op haar mond, besef dat sy hom nie terugsoen nie en lig sy kop op. “Jammer, Marli. Met jou in my arms raak ek selfsugtig. Ek besef jy is ’n hartseer meisie,” sê hy en glimlag verskonend.
“Ja . . . dankie, Frans,” antwoord sy, nog verward oor haar eie onwilligheid om deur hom gesoen te word. Haar ouma se versorging het ’n ernstige verhouding tussen haar en Frans onmoontlik gemaak, maar tot dusver het sy sy omhelsings en komplimente geniet.
Hy lyk soos altyd, atleties gebou en aantreklik met sy krullerige, goudbruin hare, groenblou oë, gelykmatige gelaatstrekke en ’n sjarmante glimlag, wat ’n kuiltjie in sy regterwang laat keep, dink sy en glimlag vir hom. “Kom ons stap deur kombuis toe, dan maak ek vir ons tee.”
“Wat het van julle kok geword?” vra hy terwyl hulle hand aan hand in die gang afstap.
“Sophie het saam met my ouma oud geword. Ouma Heilet het gesorg dat sy ’n behoorlike pensioen en ’n persentasie van haar boedel erf sodat sy kon aftree. Sophie was so hartseer na ouma Heilet se dood dat ek daarop aangedring het dat sy huis toe gaan. Sy het my verseker sy sal terugkom as ek haar nodig het, want sy is nog gesond en bereid om te werk,” vertel sy en los sy hand toe hulle die ruim kombuis binnegaan.
“Dan gaan jy hier aanbly totdat jou ma die plek verkoop het?” vra hy terwyl hy teen ’n kombuiskas aanleun en kyk hoe sy vir hulle begin tee maak.
“Ouma Heilet het die huis aan my bemaak, moontlik omdat ek haar versorg het,” vertel sy onwillig, bewus van Frans se sensitiwiteit oor geld. Vir hom was sy lewe ’n verbete stryd teen armoede, want sy pa, ’n man wat bereid was om op sy vrou se karige inkomste te teer terwyl hy ’n denkbeeldige siekte vertroetel het, het niks gedoen om Frans met sy naskoolse studie te help nie. Maar Frans het deeltyds gewerk en gestudeer en homself as finansiële bestuurder bekwaam.
Frans fluit sag deur sy tande, ’n helder gloed van belangstelling in sy oë. “My gelukkige meisie! Besef jy jy het miljoene geërf? Verkoop jy die ou plek . . .” Hy besef dat sy hom ongelowig aanstaar en glimlag selfbewus. “Jammer, my liefste. Ek veronderstel jy heg sentimentele waarde aan die mooi, ou huis.”
“Ja . . . en hier lê baie herinneringe. Ek veronderstel ek sal dit in die mark sit, maar nie dadelik nie.”
“Daar is geen haas nie, my skat. Wag, ek sal die skinkbord sitkamer toe dra,” sê hy galant, tel die skinkbord op en volg haar in die gang af.
“Jy bederf my,” glimlag sy toe hy haar bedien. “Maar ek kla nie. Dankie, Frans. En dankie vir al die boodskappe wat jy op my selfoon gelos het. Ek was net nie in staat om te bel nie . . . Ek is jammer.”
“Ek het besef jy het tyd nodig om te rou, Marli, maar ek is dankbaar jy het my eindelik gebel. Ek het jou gemis, my liefste,” antwoord hy, laat sy tee onaangeraak en neem langs haar op die rusbank plaas. Hy wag dat sy haar koppie neerplaas, neem haar hande in syne en soen haar liggies op die mond. “Moenie my verkwalik nie, my skat, maar dit voel of ek jou ’n ewigheid laas gesien het. Jou hartseer het jou net begeerliker gemaak, my pragtige meisie, en . . . en boonop . . .” Hy swyg, los haar hande en draai sy kop weg.
“En boonop?”
Hy lag homself uit. “Kan jy nie raai nie, Marli? Ons ken mekaar al drie maande, en al kon ek jou net ’n paar maal uitneem vir ete, het ek julle drumpel deurgetrap. Ek weet dis te gou om van liefde te praat, maar . . . ek het jou lief. Nee, nee, moet niks sê nie, my liefling,” pleit hy en smoor haar protes moet ’n soen. Hy glimlag in haar oë. “Ek kan wag op jou antwoord, my skat. Maar as jy my die dag sê jy het my lief, maak jy my die gelukkigste man op aarde!”
Die eerste liefdesverklaring aan haar . . . en haar innerlike reaksie is dié van ’n koekie groen seep. Waar is die spreekwoordelike vuurwerke, die triomfantelike gebeier van klokke, die onhoorbare musiek van die liefde? Sy hoor niks, voel niks; daar is net ’n leegheid in en om haar. ’n Leegheid so volkome dat dit dreig om haar te laat verdrink, tuimel haar gedagtes soos skadu’s deur haar bewussyn.
“Moenie so ver en vreemd lyk nie, Marli. Ek is jammer ek het oor my gevoel vir jou gepraat. Ek besef ek was oorhaastig, maar ek wou jou al na ons eerste ontmoeting van my gevoel vir jou vertel het,” sê Frans verskonend.
“Ek . . . ek voel geëerd, dankie, Frans, maar ek is nie in hierdie stadium emosioneel in staat om ernstige besluite oor my toekoms te neem nie. Ek voel so leeg en gedreineer dat ek nie werklik wil dink nie. Miskien as ek ’n rukkie weggaan –”
“Nee!” val hy haar ontsteld in die rede en neem haar een hand in syne. “Die afgelope twee weke was vir my soos ’n ewigheid, my liefling. Of . . . of sal jy by jou ouers in Pretoria wees? Dan sal ons mekaar nog gereeld kan sien, nie waar nie?” vra hy hoopvol.
“My tant Alma Conradie – my peetma – het my gevra om by haar op Groeneweide in die Kaap te gaan kuier. Ek het haar so lank afgeskeep dat ek verplig voel om te gaan,” hoor sy haarself sê, hoewel sy tot op daardie oomblik nog geen besluit oor die kuiertjie geneem het nie. Frans se liefdesverklaring laat haar bedreig voel, beroof haar van haar vryheid, so anders as haar vriendskap met Hilgard. Sy verkies ’n onvoorwaardelike vriendskap wat geen eise aan haar stel nie, beantwoord sy haar eie vraag en ontspan innerlik.
Frans frons teleurgesteld, maar dwing ’n glimlag na sy lippe. “Ek wil nie hê jy moet weggaan nie, my liefste, maar ek besef ek is selfsugtig en besitlik, omdat ek jou liefhet. As jy ’n rukkie by jou tante wil gaan kuier, sal ek dit seker maar moet aanvaar. Solank jy beloof om gereeld te bel en e-pos te stuur.”
“Ek twyfel of tant Alma ’n rekenaar besit, maar jy het my selnommer, en ek sal ook bel. Hoe gaan dit by die werk?” gee sy opsetlik ’n ander wending aan hulle gesprek.
“Uitstekend!” Hy glimlag geesdriftig. “My baas, Brian Elliot, is so in sy skik met my werk as finansiële bestuurder van sy restaurante dat hy aangebied het om my ’n vennoot in ’n nuwe restaurant te maak. Nie dat ek dit finansieel sal kan bekostig nie, want ek sal ’n miljoen of wat in die restaurant moet belê, en waar kry ek so ’n groot som geld vandaan?” vra hy met ’n wrang laggie.
“Het jy die geld dringend nodig?”
“Nee, maar dringend of nie, ek het nie die vaagste hoop dat ek soveel geld by my bank sal kan leen nie,” antwoord hy gelykmatig, kyk flitsend na haar en konsentreer weer op haar hand in syne.
“Ek kan niks beloof nie, Frans, maar as ek die huis verkoop . . . My prokureur sal die saak deeglik ondersoek, en as dit ’n goeie belegging is, sal ek vir jou die geld leen.”
“Nee, Marli,” sê hy ferm. “Ek gaan nie op ’n vrou teer, soos wat my pa nog al die jare doen nie.”
“Hoe kan jy op my teer as ons nie getroud is nie? Dit sal net ’n blote saketransaksie wees,” protesteer sy.
“Ek het jou lief, Marli, en ek hoop dat ek eendag met jou gaan trou. Ek wil nie van die begin van ons huwelik af voel dat ek deur jou onderhou word nie, my liefste.”
“As ons getroud was, kon jy die geld present gekry het, maar ek het aangebied om miskien die geld vir jou te leen,” antwoord sy en trek haar hand uit syne. “Nog ’n koppie tee, Frans?”
Hy sluk haastig sy koppie louwarm tee en staan op. “Nee dankie, ek moet terug werk toe. Maar ek kom weer later inloer.” Hy steek sy arms na haar toe uit, maar die uitdrukking op haar gesig laat hom van plan verander. “Mooi bly, my hartseer meisie. Dink so nou en dan aan my,” sê hy sag, soen haar op die wang en loop met sy arm om haar skouers na sy motor toe.
Marli
