terug, maar sê niks nie. Sy staar na my asof sy my probeer onthou. Uiteindelik eien sy my met ’n krom voorvinger.
“Jy’s Miss America se vriend. Alex? Jou foto’s is pragtig. David het die een van ons almal op die dansvloer geraam.”
Ek knik en onthou om te glimlag. As ’n vreemde man vroeg in die oggend aan ’n vrou se deur klop, moet hy vriendelik wees.
Sy kyk op haar horlosie, asof sy skielik onthou dis nog nie eers agtuur nie. “Soek jy vir Ranna?” Sy plant haar hande op haar heupe, gereed om met my te baklei omdat ek die fotograaf so vroeg in die dag wil pla.
My handpalms skiet boontoe in ’n vredesgebaar. “Ek’s bly julle hou van die foto’s. Ek . . . slaap Ranna nog?”
“Ek sal nie weet nie. Dis nog baie vroeg.”
“Het jy haar nog nie gesien nie?”
“Nee. Hoekom gaan klop jy nie self en vind uit nie?”
“Ek het probeer, maar niemand maak oop nie.”
“Dan is sy seker nie hier nie.” Hadhi klink geïrriteerd. “Of sy wil nie vir jou oopmaak nie.”
“Ek sal graag wil seker maak,” verduidelik ek versigtig. “Ek moet dringend met haar praat.”
Hadhi frons. “Ek dink nie sy het gisteraand huis toe gekom nie, maar ek kan verkeerd wees. Ek weet nie altyd hoe laat almal inkom en uitgaan nie. En sy slaap mos nie eintlik nie.”
Die kwaai frons maak plek vir bekommernis. “Dis nie gesond vir iemand om so rusteloos te wees nie. Veral ’n meisiekind. So sonder wortels en gesin.”
Ek wens ek kon haar van gisteraand vertel. Van die bloed en van Ranna se arm. Van haar vasgekeerde, hardkoppige oë. Dalk weet Hadhi iets wat my kan help.
Maar ek bly stil. Netnou jaag ek almal op hol oor niks.
Hadhi skuif haar bruin-en-wit rok reg waar dit oor haar vol heupe bondel. “Daar’s altyd iets in haar oë wat bietjie donker is. Iets ongelukkig. Asof sy te veel onthou. Slegte goed onthou.”
“Wanneer laas was sy hier?”
Hadhi skud haar kop. “Ek het haar lanklaas gesien. Dag voor gister.”
“En nie weer daarna nie?”
“Nee. Soos ek sê, ek’s nie altyd hier om te weet nie. Ek loop so agtuur se kant. Ek bly langsaan.” Sy beduie na die wit gebou links van my. Daar is geen muur tussen die twee huise nie.
“Maar ek hét ’n tyd gelede ’n man by haar deur sien uitsluip,” gee sy toe. “’n Bleek man met ’n groot bruin hoed. Seker so twee, drie weke terug.”
Ek wil jaloers raak, maar besef dit sal irrasioneel wees. Daar is niks tussen my en Ranna nie. Daar is net hierdie ding, ’n gevoel. Die manier hoe sy vir my kyk. Hoe ek voel wanneer sy dit doen.
Ek skud my kop vererg en staar na my voete in die bruin, modderige Merrells, nuut toe ek weg is uit Johannesburg. So dis hoe tienerseuns nou weer voel. Ek het al vergeet.
Toe ek opkyk, sien ek die geamuseerde trek om Hadhi se mond. “Sy’t jou ook gekry,” sê sy droog.
“Wat bedoel jy?” jok ek.
“Julle lyk almal dieselfde wanneer julle hiernatoe kom. Eers is julle bly. Dan word julle kwaad. En dan teleurgesteld. Jy’t nie eens by bly uitgekom nie.”
“Almal?” Ek klink kwater as wat ek bedoel het.
Hadhi gee ’n tree terug, haar hande weer op haar heupe. Sy knip haar oë ’n paar keer, skielik meer waaksaam.
“Ek sal vir Ranna sê jy was hier,” sê sy voor sy omdraai, haar rug beslis en regop.
“Kan ek nie vir haar ’n boodskap los nie? Iewers waar sy dit sal kry?” roep ek vinnig voor sy die deur kan toemaak. Ek skuif vorentoe, tot die meeste van my nommerelfs op haar wit teëls staan.
“Ek’s bekommerd, Hadhi. Dis al, ek belowe. Nes jy. Ek het Ranna gisteraand vinnig gesien. Ek dink sy het seergekry. Sy het gebloei.”
Dalk ís dit tyd om almal op hol te jaag.
Sy betrag my vir ’n oomblik, skud dan haar kop. “Soos ek gesê het, almal hier maak soos hulle wil. Ranna kom en gaan sonder dat een van ons weet wat aangaan. Sy kuier met niemand nie. Stoot ’n brief onderdeur haar deur.”
“Ek sal so maak.” Ek tree terug, tot in die reën. “Dankie, Hadhi.”
Sy knik, maar haar hand bly op die deurknop, haar oë troebel. Dis asof sy my opweeg. Asof sy besluit hoeveel ek regtig vir Ranna omgee.
“Bloed, sê jy?”
“Ja.”
“Baie?”
“Haar arm. Genoeg.”
“Miskien moet jy gaan seker maak sy’s nie daar nie. Miskien het sy vergeet om haar deur te sluit.”
Ons bly al twee vir ’n oomblik stil, dan waai Hadhi stram totsiens.
“Dankie,” sê ek voor sy die deur agter haar toetrek.
Ek ken Ranna nog net twee weke, maar ek weet sy sal haar deur sluit. Sy is nie ’n dom vrou nie. So, as ek reg is, loop Hadhi nou om die huis om vir my die deur te gaan oopsluit.
Ek weet ook met sekerheid dat ek hierdie ding moet los. As Ranna uitvind ek het by haar huis ingebreek, is alles verby nog voor dit begin het.
Maar ek weet nog iets. Ek weet dat as ’n mens lank genoeg stories jaag – chaos jaag – dan weet jy soms net dinge. En ek weet iets is fout.
9
EK WAG TOT ’N AFGELEEFDE DATSUN EN sy drie passasiers om die hoek verdwyn. Ek draai skerp regs, dan links en draf teen die kant van die huis af, na die tweede helderblou deur wat afgeëts staan teen die muur wat lank gelede wit was.
Ek hoop ek is reg oor Hadhi. En verkeerd oor Ranna. Hopelik is sy veilig en gesond.
Voor ek aan die deur vat, sien ek dit. Ten spyte van al die reën sit daar ’n roesrooi smeersel aan die onderkant van die silwer slot. Die vlek lyk soos iets uit ’n Kadinsky-skildery.
Dit vee maklik af. Ek maal dit fyn tussen duim en wysvinger. Ruik daaraan. Bloed?
Ek voel versigtig aan die deurknop en sug van verligting toe dit onder my vingers beweeg. Die deur gaan stadig, geruisloos oop. My asem ruk, en word dan stil en egalig, soos altyd net voor ’n groot storie wanneer die kalmte die adrenalien verdryf.
Ek loop in en gaan staan doodstil. “Ranna?”
Niks nie. Nie ’n geluid of ’n beweging nie.
Water drup van my skoene en baadjie tot op die vloer. Ek trek dit uit en sit die skoene by die deur neer, die baadjie bo-op. Ek sal later skoonmaak, al moet ek my T-hemp gebruik.
Dis
