flank-Buffels se soldate dieselfde. Die situasie is kritiek. Al is hul gewere gespan en gereed om ’n aanval af te weer, besef die soldate ook dat hulle nie durf skiet nie, want die bos wemel nou van gillende Angolese wat paniekerig op die vlug geslaan het.
Die bevelvoerder se radio gons terwyl hy hom saam met die mediese ordonnans na die getroffe voertuig haas. Die bestuurder lê op die grond langs die verfrommelde stuurkajuit. Op die oog af moet elke been in sy liggaam gebreek wees; sy wangvleise staan in swartgekoekte repe van sy skedel af weg. Hy spoeg ’n paar onsamehangende woorde deur die ontvleesde kake en sterf op die toneel. Twintig minute later sak ’n helikopter in ’n oop kol langs die pad neer; die dooie word opgepik en afgevoer. Goddank daar was geen ander passasiers op die trok nie. Met die wegraak van die helikopter oor die boomtoppe, tree ’n mate van orde weer op die grond in.
Die landmyn het die gevoel van veiligheid wat die Suidwes-Afrikaanse grondgebied gebied het aan flarde geruk, en daardie aand word streng veiligheidsmaatreëls toegepas. Die voorgenome sokker- en rugbywedstryde vind nie plaas nie.
Soos die afgelope paar dae al sit Blackie Swart een van die vlugtelinge en dophou, ’n skraal man met ’n bokbaard en halfgrys hare wat hy in ’n poniestert bind. Elke agtermiddag, wanneer die nag se rendezvous bereik is, gebruik die man die laaste lig van die dag om te skryf aan wat bes moontlik ’n reisjoernaal moet wees. Hy bestudeer die omgewing ’n wyle, slaan die aktiwiteite van die émigrés in stilte gade, oorpeins oënskynlik sy woorde voordat hy dit versigtig neerpen. Selfs nou, ná die tragiese landmyninsident, volg hy dieselfde roetine.
Blackie kan die versoeking nie langer weerstaan nie. Die middag se gebeure het hom geruk. Waarvan vlug ons so ylings weg as elke mens en elke hond uiteindelik tog maar sy dag kry? Hy skuifel na die ou man toe, vis ’n paar muntstukke uit sy broeksak en vra of hy ’n potlood by hom kan koop. Die man gee hom een verniet.
Toe hy reken niemand kyk nie, skeur Blackie die kante van ’n Post Toasties-boks af en neem teenoor die vreemdeling stelling in. Hulle oë ontmoet en hulle wissel ’n vlietende vertroulike glimlag. Die ouer man slaan sy joernaal oop en Blackie sit die stuk karton op sy skoot. Skrywend begin die twee, elkeen ’n uitgewekene, hierdie wildernis in woorde verken.
Конец ознакомительного фрагмента.
Текст предоставлен ООО «ЛитРес».
Прочитайте эту книгу целиком, купив полную легальную версию на ЛитРес.
Безопасно оплатить книгу можно банковской картой Visa, MasterCard, Maestro, со счета мобильного телефона, с платежного терминала, в салоне МТС или Связной, через PayPal, WebMoney, Яндекс.Деньги, QIWI Кошелек, бонусными картами или другим удобным Вам способом.
