onthou haar peinsende blik op hom. Toe het sy afgekyk na die lêer op haar skoot, asof sy eers diep moes gaan delf vir ’n antwoord.
“Ja, ek hét ’n pa,” het sy gesê, maar haar stem was onseker, asof sy getwyfel het of dit die geskikte antwoord was.
Hy het ’n rukkie stilgebly en toe gesê: “Sorry oor Ringo se neus.”
Maar dit was ’n koorddans, want toe sê sy: “Wás dit ’n ongeluk?”
Almal het mos gedink hy was balsturig en astrant en vir niks goeds bestem nie.
“Hy moes die flippen bal gevang het.”
“Hoekom het jy so hárd gegooi, reguit vir sy gesig?”
“Ek het g’n vir sy gesig gegooi nie, ek het vir die paaltjies gegooi.”
“En Billy Buys?”
“Is dit mý skuld dat sy flippen arm in my kolf se pad gekom het?”
“En wat van meneer Stottelaar se kar? Ook net ’n ongeluk?”
Natuurlik was dit ’n ongeluk. Wie sou dit waag om die ou fossiel se voorruit met opset flenters te gooi? Nie hy wat Luca is nie. Hy en die koshuisvader was nie juis dik gabbas nie.
Hy het haar nie geantwoord nie, net gekyk hoe sy aantekeninge in sy lêer maak, haar rooi lippe geplooi terwyl sy skryf.
“Ek kan jou nie help as jy weier om saam te werk nie. Ek moet ’n verslag vir die prinsipaal opstel, hy wil dit met jou pa bespreek … uhm … ek is jammer, ek bedoel met jou ma.”
Prinsi-fokken-paal, het hy gedink, en gesê: “My ma het nie tyd vir skoolverslae en crap nie, my ma is ’n aktrise.”
Sy het gesê: “Moet asseblief nie so vloek nie.”
Hy het gesê: “Crap is nie vloek nie.”
En opgestaan en uitgeloop. Daardie sessie verby, wat hom betref.
5
Booger, skrootkoning van Pretoria-Wes, maak daarop aanspraak dat niemand hom van yster kan leer nie. Enige soort, enige vorm van yster, staal, allooi, sedert die Ystertyd as’t ware. En Saterdagoggende, wanneer Luca toegelaat word om vir ’n naweek uit die koshuis huis toe te gaan, kom haal Booger hom in sy ’65-Plymouth Barracuda Fastback, nie ’n stoffie op die blou verfwerk nie. Sy tweedeur-monster, spog Booger, agt silinders, 235 perde, Ford Mustang se moer.
Hy bring Luca na sy skrootwerf in Proklamasieheuwel vir ’n man-tot-man-gesprek, bewus daarvan dat Carlita haar ontvanklike spruit met teensin aan hom en sy ysters uitlewer. Maar hy weet dat sy diep in haar verstaan van Luca se behoefte om by hom te wees, by ’n pa-figuur. Al vermoed Booger dat sy oor hom gedagtes koester soos “boers”, en “bietjie agter die klip” oor sy beheptheid met ou karre, ou filmsterre, ou boksers en ou ysters. Kwalik ’n renaissanceman.
Hy ry in ’n stofwolk by die groot skrootwerf in, parkeer in die skadu langs sy kantoor en klim uit en roep: “Elias! Waar’s Elias?”
Die swart rottweiler al om hulle bene op pad deur toe.
Sy kantoor is ’n verweerde Jurgenswoonwa wat hy van die kompakteerder gered het, nou sonder wiele op sementblokke staangemaak. Hy gaan sit agter sy lessenaar, eintlik ’n ou kombuistafel met formicablad begrawe onder state en joernale en faktuurboeke en koerante. Agter hom op ’n rak is nog tydskrifte en dokumente gestapel, en onder die rak is ’n kluis en ’n klein kroegyskas.
Hy leun agteroor, haal twee bottels Coke uit en hou een vir Luca. Steek ’n dun sigaar aan met ’n Zippo wat duikklopwerk benodig, blaas die rook by sy neus uit, vryf oor sy stoppels, loer deur die venster na Elias wat die Barracuda poets en sê: “Hoe gaan dit daar in die koshuis, Loekman? Sien jou min.”
“Ek’s ’n besige dude, Booger, ek probeer koers kry.”
“Koers?” Booger tik die sigaaras in ’n leë Castrolblik op die tafel af. “Watse koers? Is dit weer daai Miss Potts?”
“Miss Potts is oukei.”
“Uh-huh,” sê Booger. “Speel jy krieket? Jy moet sport speel, kan nie net met jou neus in die boeke sit nie.”
“Ek het Ringo se neus met die bal gebreek.”
“Dis goed.” Booger blaas rook uit en sê: “Ek bedoel dis goed dat jy sport speel, nie dat jy Ringo se neus gebreek het nie. Kom hy reg daar?”
“Hy’s my beste vriend, hy en Loffie.”
“Is dit ál sport by daardie skool, net krieket?”
“En rugby. Maar ek speel nie rugby nie.”
“Wat van boks? Jy moet leer boks, man, dis die beste sport.”
“Ek wil nie boks nie, ek’s te maer vir boks.”
“Hoeveel weeg jy?” Booger meet Luca met sy oë. “Vyf en veertig? Jy kan vlieggewig boks. Jy sal gou gewig optel. Jy moet kom dat ek jou ’n paar dinge leer.”
Booger loer na die uitstalling van ou kalenderfoto’s teen sy kantoormure, pin-ups van klassieke modelle: ou V8’s met perde, ou boksers met spiere, ou sterre met kurwes. Daar’s ’n Rambler Rebel van 1957, ’n Dodge Polaro van 1960, ’n ’64-Pontiac GTO en natuurlik ’n ’65-Plymouth Barracuda. En beroemde swaargewigte, ysters, nie die sissies van vandag nie. Nee, manne in die klas van Rocky en Joe Louis die Brown Bomber, Ezzard Charles en Jersey Joe Walcott.
“My ma wil nie eintlik dat ek vir jou kom kuier nie,” sê Luca.
“Uh-huh,” sê Booger, suigend aan sy sigaar.
“Sy sê dis jy en my pa wat oom Floyd se vingers laat breek het.”
Booger leun terug in sy stoel. “Oom Floyd?”
“Jy weet, die akteur wat saam met haar op TV was, in En onder draai die duiwel rond?”
“Ja, ek weet. Ek mis ou Floyd met sy blink kuif.” Booger druk die sigaar in die olieblik dood en sluk aan sy Coke. “Biltong?”
“Kan ek vir Loffie ook vat?”
Booger sit die bruin kardoes met biltong van sy persoonlike slagter langs die Castrolblik neer, vat sy knipmes en begin kerf. Die rottweiler, op sy lêplek buite langs die trap, lig sy kop, kwylslierte uit sy bek, starend na die lem wat deur die dik geel vet sny. Booger hou ’n stewige plak na Luca uit, skiet ’n dikker stuk vir die hond by die deur uit en sê: “Jou ma hou nie van my nie. Dis al. Sy weet jy’s soos my eie kind, was dit altyd, selfs voor jou pa se … se ongeluk. Sy’s net bang jy leer slegte gewoontes by my aan.”
“Soos wat?”
“Wel … soos om nie te wil leer in die skool nie. Ek was nooit een vir boeke nie, dit weet jy. Jou pa was die een wat gaan leer het.”
“Ek leer by jóú, Booger. By wie moet ek leer, by die crappy skool?”
“Jy sê die
