uitgooi. “Hoe gaan dit met Andrew?”
Haar ma kyk verras op. “Dis lief van jou om te vra. Dit gaan baie goed met hom. Baie besig, soos gewoonlik. Hy stuur baie groete. As gewone besoekers toegelaat was, het hy jou al kom sien. En Claudia bel my byna elke dag. Sy kan nie wag dat jy weer by die huis moet wees nie. Sy sê sy en Ansa is verlore sonder jou.”
“Wie is Sinéad O’Connor?” vra Emilia.
Haar ma staar na haar. “Wie?”
“Die verpleegsters sê ek lyk soos sy. Is sy ook ’n vriendin?”
“Ek weet regtig nie, liefie. Ek sal vir Claudia vra as sy weer bel.”
Emilia is verlig toe Gerard die aand kom. Hy is vir haar ewe onbekend as die ander mense, maar hy is die enigste wat dit aanvaar. Hy en dokter Beyers. Hulle karring nie aan haar nie. Die een is professioneel betrokke en dus besorg oor haar welsyn, die ander het klaarblyklik aanvaar dat hy opgeskeep is met ’n vrou wat net ’n week oud is.
“Dokter Beyers sê jy kan môre huis toe kom,” sê Gerard nadat hy formeel gegroet het. “Ek het ongelukkig ’n baie vol program môreoggend. Ek moet in die hof wees, maar ek sal jou in my etensuur kom haal.”
“Kan ek nie maar hier bly nie?” vra sy benoud.
Hy kyk haar ondersoekend aan. “Wil jy nie huis toe kom nie?”
“Die hospitaal is bekend,” skerm sy.
Hy knik net. Hy lyk moeg, asof hy nie lus het om baie te praat nie.
“Het jy ’n kwaai dag gehad?” vra sy toe sy sien hoe hy oor sy oë vee.
Hy is so verbaas dat sy hand in die lug bly hang. “Ja, dit was nogal.” Hy kyk haar weer deur vernoude oë aan asof hy iets raaksien wat sy nie kan sien nie.
“Hoekom lyk jy so verbaas?”
Hy herstel vinnig en vou sy hande oor sy gekruiste bene. “Nee, nee. Dokter Beyers sê vir my jy was vandag by die sielkundige.”
“Ja, en hy reken ek vergeet doelbewus. Ek het my geheue verloor omdat ek dit wou verloor.”
Sy blik word selfs skerper; maar toe hy haar oog vang, kyk hy vinnig weg. “Waarom sou hy dit sê?”
“Ek weet nie.” Sy steek haar hand weg en speel met die delikate blomblaartjies van die pronkertjies. “Wat weet hy wat ek nie weet nie?”
Gerard haal sy skouers op. “Hy het nie met my gepraat nie.”
Dié keer is dit haar blik wat verskerp. “Jy is die een wat my die beste geken het, vermoed ek. Was daar . . . het ek iets gedoen wat so vreeslik was dat ek dit wou vergeet?”
Hy kyk weer vinnig op en dan weg. “Nee, nie waarvan ek kennis dra nie.”
“Ek was nie ’n dief of ’n moordenaar nie?”
Hy glimlag. “Nee.”
Sy lê ’n ruk net voor haar en kyk. “Wie is Sinéad O’Connor?”
Hy lyk geamuseerd. “’n Sangeres met ’n geskeerde kop.”
“Ek sien.” Sy knik: “Ja, dan verstaan ek waarom die verpleegsters dit gesê het.”
“Dis ’n kompliment,” verseker hy haar. “Ten spyte van haar geskeerde skedel is sy baie mooi.” Hy vryf weer oor sy oë.
“Jy moet huis toe gaan,” sê sy. “Jy is baie moeg. Dit moet regtig ’n vreeslike mors van jou tyd wees om elke aand hier te sit langs die bed van ’n vrou wat jou nie eers ken nie.”
“Maar ék ken jóú,” sê hy.
“Maak nie saak nie. Gaan liewer huis toe en klim in die bed.”
’n Hele ruk lank weet hy nie wat om te sê nie. “Ek het nog te veel werk. Ek kan nie nou al gaan slaap nie.”
“Hoe gouer jy dan begin, hoe beter,” sê sy beslis. Toe val iets haar by. “Het ek klere?”
“Jy het kamers vol klere,” sê hy oorstelp.
Sy frons, maar besluit om nie nou daarop in te gaan nie. “Ek bedoel hier, in die hospitaal. Ek kan seker nie môre in my nagklere vertrek nie.”
“O,” sê hy. “Ja, ek sien wat jy bedoel. Nee, jy het seker niks hier nie. Ek sal dat Gladys iets vir jou inpak. Het jy ’n besondere uitrusting in gedag- . . .” Hy bly stil. “Ek is jammer. Natuurlik sal jy nie weet nie. Sal ek haar vra om haar eie oordeel te gebruik?”
Sy knik. “En mag ek maar weer vra, soos ek seker ’n honderd maal per dag nog gaan vra: Wie is Gladys?”
“Ons huishoudster.”
Sy kyk hom belangstellend aan. “Het ons ’n huishoudster? Dan was daar darem iemand wat vir jou kon kos kook en jou hemde gewas het.”
“Sy het dit buitendien nog altyd gedoen,” sê hy voor hy die woorde kan keer.
Sy frons liggies. “Ek dog jy het nou die aand gesê ek het nie gewerk nie?”
“Dis reg.” Hy staan op, kennelik nie lus om verder daaroor te praat nie. Hy rek hom effens uit en kyk deur die venster uit na buite. Sy bestudeer hom vir die eerste keer regtig. Hy is lank en mooi gebou, al hang sy skouers nou effens en is sy das losgerem. Sy hare is dik en baie mooi gesny. “Waarna staar jy so?” vra hy toe hy haar blik onderskep.
“Niks,” antwoord sy verleë. “Toe, jy moet ry. Het jy al aandete geëet?”
“Nee. Gladys het seker my kos in die oond.”
“Dis vriendelik van haar,” sê sy.
Hy maak ’n stikgeluid en skink vir hom vinnig water uit die kraffie langs haar bed. “E . . . die droë lug,” verduidelik hy. “Goeienag. Sien jou môre. Ek hoop nie ek word vertraag nie.”
Sy lig haar hand in ’n groet en lê en luister hoe geselsende besoekers die gang af loop.
Later word dit stil, die verpleegster wip in om te sien of sy alles het wat sy benodig en skakel die lig af. Maar Emilia lê nog lank en dink. Sy wonder wie anders al ooit so onvoorbereid die wêreld ingestuur is. Die somtotaal van haar kennis kan in enkele sinne vervat word. Sy weet haar naam is Emilia, haar man met wie sy vyf jaar getroud is, se naam is Gerard en hy is ’n advokaat. Hul huishoudster se naam is Gladys. Haar ma is getroud met ’n man wie se naam Andrew is. Dis lente. Sinéad O’Connor is ’n sangeres met ’n kaalgeskeerde kop, nes hare. Dit lyk vir haar op hierdie oomblik heeltemal onmoontlik dat sy die lewe kan aandurf met net hierdie feite tot haar beskikking. Sy wil byna wens sy is weer terug in daardie diep slaap. Dit laat haar glimlag. Die sielkundige sal seker tevrede voel as hy moet weet wat sy nou dink.
“Dis mos wat ek gesê het,” sal hy sê. “Jy hardloop vir iets weg.”
Nee, besluit Emilia toe sy op haar sy draai en haar gesig in die kussing druk.
