om dit te kom hoor.”
Tannie Maud ignoreer Maryna se laaste aanmerking en vra vir Anna: “Wat het dan nou skeefgeloop? Die brief het tog uitdruklik gesê julle erf die gedeelte van die plaas met die huis op.”
Karlien skakel die kombi aan en ry stadig agter Jan Visser aan.
“Ek sal alles verduidelik wanneer ons eers op die . . . op ons plaas is.” Karlien sê die laaste gedeelte met soveel klem dat die ander maar gedwonge saamlag.
Die wêreld is ’n lushof. Alles is pragtig groen en groot bome gooi donker skaduwees oor die rooi grondpad.
Jan Visser ry met sy luuksemotor deur ’n motorhek en draai toe skerp regs. Die ou geel kombi spring en huppel oor die grondpad waarop hulle afgedraai het.
’n Groot kol bome verskuil die huis sodat hulle byna daar is voordat hulle dit raaksien.
Die huis is ruim met ’n groot stoep reg rondom. Alles is vuil en stowwerig en lang spinnerakke hang van die dak af. Dit is duidelik dat daar lank niemand gewoon het nie.
Jan Visser staan verleë terug.
“As ons net geweet het u kom, mevrou, dan sou ek en Johan gesorg het dat alles eers skoon kom.”
“Ons sal regkom, meneer Visser,” sê Karlien kortaf. Iets klink vir haar nie pluis met die hele storie nie. Hier is ’n groot skroef los en al breek sy ook haar nek, sy sal vasstel wat dit is.
Jan Visser sluit die deur oop en oorhandig die res van die sleutels aan Karlien.
Die huis is ’n groter verrassing as wat Karlien aanvanklik verwag het. Ná die groot teleurstelling vanoggend het sy iets baie erger verwag.
Die huis is gerieflik, maar baie vuil en Karlien wens dat hulle tyd gehad het om eers die mure te verf, voordat die meubels uitgepak word.
Daar is drie slaapkamers, ’n groot sitkamer en ’n eetkamer. Daar is ook ’n ruim kombuis en ’n badkamer. Die toilet is egter bo-op ’n bultjie naby die huis geleë.
Jan Visser beskou die klomp vroumense met nuuskierige bewondering.
Karlien en Anna neem die voortou deur die huis en maak die kaste en deure oop. Die tweeling het nog nie ingekom nie, want hulle het vinnig om die hoek verdwyn om die werf te gaan verken.
Maryna het tot in die sitkamer gevorder en sy staar deur die stowwerige vensters na buite. Jan kan sweer dat hy die spore van trane op haar wange sien toe sy effens beweeg.
Susan is stil en moeg en sy gaan sit sommer op die stoep op die lae muurtjie en speel ingedagte met ’n takkie.
Tannie Maud staan met haar hand op die steel van die sambreeltjie en bespied die omgewing soos ’n generaal die slagveld.
Jan Visser stap reguit op haar af en hou sy hand na haar toe uit.
“Ek is Jan Visser, mevrou. Ons het nog nie ontmoet nie.”
Sy stof eers haar hand liggies met die kantsakdoekie af voordat sy dit na hom uithou.
“Ek is Maud Crawford. My man was lord Crawford.” Sy beskou hom effe uit die hoogte en Jan verwonder hom elke oomblik meer aan die eienaardige klompie vroumense wat almal hier saam is en so hemelsbreed van mekaar verskil.
Karlien en Anna kom terug van hul inspeksie.
“Wel?” vra tannie Maud, en bekyk hulle van kop tot tone.
“Nee, dit lyk goed. Dit lyk na ’n heel stewige huis,” sê Anna en sy sluk swaar aan die trane. Sy kan die teleurstelling nog nie verwerk nie. Sy het die plaashuis in gedagte gehad. Dit is ’n enorme plek . . . ’n regte ou kasteel. Die plek is massief groot en stewig met koepels en ’n torinkie waarvandaan hulle tydens spesiale geleenthede ’n vlag gehys het.
Sy het haar so ingestel daarop dat hulle elkeen hul eie kamer gaan hê, want die ou plaashuis het nie minder as ses slaapkamers nie. Nou sal hulle maar weer twee-twee in ’n kamer moet bly.
Karlien voel haar hartseer aan en plaas haar arm beskermend om haar ma se skouer.
“Daar is niks wat ’n bietjie water en seep nie kan regmaak nie.” Sy draai na Jan Visser.
“Meneer Visser, mag ons u ’n groot guns vra? Sal u asseblief vir die meubelvervoerders vra om maar die meubels te kom aflaai. Ons sal intussen begin skoonmaak.”
“Seker, juffrou Joubert, ek doen dit met graagte.”
By die deur draai hy eers weer om.
“Is daar nie nog iets wat ek kan doen nie? Sal julle regkom met middagete of kan ek vir julle iets bring om te eet?” vra hy hoflik.
“Nee, dankie, meneer Visser.” Jan voel aan dat Karlien hom glad nie goedgesind is nie en hy kan raai wat in haar gedagtes omgaan. Die hele aangeleentheid klink ook so verdraai dat hy haar nie juis kwalik neem nie. Hy draai dus maar na Anna.
“Ons sal regkom, dankie, meneer Visser. U . . . u was werklik baie vriendelik.”
Hulle staar hom almal stilswyend agterna totdat die motor om die draai agter die bome wegraak.
“Wel, komaan! Julle het nie jul handjies die saligheid belowe nie. Hier is baie werk in hierdie vuil huis,” sê Karlien en probeer opgewek klink, maar sy is self baie na aan trane.
“Ester! Orpa! Kom, kom, julle twee: dit is skoonmaaktyd!” roep sy.
“Ag! Karlien, kan ons nie maar hier buite speel nie?” vra hulle pleitend.
“Nee,” sê sy en skud haar kop beslis, “ons sal hierdie hool saam moet aandurf, anders slaap ons vannag in ou Betta.”
Die tweeling kom skoorvoetend nader. Hulle is baie beslis nie lus vir werk nie, maar vir ou Betta is hulle nog minder lus; nie ná tweeduisend kilometer vasgedruk tussen al die bagasie binne-in die ou kasarm nie.
Karlien gaan haal ’n emmer, besems, stoflappe en allerhande skoonmaakbenodigdhede uit die kombi. Hulle moes nog eers die woonstel skoonmaak nadat die meubels gelaai is en toe het hulle hierdie goed sommer in die kombi gelaai. Nou is dit gerieflik beskikbaar sodat hulle solank kan begin skoonmaak voordat die meubels kom.
“Ons begin eers by die sitkamer. Hulle kan dan die meeste meubels hier inpak en sodra daar dan ’n ander vertrek skoon is, kan ons die meubels daarheen verskuif,” sê Karlien, swaai die besem soos ’n geweer oor haar skouer en stap toe al singende die huis binne.
“Gmf, dit klink vir my meer na die troumars,” sê Ester en skop vies na die emmer.
“Dit sal seker vir jou na die troumars klink, want julle twee se koppe is mos vol muisneste!” troef Karlien haar.
Anna en Maryna laai solank die tasse uit die motor en pak dit eenkant op die stoep. Hulle maak van die tasse oop en Anna soek na ’n voorskoot. Sy bind ’n rooi geruite een om haar middel en soek toe verder totdat sy nog een kry.
“Hierso, Maud, sit sommer een van my voorskote aan.”
Tannie Maud kyk skepties na die blou geruite voorskootjie.
