dag omdat sy nie haar ongebore kind wil benadeel nie. Sy drink haar vitamines, sy beantwoord die telefoon, sy skryf tjeks uit.
“Ja,” hoor sy die paartjie se stemme. Dit klink asof hulle bo in die lug rondsweef, al kan sy sien hulle staan langs haar. “Ons wil die huis hê.”
“Ek kom terug na u,” sê die agent ook in die verte en hulle verdwyn uit haar sig.
Danie se firma het hom in ’n groepversekering gedwing; hy het geen keuse gehad nie en daarvoor is sy dankbaar. Dit help om die skuld af te betaal. Elke dag word die huis leër wanneer iemand iets kom haal. Nou is dit net ’n kwessie van tyd voordat die huis ook verkoop is.
“Jy kan vryskutwerk van die huis af doen,” het ’n kollega vir haar gesê. “Ek kan genoeg mense na jou verwys. Tikwerk sal jou mos nie uitput nie?”
Sy het net na hulle gekyk. Nee, dit sal haar nie uitput nie, maar sy gaan nie meer ’n huis hê nie. Sy het al gaan kyk na piepklein woonstelletjies, na kamers, na losieshuise, maar sonder ’n inkomste kan sy niks bekostig nie.
Daar is ’n hinderlike geluid wat haar gedagtes versteur. Eers kyk sy na die ketel, maar dit fluit nie. ’n Wekker? Die deurklokkie? Nee, dit is die telefoon. Sy staan moeisaam op om weer eens met haar spesiale, ligte stem te gaan praat, die stem waarmee sy vorendag kom wanneer sy met mense moet praat.
“Danielle,” sê Cissie en sy klink so naby dat Danielle verward in die kamer rondkyk, nie seker waar sy of Cissie nou is nie. “Ek het ’n oplossing.”
“Oplossing?” Danielle probeer die wolk eenkant toe druk sodat sy beter kan hoor. “Oplossing waarvoor?” Sy herken nie haar eie stem nie; dis iemand anders wat so hoog en yl praat.
“Is die huis al verkoop?”
“Daar is mense wat belang stel.”
“Dis goed. Ek weet wat jy deurgaan, Nell, jy kan my nie om die bos lei soos die ander nie.”
“Ek weet nie waarvan jy praat nie,” sê sy suf.
“Danie was jou nooit werd nie,” sê Cissie kortaf. “As al die ander te dom was om dit te besef – ek was nié. Ek weet wat hy aan jou gedoen het en ek weet waarmee jy nou sit.”
“Hoe weet jy?”
“Onthou jy toe ons kinders was, het ons altyd gesê ons kan telepaties met mekaar praat? Onthou jy dit? Hoe hard ons geoefen het? Maar dis nie nou ter sake nie. Ek wil ook nie eers oor Danie praat nie. Ek is meer besorg oor jou en ek dink ek het ’n oplossing, aangesien jy nie by ons op die plaas wil kom bly soos ek van die begin af voorgestel het nie.”
“Nee,” sê Danielle. “Ek moet vir myself sorg. Jy weet dit. Ek moes dit lankal gedoen het.”
“As jy bedoel jy moes nooit met Danie getrou het nie, is ek dit met jou eens.” Cissie se stem is skerp. “Maar dis nou te laat vir trane. Luister mooi. Ek weet nie of jy ooit ons buurman ontmoet het nie. Sy huis is so vyf kilometer voordat ’n mens na ons afdraai – ’n groot wit huis halfpad teen die rantjie.”
“Nee,” sê Danielle moeg.
“Dit maak nie saak nie. Jy weet dat bed-en-ontbyt-plekke die afgelope jare gewild geword het. Wel, Neil het die ou huis, die een wat teen die pad is, ingerig as so ’n gastehuis en –”
“Ek is moeg, Cissie,” sê Danielle. “Hoekom vertel jy dit vir my?”
“Omdat dit is waarna jy soek. Asseblief, luister na my, Nell. Ek weet dis presies wat jy nodig het. Neil se ma, tant Hester, het die gastehuis bestuur, al was sy teen die einde baie sieklik. Sy is drie maande gelede oorlede en van toe af sukkel hy vreeslik. Die plek is so goed geleë, jy weet tog self, en hulle het byna die hele jaar deur mense wat daar stilhou. Afgesien van die oorslaapplek het hy ’n soort teetuin ingerig, waar mense net kan stilhou vir iets om te drink of te eet. Die woord versprei, jy weet self, en mense bly liewer op so ’n plek oor as in ’n hotel.” Cissie praat vinniger, asof sy weet Danielle wil nie meer luister nie. “Hy het geadverteer vir iemand om die plek te bestuur, maar die vrou was uiters onbekwaam en onbetroubaar. As hy nie vinnig iemand anders kry nie, is sy reputasie daarmee heen. Ons was gisteraand daar – dis waar ek daarvan gehoor het – en ek het dadelik gesê ek weet van net die regte persoon.”
“Wie?” vra Danielle. Sy het ’n stoel nader getrek en gaan sit, want haar bene is moeg. Nou leun sy met haar kop op haar hand, die gehoorstuk van die telefoon slap tussen haar ander hand se vingers.
“Jy, natuurlik! Jy weet genoeg van bestuur en boekhouding en sulke goed. Dis eenvoudig. Jy kry vanselfsprekend gratis inwoning – daar is ’n klein woonstelletjie in die gastehuis self. Jy kan wegkom uit die stad, jy het ’n plek om te bly, jy het werk. Ek dink dis ideaal. En natuurlik is jy dan naby ons ook. Dink jy nie dis wonderlik nie?”
Die inligting dring stadig deur Danielle se suwwe brein. “Ek kan nie so goed kook nie,” sê sy.
“O, daar is ’n kok. Jy sal bloot bestuurderes wees.”
“Ek is swanger.”
“Ek het dit vir hom gesê,” sê Cissie dadelik. “Dis nie ’n probleem nie. Dis mos nie asof jy op kantoor is waar jy vaste ure het en altyd uitgevat moet wees nie. Jy sal kan rus en daar is dae wanneer daar geen gaste is nie. As tant Hester dit op haar ouderdom kon doen, kan jy.”
“Wat van die baba?” sê Danielle weer. “Oor drie maande is die baba hier.”
“Presies. Kan jy dink aan ’n meer gemaklike opset? Jy hoef nie uithuisig te wees nie, jy hoef jou nie te kwel oor babaoppassers of so iets nie. Jy sal in die huis wees, by jou baba. En jy word ’n salaris betaal. Dis nou nie so groot nie, maar aangesien jy onderdak en kos het, behoort dit genoeg te wees.”
“Ek weet nie,” sê Danielle. “Ek weet nie.”
“Nell,” sê Cissie streng. “Ek wil hê jy moet mooi gaan dink. Wat is die alternatief? Waarheen gaan jy wanneer jou huis verkoop is? Is daar genoeg geld oor vir jou om van te leef?”
“Nee. Daar gaan niks oor wees nie. Of bitter min.”
“Juis. Vir ten minste die volgende jaar het jy ’n plek nodig waar jy beskerm en veilig kan bly, waar jy in vrede met jou baba kan leef. Ek dink dis ’n antwoord op ’n gebed.”
Danielle se kop is nou helderder. Dit is asof iemand in die donkerte ’n kers aangesteek het. Sy wil na die lig kyk, sy wil glo dis nie net ’n hersenskim nie. “Ja,” sê sy. “Ek het so hard gebid.”
“Ek weet.” Cissie se stem is warm en simpatiek. “Ek weet, Nell. Sal jy daaroor dink en my môre terugbel?”
“Môre al?”
“Neil is haastig,” sê sy. “Jy kan dit verstaan. Hy kan nie toekyk hoe die hele onderneming verval nie. As jy nie belang stel nie, moet hy dadelik adverteer en hoop vir die beste. Ons het hom van jou vertel, hoe konsensieus jy is, hoe ’n toegewyde werker jy is. En luister, jy sal nie eers hoef te sukkel met treine nie. Neil kom oor tien dae Transvaal toe met die bakkie vir die een of ander merinokongres. Hy kan jou en al jou bagasie kom oplaai en jy kan saam met hom terugkom. Ek dink alles werk wonderlik uit.”
“Ja,” sê Danielle. “Ek sal jou bel. Dankie, Cissie.”
“Ons
