Sy wag totdat Dewalt buite hoorafstand is en vra dan versigtig: “Eet julle altyd in … in so ’n ongemaklike stilte, mevrou Hugo?”
“Meneer De Meyer is nie die soort man wat baie praat nie,” antwoord sy ontwykend, sonder om na Natasha te kyk.
Hm, ja, hy is natuurlik die soort man wat net praat wanneer hy iemand uitskel, verkleineer of bevele uitdeel, flits dit deur Natasha se gedagtes. “Dit voel of ek in ’n klooster beland het,” sê sy hardop.
“Jy sal mettertyd daaraan gewoond raak,” verseker die huishoudster haar plegtig. “Ek het ook die eerste paar weke gevoel of ek in ’n grafkelder beland het, maar die mens beskik oor ’n wonderlike aanpassingsvermoë. In elk geval, ons kan nou maar in ons sitkamertjie voor die vuur gaan ontspan. Die huishulp sal hier kom opruim.”
Terwyl Natasha later voor die kaggel sit, hoor sy hoe die wind om die hoeke van die huis jaag en deur die sleutelgat fluit. Die gedagte aan die koue, woeste nag buite laat haar merkbaar ril. Sy besef dat sy iets sal moet vind om haar saans besig te hou – boeke, breiwerk of iets.
Natasha gaan daardie aand vroeg slaap. Iets sê vir haar dat Dewalt ’n veeleisende werkgewer is. Môre wil sy behoorlik uitgerus wees.
Lank voordat die ontbytklokkie die volgende môre lui, is Natasha al in die eetkamer. Vanmôre wil sy vir Dewalt wys dat sy nie ’n onverantwoordelike kind is nie, maar dat sy stiptelik volgens die horlosie kan lewe as sy moet.
Sy staan voor die eetkamer se venster en raak so verdiep in die berge, waarvan die klowe in diep voue lê, dat sy nie eens bewus is van Dewalt en mevrou Hugo se binnekoms nie.
Sy ruk soos sy skrik toe hy skielik van die tafel se kant af praat: “Dit baat nie veel dat jy betyds in die eetkamer is, en dan ons tyd verkwis deur voor die venster te staan en droom nie, juffrou Zeltmann. Kom sit asseblief aan sodat ons met die ete kan begin.”
Natasha is rooi van ergernis toe sy vir ontbyt aansit. Sy het nog nooit so lus soos nou gevoel om ’n man te verongeluk nie.
Ellendige mansmens! skel sy hom in haar gedagtes uit. Nou is al haar goeie voornemens vir die dag na die maan. Wel, sy moet sê hy is die mees sarkastiese vent wat sy nog ooit teëgekom het. Maar hy moet haar nie te ver dryf nie, want dan sit hy gou-gou weer sonder ’n assistente …
Die maaltyd verloop weer eens in stilte. Natasha is egter voor Dewalt klaar en sy kyk na die skilderye teen die mure.
“Ek verwag jou nege-uur in my studeerkamer, juffrou Zeltmann,” hoor sy hom kortaf sê toe hy van die tafel af opstaan.
Sy wil nog vir hom sê dat sy nie aan ’n swak geheue ly en dat haar geheue haar ook nog nooit in die steek gelaat het nie, maar hy het reeds deur die eetkamerdeur verdwyn.
Ondanks Dewalt se sarkasme voor ontbyt verloop die dag vir Natasha sonder haakplekke. Dewalt het nou wel nie haar werk aangeprys nie, maar darem ook geen fout daarmee gevind nie. Sy voel dat sy haar dag se loon in alle eerlikheid verdien het.
Dis Saterdag en reeds ’n week dat Natasha haar intrek in Die Arendsnes geneem het. Dewalt het al vroeg na Leliesvlei, die naaste dorp, op ’n sakebesoek vertrek. Nou weet Natasha weer nie wat om met haarself aan te vang nie. Sy besluit egter om ’n entjie te gaan ry en die wêreld hierlangs te verken.
Sy wou net haar motorsleutels gaan haal toe mevrou Hugo haar kom sê dat daar vir haar ’n telefoonoproep van Pretoria af is.
Sy bedank die ouer vrou en haas haar dan na die telefoon in Dewalt se studeerkamer. Haar hand bewe liggies toe sy die gehoorbuis optel en effens uitasem sê: “Natasha Zeltmann hier!”
“Natasha, jou stouterd! Waarom het jy my nog nie gebel nie?” hoor sy Rita se stem.
“Genade, jy vra nog!” lag sy vrolik. “Hier is net een telefoon in die huis; om die kroon te span, is dit in meneer De Meyer se studeerkamer. Hy is op die oomblik nie tuis nie. Dus, ons kan lekker gesels sonder om iemand te steur.”
“Sal ons gesprek hom dan hinder as hy die slag tuis is wanneer ek bel?” vra Rita met ’n sagte laggie.
“Jy sê hinder! My liewe Rita, jy het nog nooit so ’n suurknol in jou lewe gesien nie. En praat van sarkasties! Hy lê hom daarop toe; hy blink daarin uit.”
Daar is nou ’n duidelike toon van kommer in Rita se stem. “Ek wonder of dit die regte ding was om jou vir Dewalt te laat werk. Die lewe het hom nou wel stief behandel, maar ek het nie kon dink hy sal toelaat dat dit hom so beïnvloed nie. Regtig, as ek dit geweet het, sou ek jou dadelik afgeraai het om vir hom te gaan werk … Jy sê hy is pynlik sarkasties? Ek dink jy moet liewer by oubaas Lafras kom werk, Natasha.”
“Ek glo nie Irene sal daarvan hou as ek so gou hier bedank om vir haar pa te gaan werk nie,” meen Natasha. “In elk geval, hy sal bepaald die een of ander tyd ophou om ’n gek van homself oor die Esna-vroumens te maak.”
“Dis waar, hy kan nie altyd oor haar treur nie. Die een of ander tyd moet hy besef dat sy hom ’n guns bewys het toe sy hom so goedsmoeds die trekpas gegee het. Waaraan werk hy nou?”
“Ek verstaan dis ’n draaiboek vir ’n Amerikaanse filmbaas,” vertel Natasha. “Die mense het glo een van sy boeke gelees en was so beïndruk met sy werk dat hulle hom dadelik genader het om vir hulle ’n draaiboek te skryf. Maar hou dit asseblief vir jouself; hy wil nie hê die hele wêreld moet daarvan weet nie.”
“Goed, ek sal. Maar sê vir my, nou buiten Dewalt se onaangenaamheid, hoe hou jy van die werk?”
“O, daar skort niks met die werk nie; die fout lê by die baas,” verseker sy Rita. “En so tussen jou en my gesê, hierdie draaiboek gaan ’n wonderlike rolprent maak.”
“Wel, ek hoop vir Dewalt se ontwil dat dit ’n groot sukses gaan wees. Maar sê vir my, is Dewalt nog so aantreklik?”
“Wel … ja, hy is nie te onaardig nie,” laat Natasha met ’n sagte laggie hoor. “Hy sal natuurlik baie aantrekliker wees as hy af en toe ’n bietjie glimlag – maar om ’n glimlag uit hom te kry, is sekerlik ’n groot kuns …”
Hulle gesels nog ’n rukkie, dan moet hulle tot siens sê, want Rita het ’n afspraak met ’n vriend.
Nadat Natasha met Rita gesels het, voel sy baie beter. Sy begin sommer om ’n heel opgewekte deuntjie te neurie toe sy die studeerkamer verlaat en na die sitkamer toe stap. Trouens, sy is nie eens bewus van Dewalt wat saam met ’n vlaag wind by die voordeur ingestap kom nie. Haar gedagtes is net by Rita en haar onverwagte oproep.
“Wel, ek moet sê jy klink vanoggend taamlik opgeruimd, juffrou Zeltmann,” hoor sy Dewalt meteens agter haar sê. “Het jy miskien ’n lotery gewen, of is dit die eerste prys in ’n skoonheidswedstryd?”
Natasha se opgewekte geneurie droog dadelik op. Sy draai vinnig om, kyk die lang, blonde man ietwat gesteurd aan en sê effens uit die hoogte: “Ek is van nature ’n opgewekte mens, meneer De Meyer, ek het nie ’n lotery of skoonheidswedstryd nodig om my op te beur nie.”
“Ek het jou nog nie voorheen hoor sing nie,” hou Dewalt vol. “Of sing jy net wanneer ek nie tuis is nie?”
Natasha se wenkbroue lig vraend op. “Nou waarom sal ek dit doen, meneer De Meyer?” wil sy weet. “Ek het al dikwels in my kamer en ook in die sitkamer gesing –”
