woonstel. Dis eintlik net ’n groterige slaapkamer, klein sitkamertjie en badkamer.”
“Is dit apart van die huis self?”
“Nee. Dit was oorspronklik, maar met die aanbou van die badkamer het ons dit deel van die huis gemaak. Jy wil nie saans of soggens douvoordag buite om loop nie, veral nie in die winter nie. Wanneer die baba eers daar is, sal dit vir jou nog beter wees, want jy sal altyd binne bereik wees.”
Danielle absorbeer al hierdie inligting. Sy kan nie help om wrang kennis te neem van die feit dat hierdie vreemdeling, vir wie sy nog maar ’n halwe dag ken, reeds meer na haar ongebore kind verwys het as wat Danie in byna vyf maande gedoen het nie. Die dag toe sy van die dokter gekom het met die nuus, was hy in ekstase en ’n week daarna het hy haar bewonderend aangekyk, maar daarna was dit ou nuus. Hy het nooit weer daarna verwys nie; net geirriteerd voorgestel dat sy miskien in die gastekamer moet slaap sodat hy nie haar oggendnaarheid hoef mee te maak nie.
Neil sien hoe haar gesig verstrak, hoe haar mond hard word en hy wonder waaraan sy dink.
“Ek dink nie ons moet probeer deurry nie,” sê hy.
Ten spyte van haar versekering dat sy sterk is, lyk sy vir hom absoluut gedaan. Dis nie net die deurskynende vel nie – onder haar oë is donker kringe.
“Moet asseblief nie om my onthalwe stilhou nie,” sê sy. “Ek is gemaklik soos ek is.”
Dis nie waar nie, hy kan sien sy jok. Wanneer sy dink hy sien haar nie, skuif sy rond, haar gesig vertrek, en hy weet haar rug is seer.
“Dit sal tog beter wees,” sê hy neutraal. “As ons deurry, kom ons in die middel van die nag of die vroeë oggendure op die plaas aan. Om dan uit te pak en jou gevestig te kry, sal die res van die nag duur en ek kan nie dan gaan slaap nie; die plaaswerk wag.”
“In daardie geval hou ons stil,” antwoord sy, “as dit jou beter pas.”
“Ek dink so,” jok hy. “’n Mens raak moeg van die ry.”
Sy verskuif weer en ’n pakkie by haar voete kraak.
“Ek is jammer. Ek moes dit agterin gegooi het,” sê hy en wys daarna. “Miskien moet jy daarna kyk. Dis ’n trui en twee bloesies wat ek vir my vriendin gekoop het. Ek het geen benul van sulke goed nie. Dink jy sy sal daarvan hou?”
Sy maak die pakkie oop en haal die klere uit. “Dis mooi,” sê sy. “Baie kleurryk. As sy donker is, gaan sy mooi lyk, maar as sy blond is, gaan hierdie geel bloes haar nie pas nie.”
“Sy is donker,” sê hy.
“Dan is dit goed.” Sy vou die klere netjies op, sit dit terug in die sak en sit weer haar donkerbril op omdat die middagson skerp in haar oë is.
Конец ознакомительного фрагмента.
Текст предоставлен ООО «ЛитРес».
Прочитайте эту книгу целиком, купив полную легальную версию на ЛитРес.
Безопасно оплатить книгу можно банковской картой Visa, MasterCard, Maestro, со счета мобильного телефона, с платежного терминала, в салоне МТС или Связной, через PayPal, WebMoney, Яндекс.Деньги, QIWI Кошелек, бонусными картами или другим удобным Вам способом.
