stem in die rede.
“Ek praat van die klein sitkamer, meneer De Meyer. Mevrou Hugo het my al die eerste dag gewaarsku dat die groot sitkamer vir ons verbode terrein is.”
’n Onheilige frons verskyn meteens op sy voorkop. Hy wil iets sê, maar dan begin die telefoon skielik lui. Die volgende oomblik draai hy om en stap haastig in die rigting van sy studeerkamer, sonder om ’n enkele woord verder te sê.
Selfsugtige ding! snou sy hom in haar gedagtes toe. Hy het nou waarlik nie die menslikheid in hom om hulle te nooi om af en toe van sy televisiestel gebruik te maak nie … Natuurlik te verhewe om sy televisie met sy werknemers te deel! Wag, laat sy liewer gaan ry en van die ellendige man vergeet. Hy is in elk geval nie so belangrik dat sy haar oor hom moet ontstel nie!
Na hierdie besluit gaan sy vir mevrou Hugo sê dat sy nie vir middagete tuis sal wees nie. Sy neem haar handsak en na ’n rukkie dreun haar kragtige sportmotor met die bergpad af.
Natasha herwin langsamerhand haar kalmte. Sy kan glad nie begryp waarom sy haar so vir Dewalt vervies nie. As sy nog van die man gehou het …
Is jy baie seker dat jy glad nie van die man hou nie? vra ’n knaende stemmetjie in haar.
Natuurlik is ek seker! verdedig sy haarself in haar gedagtes, en doen haar bes om die onverklaarbare gevoel van onsekerheid in haar te verontagsaam. Hoe kan ek van ’n man hou wat dag en nag oor ’n meisie treur wat hom so ’n vuil streep getrek het? Dit lyk of hy glad nie ’n poging aanwend om homself reg te ruk nie, en dan is hy nog boonop sarkasties ook … Altans, hy is soms nog wanneer ek ’n fout maak.
Jy probeer gans te veel om die teendeel te bewys, hoor sy weer die stemmetjie in haar neul. Erken maar dat jy meer van die man hou as wat goed is vir jou!
Daar is ’n ernstige frons op Natasha se voorkop toe sy ietwat huiwerig aan haarself erken: Wel, ek sal nie sê dat ek glad niks van hom hou nie. Ek … wel … miskien hou ek meer van hom as wat ek graag wil. Dalk is dit waarom sy getreur oor Esna my so die herrie in maak. In elk geval, ek gaan nie toelaat dat hierdie gevoel vir hom my van koers gooi nie. Ek moet net van nou af elke oomblik onthou dat ek bloot Dewalt se assistente is. Sy verlede en deurmekaar hart het niks met my te doen nie …
Natasha se gemoed is so vol botsende gedagtes dat sy Leliesvlei binnery sonder dat sy daarvan bewus is. Eers toe sy verby die park ry, besef sy dat sy haar nou in die strate van ’n dorp bevind.
Sy kyk na haar polshorlosie en merk dat dit al byna tyd is vir middagete. Sy kan maar net sowel middagete hier êrens eet, besluit sy. Sy hou langs die eerste voetganger stil en verneem waar die naaste hotel is.
Die hotel se eetkamer is vol gaste toe sy eindelik daar instap. Bepaald vakansiegangers wat nou onderweg huis toe is, meen sy. Sy kry gelukkig darem nog ’n onbesette tafel, en ’n kelnerin is dadelik by om haar bestelling te neem.
Natasha is ’n ruk later net besig om haar koffie te drink om die maaltyd af te rond, toe sy die vrou by die tafeltjie agter haar hoor sê: “Ek hoor Esna le Clus het vanoggend aan Leliesvlei se modeskou deelgeneem …”
Dan is dit die rede waarom Dewalt Leliesvlei so vroeg vanoggend besoek het, flits dit deur Natasha se gedagtes. Hy maak dit net vir homself moeilik deur oral te gaan waar sy optree, want op dié manier sal hy haar nooit vergeet nie.
Daar is ’n gesteurde frons op haar mooi voorkop en sy voel skielik nie meer lus vir die koffie nie. Sy staan van die tafel af op, vereffen haar rekening en stap langsaam deur die sakegebied van die dorp. Sy kyk na die winkelvensters om haar aandag af te lei. Langsamerhand word dit stil in haar.
Die son is al byna onder toe sy eindelik terugry huis toe. Sy besef dat sy langer in die dorp vertoef het as wat sy aanvanklik beplan het, want saam met die aandskemering het ook die wind sterker begin waai. Sy skakel haar motor se verwarmer aan en verwens haarself omdat sy so lank op Leliesfontein vertoef het.
Die voertuig brul later teen die berg uit. Die skerp kopligte klief deur die inkswart nag. Eindelik hou sy voor die deur langs die krans stil. Op dieselfde oomblik gaan die lig op die voorstoep aan.
Hoe gaaf van iemand, wie dit ook al is, om die lig vir my aan te skakel, dink Natasha. Natuurlik mevrou Hugo wat so vriendelik is.
Natasha knoop haar kort jassie voor styf toe, dan draf sy haastig na die voordeur toe om uit die ysige wind te kom. Toe sy haar hand uitsteek om die deur oop te maak, gaan dit meteens oop en die volgende oomblik staan Dewalt onthuts langs haar. Sy kyk hom verbaas aan, wil vra waarom hy so die joos in lyk, maar hy gee haar geen kans om ’n woord te sê nie.
“Kom asseblief na my studeerkamer toe, juffrou Zeltmann,” sê hy onvergenoeg. Sy wonder heimlik wat sy nou weer verbrou het, want die man lyk regtig of hy moord kan pleeg.
Sy hoor hoe hy die voordeur toemaak en haar na die studeerkamer toe volg. Wat sou sy nou weer gesondig het? Dalk ’n paragraaf of wat uitgelos in die nuwe hoofstuk waaraan hulle vandag gewerk het?
Maar dit kan nie die werk aan die nuwe hoofstuk wees nie, besluit sy en stap die studeerkamer binne. Ek let noukeurig op my spelling en die gebruik van leestekens. Dit kan ook nie tikfoute wees nie …
“Sit, asseblief, juffrou,” knip Dewalt haar gedagtegang kort.
Natasha neem woordeloos op ’n stoel plaas en steek haar koue hande in haar jas se sakke.
“Waarom het jy nie vanoggend vir my of vir mevrou Hugo gesê dat jy heeldag uithuisig sal wees nie, juffrou Zeltmann?” vra Dewalt onthuts. “Besef jy dat jy my verantwoordelikheid is solank as wat jy onder my dak verkeer?”
Natasha skud haar kop beslis. “Verskoon my, meneer De Meyer, maar ek is mondig en dus niemand se verantwoordelikheid nie,” weerspreek sy hom. “Die feit dat ek hier inwoon, verander niks aan die saak nie. En in elk geval, ek het vir mevrou Hugo gesê dat ek nie tuis sal wees vir middagete nie. Vra gerus –”
“Het jy vir haar gesê dat jy amper middernag tuis sal wees?” val hy haar bars in die rede.
Sy kyk af na haar polshorlosie. “Dit is nou eers agtuur, meneer De Meyer,” antwoord sy bedaard.
“Agtuur se voet,” weerspreek hy haar vererg. “Jou polshorlosie staan. Dis halfnege.”
“Wel, halfnege is baie ver van middernag af,” hou sy vol.
“Kyk, juffrou, of dit ver van middernag is of nie,” spreek hy haar skerp aan, “ek verbied jou om hierdie tyd van die nag hier aangesit te kom – tensy ek weet dat jy laat sal wees. In die toekoms kan jy asseblief vir mevrou Hugo in kennis stel wanneer jy besluit om laat uit te bly.”
“Is dit al waaroor jy my wou spreek, meneer De Meyer?” vra sy styf en staan terselfdertyd van die stoel af op.
“Ja, juffrou, dit is al waaroor ek jou wou spreek, en ek hoop dat jy in die toekoms meer bedagsaam teenoor die huismense sal optree. Mevrou Hugo het haar vanaand behoorlik siek oor jou veiligheid bekommer.”
“Mag ek nou maar gaan?” vra Natasha met ’n onpeilbare uitdrukking in haar oë wat soos twee donker poele lyk.
“Nee, wag eers, daar is nog iets wat ek met jou wou bespreek,” keer hy, nou ’n bietjie vriendeliker. “My suster en haar vriendin kom môre hierheen vir die dag. Hulle sal stellig môreaand hier slaap en Maandagoggend teruggaan. Nou hoor ek egter van mevrou Hugo dat die huishulp siek is. Ek het gewonder
