silhoeët van ’n man in die oopstaande voordeur gewaar en roep impulsief uit: “Haai, jy!”
Hilgard draai om, merk die verskrikte uitdrukking op haar marmerwit gelaat en druk die voordeur agter hom toe. “Alles reg, bang meisie. Jy kon my nie teen die helder sonskyn buite herken nie . . . of het jy werklik vergeet hoe ek lyk?” vra hy skertsend.
Sy bly roerloos staan terwyl hy na die voetenent van die trap stap, gekoester in die warmte van sy glimlag en die gloed in sy donker oë, en voel hoe haar hart ontplof van ’n grootse, onverklaarbare ekstase, grensloos en sonder vorm. En skielik weet sy sy het hom lief; weet sy met sekerheid dat haar skaam liefde van ’n tiener saam met haar grootgeword het en in die volwasse liefde van ’n vrou verander het. Sy wil styf teen sy bors aanloop, sy gespierde arms om haar voel, en hom soen met hierdie vreemde honger wat haar met haar hele wese na sy aanraking laat smag.
“Ek . . .” begin sy, maar haar woorde droog op, want haar bene is ineens lam, en sy sak hulpeloos op die trap neer.
Hilgard bereik haar binne oomblikke, neem op die trap onder haar plaas en kelk sy regterhand om haar ken. “Is jy duiselig, Marli? Het jy onthou om middagete te eet?”
Die aanraking van sy groot hand jaag rillings van ’n hemelse heerlikheid deur haar liggaam, maar dan sien sy die opregte besorgdheid in sy oë en tuimel terug na die realiteit van die oomblik. Sy het hom liefgekry, maar hy is nog steeds net Hilgard – haar ander ouer broer wat saam met haar grootgeword het, besef sy, ervaar ’n gevoel van verlies in die bodemlose diepte van haar siel en laat sak haar kop snikkend op haar knieë.
2
Hilgard se arms vou haar toe in die veiligheid teen sy bors, en sy huil met die bandelose oorgawe van ’n kind; huil oor al die verspeelde gisters toe hy nie deel van haar lewe was nie; oor haar vergeefse liefde wat ongevraagd in haar hart kom nesskop het. Sy is bewus van sy pogings om haar trane met sy sakdoek te droog, van die diep, troetelende klank van sy stem, maar haar snikke skeur met pynlike asemteue uit haar en laat haar smal skouers ruk.
“Marli, Marli . . . asseblief, ou kleintjie, jy gaan dehidreer as jy nie ophou huil nie. ’n Fyn, klein meisie soos jy kan onmoontlik soveel trane huil,” sê hy paaiend.
Haar snikke verstil en sy kyk hom vies aan. “Is jy simpel? Ek het nog nooit gehoor van iemand wat gedehidreer het net omdat hy gehuil het nie!”
“Wel, daar is altyd ’n eerste maal,” antwoord hy, sy glimlag tevrede. “Maar jy het ophou huil en dis al wat belangrik is. Ek het vir ons Chinese wegneemetes gekoop, en of jy nou daarvan hou of nie, jy gaan saam met my eet. Of verkies jy nog insekte en wurms soos in jou kleuterdae?”
“Jig! Ek het nooit wurms en insekte geëet nie!” protesteer sy, verlig en dankbaar dat sy, ten spyte van haar trane, nie haar gevoel aan hom verraai het nie.
“Jy het. Ek en Armand moes jou gereeld oppas as jy in die tuin gespeel het, want jy het enigiets in jou mond geprop en dan moes ons dit uitgrawe. Nie dat dit maklik was nie – jy kon deksels seer byt!”
Sy lag saam met hom en erken verleë: “Ek moet jou ongelukkig glo, want my pa het my van my barbaarse eetgewoontes vertel.” Sy neem sy sakdoek en droog haar trane af. “Jy kan jou sakdoek terugkry sodra ek dit nie meer nodig het nie,” vervolg sy en laat hom toe om haar orent te help.
Hy bly staan, haar hand nog in syne, en sê mymerend: “Tien jaar . . . en jy was ses, sewe jaar hier in Johannesburg, maar ons het mekaar nooit raakgeloop nie.”
“Het tant Alma jou nie vertel ek bly by my ouma Heilet nie?”
“Sy het, maar ek het nie die moed gehad om jou te besoek nie – nie na jou ma se brief aan my nie. Boonop was jou ouma jou ma se ma en ek het aangeneem sy en jou oupa sou my ook nie met ope arms in hulle huis verwelkom het nie.” Hy glimlag skeef. “Sien, ek lyk net groot en gevaarlik, maar eintlik is ek ’n lafaard met ’n klein hartjie,” spot hy met homself.
“Ék sou jou verwelkom het,” antwoord sy impulsief, sien die tergende lag in sy oë en weet sy bloos van haar kleintoontjies tot by haar kroontjie. Hoekom maak liefde ’n mens so oorsensitief en selfbewus? wonder sy onthuts. Sy kon altyd eerlik sê wat sy dink of voel, maar haar nuutgevonde gevoel vir Hilgard laat haar vrees dat sy haar liefde aan hom sal verraai.
“Nóú vertel jy my,” verwyt hy haar glimlaggend, gee haar ’n spontane drukkie en stap met sy arm om haar skouers saam met haar die trap af. “Hoekom het jy nie vir tant Alma ’n boodskap gegee nie? Sy sou my laat weet het as jy wou gehad het ek moet kom kuier.”
“Ek was so gewoond daaraan om nie oor Armand of die mense van Groeneweide te praat nie dat ek nooit daaraan gedink het nie. Daarby was ek nie bewus van die briewe wat jy vir my geskryf het nie. Ek was ’n tiener en jy was reeds ’n effektemakelaar en volwasse – ons het niks meer gemeen gehad nie.”
“Jou eerste veertien jaar was deel van my – van die dag af toe ek my gesig en hande moes was en my hare moes kam voordat ek die oorweldigende voorreg kon hê om Armand se babasussie in haar wiegie te bewonder.” Sy lag is ’n klank vol warmte. “Jou kamer was wit en pienk, nes jy met jou pienk gesiggie en jou wit haartjies. Op tien het ek nie in babas belanggestel nie, maar jy was Armand se babasussie en dit het die situasie verander. Ek en hy het die dag soos ridders gevoel toe ons mekaar plegtig beloof het ons sal sorg dat niemand jou ooit seermaak nie.”
“Armand het?” vra sy, trane soos fyn druppeltjies reën aan haar wimpers ingeryg.
Hy trek haar digter teen hom aan en skud haar liggies. “Waag dit om te huil, asjas, en ek praat nooit weer ’n woord oor Armand nie,” dreig hy.
“Asjas . . .” Sy glimlag oorwonne. “Dis wat jy en Armand my genoem het as ek op my driewiel agter julle wou aanry wanneer julle rugby of krieket gaan speel het. ‘Wees nou ’n soet klein asjas en ons bring vir jou ’n roomys of sjokolade,’ was julle gereelde belofte, wat julle net so gereeld verbreek het!”
“En wat jy net so gereeld geglo het!” lag hy.
“Hoe anders? ‘Asjas’ was vir my ’n eretitel, iets wat ek met die misterieuse volwasse wêreld geassosieer het. Toe ek eintlik uitgevind het wat die woord beteken, was ek reeds gewoond daaraan om jou en Armand se klein asjas te wees en kon dit my nie skeel nie,” antwoord sy, gaan die kombuis binne en plaas hulle wegneemetes in die mikrogolf.
“Dis byna vieruur,” sê Hilgard ná ’n blik op die horlosie teen die muur. “Is jou tasse reeds gepak, Marli, of slaap ek vannag hier?”
Sy lag hom uit. “Grootprater! Jy besit jou eie woonstel in die stad. Jy het nie spesiaal Johannesburg toe gery om my te kom haal nie – jy woon en werk hier.”
“Korreksie: ek hét hier gewerk, nie meer nie.”
“Maar . . . is jy nie meer ’n effektemakelaar nie? Tant Alma het gereeld gespog oor die groot sukses wat jy van jou loopbaan gemaak het. Waarom het jy van werk verander?” vra sy onkant betrap.
“Ek sal altyd ’n effektemakelaar bly, want gelukkig is daar so iets soos die Internet, maar ek stel nou net in my eie beleggings en dié van ’n paar ou kliënte – onder andere jou pa – belang. Wat ek die res van die tyd doen . . .” Hy lig sy hande op, sy handpalms na haar gekeer. “Kyk!”
Sy beweeg nader aan hom. “Eelte? Ek het gevoel hoe hard is jou hand toe jy myne vasgehou het, maar ek het aanvaar dis as gevolg van die een of ander sport.”
“Boeresport!”
