gaan sit en gesels.
Lank en breedvoerig het hulle die planne bespreek. Later is hy daar weg om Hermaans Potgieter te gaan vra of hy bereid sou wees om ’n familielid van Gert Fourie saam te neem tot op Tsumeb, ’n jong seun! Om haar ’n redelike verskoning te gee om soveel moontlik in die wa te bly, het Herr Schultz vir Hermaans gesê dat die seun ’n bietjie probleme met sy gesondheid het en daarom nou na ’n droër klimaat moet gaan.
Hermaans het geen onraad gemerk nie, net die bier met een teug weggesluk en toe onpersoonlik sy kop geknik. “Ja, hy kan maar saamgaan. Die een wa is so te sê leeg. Ek het meer goed gebring as wat ek terugneem.”
“Wel, baie dankie. Wat sal dit kos? Die seun het nie baie geld by hom nie, maar Gert Fourie sal darem instaan as dit nie genoeg is nie.”
“Hoe oud is die mannetjie? Ek wil darem nie kind oppas langs die pad nie, veral nie as hy nog sieklik ook is nie.”
“Nee ... nee, dit sal nie nodig wees nie. Hy is al seker so sestien of sewentien, maar skraal en nie juis sterk nie. Dit sal baie gaaf wees as ons vir hom ’n bed agter in die wa kan laai, dan kan hy mos maar rus as dit nodig is.”
“Hy moet my net nie hinder nie. As hy sy kos saamneem, sal hy niks hoef by te dra nie, anders kan hy maar iets gee vir die kos.”
“Baie dankie, Hermaans. As jy vir my wys watter wa, dan laai ek sommer sy goedjies op en sorg dat daar kos en ’n bed inkom. Die arme kind sal nie weet wat om alles saam te neem nie. Lyk maar vir my taamlik verfynd en meisierig ... maar, nou ja! Dit is seker maar soos hulle deesdae daar in die Kaap lyk.”
Herr Schultz het net gesorg dat hy nie vir Hermaans in die oë kyk nie, anders sou die baardman sommer die skuldigheid op sy gesig kon lees.
Hermaans se growwe, bulderende lag het teen die plafon van die sitkamertjie vasgeslaan. “Ja-nee, oom Hein. Dit is ook maar goed dat hulle so af en toe gedwing word om in hierdie harde, ongetemde wêreld van ons te kom bly sodat ons weer van hulle mans kan maak. Ek sal sommer op pad met my opvoedingstaak begin.”
“Ag nee, Hermaans ...” het Herr Schultz vinnig gekeer. “Jy moet darem onthou die kêreltjie het longmoeilikheid of so iets ... Hy is nie baie sterk nie. Gee hom eers kans dat Suidwes se lekker vleis en mieliepap hom bietjie opbou, dat ons vars lug en warm sonskyn eers sy longe droogbrand, dan kan jy hom aanvat.”
Hermaans het belang in die gesprek verloor en opgestaan. Herr Schultz het saam met hom gestap om die waens te inspekteer.
’n Ouerige wa het agter die ander gestaan. Hermaans het daar ingeloer. Dit was leeg, maar vuil en stowwerig.
“Ek sal môre ’n paar sakke suiker hier moet inlaai, maar so teen namiddag behoort ons klaar te wees, oom Hein, dan kan jy maar die seun se goed bring. Hy moet net baie vroeg hier wees, want ons wil Donderdagoggend so teen vyfuur ry.”
Herr Schultz het Elsa aangesê om die volgende dag maar in haar kamer te bly en al die reëlings aan hom oor te laat. Hoe minder mense haar sien, hoe beter. Hy het ook onderneem om, as sy eers weg is, vir kaptein Göring te gaan sê sodat hy nie dalk onrustig raak oor haar nie.
Hy het kos gekoop en ook ’n bekertjie, ’n bord en ’n klein blink keteltjie. Uit sy buitekamer het hy ’n kampbedjie gaan haal en agter in die wa gaan opslaan.
Elsa het vir hom geld gegee om vir haar ’n kussing en twee komberse te koop. Sy het ook aangedring op twee lakens. Herr Schultz het haar ernstig gemaan om die lakens die eerste paar dae maar weg te steek, dit sal Hermaans net onnodig agterdogtig maak. Hy moet onder geen omstandighede agterkom dat sy ’n vrou is voordat hulle minstens twee dae weg is van Swakopmund af nie.
Al Elsa se bagasie is in die donkerte van die nag agter op die wa gelaai. Herr Schultz was bekommerd dat die ander onraad sou merk. ’n Seun het nie soveel bagasie nie.
Gelukkig was daar oorgenoeg plek en Elsa kon dus heelwat kos ook inlaai. Sy sal maar langs die pad weer koop. Hulle behoort darem by handelsposte verby te gaan.
Die osse is klaar ingespan en Elsa sit stil en gespanne agter in die wa op die bedjie. Sy sal haar maar eers soveel moontlik in die wa verskans.
Hermaans se groot liggaam verdonker die opening van die watent toe hy sy bebaarde gesig vorentoe buig en inloer. “O! Jy is darem hier. Ek dag jy het jou verslaap.”
Gelukkig is dit donker en kan hy nie baie goed sien nie. Elsa sit verskrik regop op die bedjie, seker daarvan dat hy haar hart kan hoor klop.
“Môre, jong! Wat is jou naam?”
“Hmmm. Kosie, oom!” Elsa vee die klammigheid van haar hande teen haar kakiebroek af en kyk hom reguit aan. “Kosie Fourie, oom.”
Hermaans se oë trek op skrefies. Dit is regtig ’n vreeslik verfynde ou seuntjie. Dan praat hy nog met so ’n pieperige, hees stemmetjie ook. Hy lig sy wenkbrou en sonder om ’n woord verder met haar te praat, stap hy al bulderend na die voorste wa. Die konvooi kom in beweging.
Elsa sak van skone senuweeagtigheid agteroor op die bedjie. Die geskommel van die wa maak haar egter geleidelik rustiger, sodat sy selfs ’n bietjie insluimer.
Die mis is lankal weg toe sy wakker word. Die hitte begin ondraaglik word.
’n Vlieg zoem lui in die watent rond en gaan sit met klam, taai pootjies op Elsa se arm. Sy waai lusteloos na die rusverstoorder en sluit dan weer haar oë.
Sy wens sy kan uitklim en ’n entjie langs die wa stap, maar dit sal nie wenslik wees nie. Hulle is nog te naby aan Swakopmund. Hermaans sal haar sommer in die waspore terugjaag as hy uitvind.
Sy gaan sit agter by die watent se opening, maar die warm luggie wat daar inwaai, bring nie veel verligting nie.
Dit is warm en benoud en die sweet loop in dun straaltjies onder haar hoed uit. Sy het ’n linneband styf om haar bors gebind om die vroulike rondings minder opsigtelik te maak. Nou voel dit of die stywe band elke druppel krag stadig uit haar druk en haar hygend en kortasem laat.
Sy hoor Hermaans se harde stem iets skree en loer versigtig agter by die tent uit.
Aan die linkerkant is die wêreld kaal en bar en net die rooibruin sand van die duine gee kleur aan die eentonige toneel. Elsa loer versigtig verder uit. Sy is in die heel laaste wa en kan ’n bietjie meer vrymoedig raak.
Aan die regterkant staan hier en daar ’n groot boom wat heerlike koeltekolle maak. Elsa leun nog verder uit om die omgewing beter te bekyk. Toe die ossewa oor ’n bultjie stamp, sien sy die droë loop van ’n rivier. Dit moet seker die Swakoprivier wees waarvan hulle gepraat het. Hulle trek dus al met die rivier langs die binneland in.
Sy kyk gefassineerd na die droë rivierbedding en wonder in haar enigheid waar die diere water suip.
Herr Schultz het haar gisteraand vertel dat die transportryers nie graag in die reëntyd trek nie. Hulle val maklik vas en word soms dae lank deur die riviere voorgekeer. Die reëntyd in die binneland begin om en by Oktober, November en hou aan tot Februarie en soms selfs tot Maart.
Elsa weet nie wat op die oomblik die sterkste aan haar knaag nie – die honger of die hitte. Sy is rasend honger. Hulle trek al heeldag en die son is besig om stadig na die weste af te sak.
Die ossewaens kom na baie gehô! en geha! eindelik tot stilstand. Sy weet nie wat nou van haar verwag word nie en
