lewe op die plaas glad nie so eenvoudig sal wees nie. Wel, sy het nie enige plan of begeerte om haar met ander mense se sake in te meng nie. Sy het weggevlug van haar eie hartseer; sy wil nie met ander mense s’n belas wees nie. Sy wil net rus hê, en vrede vir haar gemoed. Sy sal haar pasiënt na die beste van haar vermoë verpleeg en basta met die ander. Dit gaan haar nie die minste aan wie eendag vir Poortjie erf, en of tant Susie die res van haar dae in ’n ouetehuis moet deurbring nie.
Die veraf gerinkel van ’n klokkie dring meteens tot haar deur en sy skud die gevoel van bedruktheid wat haar oorval het, van haar af. Doelbewus stap
