oorpak en boei die dwerg se polse. Die voete kan egter nog skop. Sy gaan haal tou in die kombuis en Claude knoop sy bene behendig aan ’n poot van die geelhouttafel vas.
“Nou het ons die kat in die sak, bra, maar wat nou? As ons die cops bel, sal hulle vir ons lag. Praat hy ooit Afrikaans of Engels?” wonder Claude.
Asof hy verstaan, klem Sméagol sy dun lippe styf op mekaar. Geen boe of ba verder uit sy mond nie.
“Wel, of hy wil praat of nie, ons kan hom nie laat gaan nie. Ek het ’n paar appeltjies met hom te skil. Hy was by die stasie …” mymer sy.
“Notch hom net, dude, ek’s nou terug. Ek scheme ek het ’n plan.” Claude hardloop by die deur uit en Sméagol begin met hernude ywer skop. Die swaar tafel beweeg ’n paar sentimenter. Sy het lus en gaan sit weer op sy lewer.
’n Paar minute later hoor sy ’n swaar sleepgeluid buite. Claude is terug. “Kom help my gou om die luiperd cage op die stoep te kry.”
Luiperdhok? Sy vra nie vrae nie. Gelukkig het die toegeboude stoep dubbeldeure. Hulle sleep die swaar hok oor die drumpel. Dit pas net-net deur die deuropening. Hulle skuif dit teen die muur wat nie vensters het nie.
“Bring ’n kombers en ’n emmer, Stofie. Jy het ’n boarder, soos in tot ons antwoorde kry.”
Terug in die sitkamer het Sméagol die swaar geelhouttafel die lengte van die vertrek gesleep en is besig om met geel tande wat nogal skerp lyk, aan die tou te knaag. Claude haal nog kabelstroppies uit en bind sy enkels styf aan mekaar vas. ’n Dik serp soos ’n stang in sy mond en styf vasgeknoop agter die kop, “Vir bytgevaar, bra.” Hy dra die prewelende dwerg na die hok op die stoep. Gelukkig is die tralies dik. Hy gooi hom onseremonieel in en knip die swaar slot toe.
“Ek dink nie dis wettig nie, Claude. Ons is nou amptelik misdadigers.”
“Dude, my immediate worry is, hoe sny ek die cable ties los sonder dat hy my lights out skop en ontsnap? Ek scheme ons los dit maar aan vir nou.”
Soos mense in die dieretuin sit sy en Claude op hul hurke en kyk vir die spartelende dwerg in die hok. Sy lyf wriemel soos ’n wurm wat vloek. Bokant die geruite serp wil sy oë uit hul kaste spring van verontwaardiging. Wat het hulle gedoen?
“Wat doen ons nou?” wil haar buurman weet.
“Ek reken ons gaan deursoek nou die spookhuis op die hoek, Claude.”
• TWINTIG •
Op haar stoep broei onheil en buite steek die weer op. Digte donderwolke begin saampak oor die middag.
Om ander mense se huise te betree wanneer hulle nie daar is nie, is ’n skuldige genot. Die eerste gewaarwording is reuk. Sméagol se nes ruik na gebraaide uie en kaaskrulle. Sweet en ongewaste sokkies eerder as groente en liggeel pofferhappies vol wind en MSG? Sy het gelees smaak en reuk verskil van die ander sintuie omdat hulle “chemiese” sintuie is – die leidrade wat hulle na ons brein stuur, is in die vorm van chemikalieë wat in die omgewing rondom ons voorkom.
Die huis is skemerig en benoud. Die woord wat by haar opkom, is die Engelse dismal, een van daardie woorde wat klínk soos die gevoel wat dit oproep; ’n vaal kol op die krop van die maag. Donkergroen volvloermatte dra die reuk en herinnering van ander se ongewaste voete en verspeelde lewens: hondepie en ou sigaretrook. Die enkele meubelstukke wat rondstaan, is moeg en derdehands, waarskynlik versaak deur vorige eienaars wat oornag voet in die wind geslaan het. Twee plastiektuinstoele (een is gekraak) en ’n geroeste tafeltjie met mosaïekblad (duidelik die trotse poging van ’n amateur) staan in die sitkamer, en ’n paar torings van wegneem-pizzabokse en poniekoerante. Is dwergarmpies meer gemaklik met ponieformaat? Is sy onsensitief? Omdat sy nog altyd uitgestaan het soos ’n derde duim, put sy genot uit die bestaan van ander mense wat duidelik buite die norm val. Sy voel soveel minder alleen. Slaan op die tente, voer die olifante, die sirkus is in die dorp.
In die gang is ’n outydse telefoonbankie met ingeboude tafelblad, maar geen telefoon nie. In die kombuis ’n tafel, maar geen stoele nie. ’n Kakkerlak skarrel verskrik onder die enigste kas in. In die voorste slaapkamer is ’n gekarnuffelde sponsrubbermatras (sonder laken of kussing), ’n lae bedkassie met uitheemse pornotydskrifte (is dit Chinees?). Sy is nie lus om daaraan te raak nie, maar op die vetterige glansvoorblad van die boonste een pryk ’n verskrikte Oosterse vrou, naak en oopketel, geboei. In die bedkassielaai is ’n beduimelde notaboekie en gekoude potlood. Die boekie is vol hiërogliewe, geskribbelde Oosterse simbole. Daar is ook ’n half-jack goedkoop whiskey met een sluk oor en ’n velletjie Rennies. En ’n foto van die man op die stasie, wat miskien Myer Spiewak is. Dis ’n meer onlangse foto as die een in Marie Gruber se hoededoos. Sy gesig is effens weggedraai en sy neus is vlesig en gekurf, maar nie in dieselfde liga as Aga s’n nie.
In die agterste slaapkamer, wat nooit daglig sien nie, is niks, net balpuntpen-graffiti teen die muur, ’n enkele woord: motherfucker. Seker die pennevrug van ’n vorige inwoner, want dis redelik hoog teen die muur? In die res van die huis (spens, badkamer, ingangsportaaltjie) is min of meer niks. Die huis laat ’n slegte smaak in die mond. Hier en daar is ’n ruitjie uit, halfhartig vervang met pizzaboks-karton. Scooters en Debonairs, sy aan sy.
Daar is geen ingeboude kaste nie en geen verdere laaie of kabinette om te verken nie. Claude stop die foto (wat miskien Myer Spiewak is) en die notaboek in sy sak. Hulle trek die geswelde voordeur met moeite toe. Buite ruik die bewolkte dag na naderende reën en gesnyde gras, die bure s’n. Hulle teug dit diep in.
Конец ознакомительного фрагмента.
Текст предоставлен ООО «ЛитРес».
Прочитайте эту книгу целиком, купив полную легальную версию на ЛитРес.
Безопасно оплатить книгу можно банковской картой Visa, MasterCard, Maestro, со счета мобильного телефона, с платежного терминала, в салоне МТС или Связной, через PayPal, WebMoney, Яндекс.Деньги, QIWI Кошелек, бонусными картами или другим удобным Вам способом.
