herinnering haar ontstel, kyk dan op en sê gewoon: “Gelukkig het Henno gesorg dat die telefoon aangesluit is en ek het toe vir Esmé gebel en laat weet Bartel kuier hier. Haai, was die vrou verras om te hoor Wilhelm is terug van al sy wedervaringe in die buiteland, en dat hy sommer klaar ’n huishoudster aangestel het. Dis nou jy, sien?”
“O nee, Tannie.” Erika voel haar keel toetrek van ontsteltenis en kug agter haar hand. “Ek kan nie hier bly nie, tant Sophia, want Wilhelm is so lelik soos die duiwel self en elke keer wanneer ek met hom praat, dan skree ek. Weet Tannie hoe skaam ek my? Ek skree nooit vir ander mense nie, maar Wilhelm maak my skree – dis seker sy gesig of iets. Ek kan mos nie hier bly en skree nie, Tannie?”
“Nee, ou dingetjie, jy misgis jou met die rede vir jou geskree,” sê Sophia en frons kwellend. “Sien, dis nie Wilhelm se gesig nie, maar die liefde.”
“Die . . . wát, Tannie?” vra Erika, seker daarvan haar ore het haar bedrieg.
“Die liefde, Erika. Dit doen die wonderlikste ding aan ’n meisie se hart – en aan haar stembande ook. Foei, ja, ek onthou nog hoe hees het ek geraak die keer toe ek op Dirk Kamfer verlief geraak het, en Joos de Lange – foei, die arme man lê al sewentien jaar in die kerkhof – het my die allerverskriklikste aanval van hooikoors gegee. En dan was daar Evert Schoonraad, die onderwysertjie, wat my so maklik laat huil het . . . en al die tyd was dit maar net die liefde. En jy sê jy skree, ou dingetjie?” vra Sophia met simpatieke belangstelling.
“Tant Sophia, ek gaan liewer dood voordat . . .” kom dit heftig van Erika, ’n gloed van ergernis vlammend op haar wange.
“Nee, toe maar, ou kindjie, almal wil doodgaan van die liefde, maar niemand kry dit ooit reg nie. Wat sê Wilhelm? Is hy ook lief vir jou? Reken, ek was half verbaas dat hy so maklik ingestem het om jou as sy huishoudster aan te stel, maar dis soos jy sê: hy het jou seker ook lief,” gesels Sophia mymerend.
“Asseblief, Tannie, daar is geen sprake van liefde tussen my en Wilhelm nie! Inteendeel, ek ry net môre terug Johannesburg toe, want ek bly nie ’n dag langer op Drie Eike nie!” sê sy met finaliteit en wonder waarom sy so seker is dat sy haar morsdood na Henno en Sophia en Jackie en selfs die stout Bartel sal verlang en waarom sy glad nie wil teruggaan Johannesburg toe nie.
“Maar, ou dingetjie, hoe kan jy dit aan my doen? Wie gaan my nou help om klein Jackie te versorg, en wat doen ek as Riaan ook oor ’n dag of wat huis toe kom? Haai, ou kindjie, jy bedoel mos nou nie wat jy daar sê nie?” vra Sophia na aan trane.
“E . . . e . . . nee, Tannie, ek sal . . . hier bly totdat Tannie ’n ander huishoudster kan kry. Ek is darem nie so haastig terug Johannesburg toe nie,” willig Erika in, skuldig omdat sy Sophia byna in trane gehad het.
Sophia glimlag stralend.
“Nou ja, dan kwel ek my niks verder nie, want ons sal nie maklik ’n plaasvervanger vir jou kan kry nie, daarom sal jy nog lank hier op Drie Eike wees. Lekker slaap, ou dingetjie, en kom sê vir my as jy dalk iets nodig het. Gelukkig het Wilhelm belowe om op Karen se terugkeer te wag. Nag, Erika.”
“Nag, Tannie,” groet Erika gedwee en loop met die gevoel dat sy uitoorlê is die slaapkamer uit.
Erika staan in die ingang tot Drie Eike, hoor en sien ’n kragtige motorfiets nader dreun en wuif haar hande wild bokant haar kop om die bestuurder se aandag te trek.
Dit kan net Karen en haar jongste kêrel wees wat halftwee die oggend eindelik huis toe kom, dink Erika grimmig. Sy hoop vuriglik dat die jong man op die motorfiets nie dalk dink sy is ’n spook wat platgery moet word nie.
Die motorfiets kom ’n tree van haar af tot stilstand en ’n plotselinge stilte volg toe die dreunende enjin afgeskakel word.
“Skakel die lig af!” beveel Erika en beweeg na die meisie agter die bestuurder. “Is jy Karen van Vollenhoven?”
“Ja. Wie is jy?” vra die meisie kil.
“Ek sal later verduidelik. Jou broer Wilhelm is hier en hy wag op jou. Hy gaan nie bly wees om jou –”
“Sjuut! Daar kom ’n ou man met ’n flits aan,” waarsku die motorfietsbestuurder.
“Dis seker my broer, Kallie. Maak asof hierdie meisie jou nooi is. Ek gaan verkas,” fluister Karen, klim van die motorfiets af en verdwyn tussen die donker struike, terwyl Kallie ’n besitlike arm om die oorblufte Erika slaan.
Конец ознакомительного фрагмента.
Текст предоставлен ООО «ЛитРес».
Прочитайте эту книгу целиком, купив полную легальную версию на ЛитРес.
Безопасно оплатить книгу можно банковской картой Visa, MasterCard, Maestro, со счета мобильного телефона, с платежного терминала, в салоне МТС или Связной, через PayPal, WebMoney, Яндекс.Деньги, QIWI Кошелек, бонусными картами или другим удобным Вам способом.
