aangaan, het sy nou heeltemal genoeg van Dewalt de Meyer se onvriendelikheid. Hy moenie met haar praat asof sy iets is wat die kat van buite af ingebring het nie; hy sal sy rieme met haar styfloop.
Die sarkastiese toon in haar stem laat Dewalt vlugtig en met opgetrekte wenkbroue na haar kyk. Sy klink beslis omgekrap.
“ ’n Huishulp sal jou bagasie na jou kamer toe neem, juffrou Zeltmann,” sê die man nou effens vriendeliker. “Trek solank jou motor daar langs die krans, ek sal die huishoudster, mevrou Hugo, intussen sê om ’n huishulp te stuur om jou bagasie te bring.”
Dewalt verdwyn in die huis en Natasha het geen ander keuse as om haar motor voor die deur te verwyder nie.
Die ongevoelige bees, kners sy vererg deur haar tande. Hy kon my ten minste eers binnegenooi het vir ’n koppie warm koffie; hy het tog gesien ek is blou van die koue! Maar vir hom is dit bepaald belangriker dat ek my motor nou dadelik voor sy deur verwyder. Waarom sal hy hom dan ook oor ’n doodgewone ou salaristrekkertjie se gerief bekommer? Dié soort nasie is mos volop!
Natasha is so bitter ontstoke dat die gevaarlike afgrond haar glad nie afskrik nie. Dewalt se koue, onvriendelike oë bly haar knaend by. Die man is skoon gek om sy lewe so te vergal oor ’n gewetenlose fortuinsoekster.
“Mevrou het gesê ek moet juffrou se tasse kom haal,” kondig ’n huishulp haar teenwoordigheid aan toe Natasha in die voertuig wil klim.
“Wat is jou naam?” vra sy belangstellend.
“My naam is Truia, maar die mense noem my sommer Truitjie,” sê sy.
“Gaaf, my naam is Natasha en hier is my bagasie in die motor.”
Met haar motor uit die pad stap Natasha haastig na die voordeur wat Truitjie vir haar oopgelaat het. Sy wonder of die huishoudster ook so onvriendelik soos hul werkgewer is. As dit die geval is, sien sy donker dae vir haarself.
Natasha sug byna hoorbaar van verligting toe ’n vriendelike, middeljarige vrou haar in die portaal groet.
“Ek is mevrou Rina Hugo, die huishoudster,” sê sy vriendelik, “en u moet juffrou Zeltmann wees.”
“Dis reg, mevrou. Ek is Natasha Zeltmann. En los gerus die u – dis darem te formeel!”
’n Wedersydse kennismaking volg. Toe word Natasha na ’n knus sitkamertjie geneem waar ’n vuur in die kaggel brand en twee koppies stomende koffie op ’n skinkbord staan.
Natasha gaan op die ouer vrou se uitnodiging op ’n stoel voor die kaggel sit en geniet dan uiteindelik die koppie koffie waarna sy die hele middag al uitsien.
“Ek hoop jy gaan langer vir meneer De Meyer werk as die vorige twee meisies, juffrou Zeltmann,” glimlag die ouer vrou gemoedelik. “Ek vind dit verwarrend as die mense in die huis so vinnig kom en gaan.”
“Ja, ek kan dink dat dit probleme skep, mevrou,” stem Natasha saam. “Maar in my geval hang dit uitsluitlik van meneer De Meyer se humeur af of ek lank hier gaan bly of nie. Want sien, ek is nie bereid om vir ’n ander vrou se sondes te boet nie. Dus sal ek dit baie beslis nie duld dat meneer De Meyer sy wrok teenoor ’n ander vrou op my uithaal nie.”
“Wat laat jou dink dat meneer De Meyer so iets sal doen, juffrou?” vra die huishoudster versigtig.
“Ek het uit ’n baie betroubare bron verneem dat meneer De Meyer deesdae nie ’n maklike mens is om mee oor die weg te kom nie, mevrou Hugo,” lig Natasha haar saaklik in. “Sy liefdeslewe is ook geen geheim vir my nie. Trouens, ek is bewus daarvan dat Esna le Clus hom vir ’n ryker man laat staan het. En ek –”
“Verskoon my, juffrou,” val sy die meisie ontsteld in die rede, “maar meneer De Meyer het ons ten strengste verbied om Esna le Clus se naam ooit in sy huis te noem.”
“Wel, in daardie geval sal ons maar seker sy wens moet eerbiedig,” laat Natasha met ’n ligte skouerophaling hoor terwyl sy terselfdertyd orent kom. “As mevrou my sal verskoon, sal ek nou graag na my kamer toe wil gaan.”
Ook mevrou Hugo staan op en vergesel Natasha na haar slaapkamer op die tweede verdieping. Natasha gaan voor die venster staan om na die uitsig te kyk, maar dan voel sy skielik hoe ’n nare gevoel op haar maag vasskop. Voor haar kamervenster val die aarde weg in ’n duiselingwekkende afgrond.
Sy draai vinnig van die venster af weg en voel skoon siek van vrees. Sy is egter vaagweg bewus van die huishoudster wat verduidelik waar sy die badkamer sal vind.
“Ons eet gewoonlik sesuur. Ontbyt is agtuur,” hoor sy mevrou Hugo voorts verduidelik. “Die sitkamertjie hier is vir ons gebruik en daar brand altyd ’n vuur in die kaggel …”
Natasha is bly toe die huishoudster eindelik die vertrek verlaat. Sy kyk na die venster, en besef dat sy onverwyld aan hierdie gevaarlike huis gewoond sal moet raak. Sy kan met die beste wil ter wêreld nie begryp waarom mense nou juis ’n huis op die rand van ’n afgrond moet bou nie.
Natasha haal haar wolmus af en bêre dit saam met haar handsak en handskoene. Sy neem een van haar tasse en begin haar klere uitpak. Kort voor aandete is al haar tasse uitgepak en kan sy weer in die knus sitkamertjie voor die vuur gaan sit.
Natasha is verbaas toe sy hoor dat sy en die huishoudster hul maaltye saam met Dewalt in die eetkamer moet eet. Omdat hulle ’n aparte, kleiner sitkamer gebruik, het sy die indruk gekry dat meneer Dewalt de Meyer te verhewe is om hom met sy werknemers te meng en dat hulle ook in ’n afsonderlike vertrek sal moet eet.
Die res van die middag sien Natasha haar werkgewer nie met ’n oog nie. Sy wou mevrou Hugo vra wat van die man geword het, maar het wyslik besluit om dit liewer nie te doen nie. Netnou dink sy die nuwe meisie stel ook in die vent belang.
Dis waar, sy skroom nie om aan haarself te erken dat Dewalt ’n baie aantreklike man is nie, maar sy weier om te glo dat hy haar beïndruk. Hy is na haar sin gans te bot en onvriendelik.
Natasha het haar net heerlik begin koester in die hitte van die gloeiende vuur toe die etensklokkie lui. Ek hoop die baas van die huis is vanaand in ’n beter luim, dink sy terwyl sy na die eetkamer toe stap.
“Juffrou Zeltmann,” sê hy duidelik ongeduldig toe sy die eetkamer binnestap, “ek sal dit waardeer as jy in die toekoms betyds is vir ete.”
“Maar die klokkie het dan nou eers –”
“Ons eet sesuur; so moet asseblief nie op die klokkie wag nie,” val hy haar in die rede. “Die huishulp is soms geneig om die klokkie laat te lui.”
“Ek … ek is jammer,” is al wat sy in haar verwardheid kan uitkry, want sy merk dat haar werkgewer ongeduldig wag dat sy moet aansit.
Hulle eet ’n rukkie in stilte. “Ons begin nege-uur in die oggend werk tot vyfuur in die middag,” sê Dewalt. “Jy kry ’n uur vry vir middagete; en onthou, asseblief, ek verwag stiptheid van jou. As ek sê ons begin nege-uur werk, dan bedoel ek nege-uur en nie vyf oor nege nie.”
Natasha hou haar blik met groot moeite op haar bord gevestig. Sy is rooi van verontwaardiging oor die man se vermetelheid. Sy is nie ’n onverantwoordelike kind nie. Sy weet as sy haar mond oopmaak, sal sy hom padlangs die waarheid vertel – en dan sal dit ook die einde wees van haar verblyf hier in Die Arendsnes. Daarom swyg sy liewer en bewaar voorlopig die vrede – maar sy weet nie of sy altyd ’n wag voor haar
