naaldwerk in haar skoot val en lê haar kop met ’n suggie agteroor teen die leuning. Dit was ’n verligting om haar hart uit te praat, maar sy moet oppas dat dit nie weer gebeur nie. Sy het nog nooit veel geduld of simpatie gehad met iemand wat gedurig met sy hart op sy mou rondloop en ander met ’n lang relaas van al sy beproewings verveel nie. Maar sy besef nou dat sy ’n behoefte gehad het daaraan om te praat en dis of sy reeds ’n bietjie sterker voel.
Miskien het tant Bettie gelyk. Miskien sal sy nog hier op Poortjie genesing vind. Die beeld van ’n man met mooi, donker oë en ’n skraal, intelligente gesig verrys skielik voor haar oë, en die gedagte dat hy haar so gou kon vergeet, so gou weer by ’n ander meisie troos kon kry, laat haar ’n oomblik ineenkrimp van pyn. Dan skuif sy alle gedagtes aan Tertius de Lange beslis opsy, sit haar naaldwerk neer en stap saggies by die kamer uit. In die verbygaan kyk sy by Mercia se kamer in.
“Kom in, ek slaap nie,” sê Mercia dadelik. “Ek dink sommer.”
“En wat lê jy so ernstig en dink?” vra Lydia glimlaggend terwyl sy by die voetenent van die bed staan.
“Ek het aan Poortjie gedink, en sommer aan baie ander dinge. Is jy besig?”
“Tant Bettie slaap en ek het op die oomblik niks om te doen nie.”
“Kom sit dan hier by my – ek wil jou iets vra.” Gehoorsaam gaan sit Lydia op die stoel voor die bed en met ’n skamerige glimlag vra Mercia: “Was jy al ooit verlief?”
“Baie kere,” antwoord Lydia liggies. “Te veel om op te noem. Ek dink ek was vyftien toe ek op my musiekonderwyser verlief geraak het – hopeloos verlief …”
Effens ongeduldig val Mercia haar in die rede. “Ek praat nie nou van kalwerliefde nie – ek praat van regte liefde.”
Lydia kyk haar ondersoekend aan.
“Waarom vra jy?”
“Bloot uit nuuskierigheid. Is dit iets wat geleidelik kom – of weet ’n mens sommer dadelik?”
Lydia kyk af na haar hande wat in haar skoot lê en sy dink aan die tyd toe sy Tertius se ring gedra het en gedink het sy is die gelukkigste meisie op aarde. Stadig kyk sy weer op.
“Ek sou sê dit hang van omstandighede af: vir die een mens tref dit soos weerlig, vir die ander een kom dit geleidelik.”
Mercia glimlag. “Was jy al ooit regtig verlief?” herhaal sy.
“Ja, ek was – verlief en verloof. In my geval het dit soos weerlig gekom en ek dink my verstand was ’n lang ruk daarna so beneweld dat ek nie behoorlik kon dink nie. Hy was ’n mediese student – hy is nou ’n dokter – en in sy wit oorjas het hy soos ’n filmster gelyk. Ek was nie die enigste een wat op hom verlief was nie.” Sy bly ’n oomblik stil en vervolg liggies: “Die verlowing is ses maande gelede verbreek en hy het sedertdien vir hom ’n ander meisie aangeskaf.”
“Ek is jammer,” sê Mercia verleë. “Ek het nie besef …”
“Daar is niks om oor jammer te wees nie,” sê Lydia kalm. “Dis nie ’n geheim nie – ’n mens praat maar net nie heeldag daaroor nie. En nou moet ek eers loop. Ek het Sabina belowe dat ek die nagereg sal kom maak: gestoofde pere met ’n broskors daaroor en van Poortjie se heerlike vars room.”
Kop in die lug stap sy by die kamer uit en sy dink: dit gaan beter. Ek kan al daaroor praat sonder om in trane uit te bars. En om die geleentheid te vier, gaan sy nou vir hulle ’n peertert bak wat hulle nie gou sal vergeet nie: so lig soos ’n veer, goudbruin en so bros dat dit in die mond smelt.
Hoofstuk 4
Laat die middag, so ’n rukkie voor die storm, het Sam daar aangekom. Hy het ’n doos sjokolade en ’n boek vir Mercia gebring, en ’n yslike bottel reukwater vir tant Bettie. Hy het ’n rukkie by tant Bettie in die kamer gesit, maar sy het meestal met toe oë gelê. Toe Lydia met haar aandete inkom, het hy dadelik verskoning gemaak en verlig uitgeglip. Sy het al opgemerk dat Sam glad nie op sy gemak in die siekekamer is nie.
“Hier is die aandete, tante,” sê Lydia. “Ek hoop u gaan vanaand alles eet.”
Tant Bettie maak haar oë oop, dadelik helder wakker, en Lydia vermoed dat sy maar net gemaak het of sy slaap omdat sy nie lus was om met Sam te gesels nie. Dit is ’n ou laai van haar om van onwelkome besoekers ontslae te raak. Sonder veel belangstelling loer tant Bettie na die skinkbord kos, dan kyk sy na die lug wat so vinnig verdonker.
“Het Frans nog nie gekom nie?”
“Ek het hom nie gesien nie, maar hy sal seker nou-nou hier wees. Daar kom ’n yslike storm op.”
Tant Bettie proe aan die eier en drink ’n paar slukkies melk, dan stoot sy die skinkbord opsy. Op Lydia se vraende blik skud sy net haar kop. Sonder om iets te sê, tel Lydia die skinkbord op en dra dit terug kombuis toe. Sy het al geleer om nie onnodig met tant Bettie te argumenteer nie.
Terwyl sy Mercia se aandete regkry, loer sy kort-kort na die donker lug. Effens onrustig wonder sy waar Frans so laat bly. Skielik waai die agterdeur oop en haastig kom hy by die kombuis in en druk die deur agter hom toe. Sy hare is verwaaid en sy oë blink en helder. Hy lyk jonk en sterk en lewenslustig.
“Ek sien ons het kuiermense,” sê hy.
“Net familie,” betig sy hom en hy grinnik effens. “Hoe gaan dit met die siek koei?”
“’n Bietjie beter, dankie.” Hy kom by die tafel staan en kyk na die skinkbord wat sy voorberei het. “Ek hoop hier is vir ’n honger man ook kos.”
“Honger mans val nie onder my sorg nie,” sê sy liggies. Sy kyk vlugtig op in die heldergrys oë, dan tel sy die skinkbord op en sê saaklik: “Tant Bettie het al ’n paar keer na jou gevra.”
“Ek gaan dadelik na haar toe. Ek moet net eers van die stof en sweet ontslae raak. Jammer, maar ek kan nie die skinkbord vir jou dra nie, my hande is vuil.”
Sy knik net en stap voor hom by die kombuis uit, ’n bietjie verras oor sy skielike genaakbaarheid. In Mercia se slaapkamerdeur aarsel sy ’n oomblik terwyl sy die toneeltjie voor haar verbaas aanskou. Sam sit voor Mercia se bed, haar een hand liggies in albei syne, terwyl Mercia tergend in sy gesig opkyk.
Mercia moet oppas, flits dit deur Lydia se brein. Sam Serfontein is nie ’n man met wie jy speel nie.
Mercia kyk op en sien haar in die deur staan. Sy bloos en trek haastig haar hand uit Sam s’n. Sam spring op en wil die skinkbord by Lydia neem, maar net op daardie oomblik flits die weerlig verblindend, byna onmiddellik gevolg deur ’n donderende slag. Mercia gil verskrik en pluk die komberse oor haar kop. ’n Oomblik staan Lydia en Sam asof hulle vasgenael is, en in die diep stilte wat op die slag volg, hoor hulle die eerste haelkorrels op die dak val. Haastig stop Lydia die skinkbord in Sam se hande en hardloop na tant Bettie se kamer toe. So ’n kwaai slag is genoeg om haar pasiënt ’n hartaanval te gee.
Tant Bettie sit regop teen die kussings, ’n bietjie bleek, maar andersins nie juis ontsteld nie. Lydia stap na die bed toe en lê haar vingers liggies op haar pols terwyl sy gerusstellend glimlag. Skielik steek Frans sy kop om die deur. ’n Oomblik kyk hy ondersoekend na hulle, dan stap hy nader.
“Wie het so geskree?” vra hy bokant die geraas van die hael wat op die dak dreun.
