voor dat sy haar probleme asseblief met hom sal kom bespreek.
Gmpf! Alet snork innerlik. Sy háár probleme met hóm bespreek . . . sy bespreek dit liewer met Elias, die skoonmaker!
Tannie Grieta is baie meer behulpsaam.
“Marinda Steenkamp? Foei tog! Dit is eintlik ’n tragiese geval. Haar ma is so twee jaar gelede dood in ’n ongeluk. Haar ouma bly nou hier by hulle . . . Hulle is skatryk mense, hoor! Gerhard het die skeepsredery hier . . . maar die arme kind . . . sy is eensaam.”
Tannie Grieta gooi eers nog koffie in voordat sy haar gesprek hervat.
“Hulle bly so half buite die dorp . . . Hulle besit die enigste steenhuis in die dorp, met die gevolg dat die kind nooit juis ander maats het nie . . . en die ergste van alles . . . die ou ouma! Ag, nou ja, ek skinder nou nie . . . dit is net . . . Sy is so half . . . jy weet, so . . . dink ons is te agterlik vir haar!”
“En die Venters, tannie Grieta? Daar is vier in my klas. Een in sub B, een in standerd een en ’n tweeling in standerd twee . . . Is hulle almal broers en susters?”
“Ja, hartjie, en dit is nog nie al nie; in Louis se klas is nog twee en daar is ’n kleintjie by die huis ook.”
“Hulle . . .” Alet weet amper nie hoe om dit te stel nie. “Hulle lyk so armoedig, tannie . . . so anders as die ander kinders . . . Is . . . is hulle maar net arm of is daar ander probleme ook . . .? Die kinders is so sku, kan ’n mens nie juis in die oë kyk nie . . . Ag, tannie weet mos wat ek bedoel . . .so . . . so asof hulle baie blootgestel kan wees aan die een of ander skande . . .”
Tannie Grieta beskou haar skewekop.
“Jy weet, kind, jy is baie wyser en meer volwasse as wat ’n mens van ’n jong mens van jou jare verwag . . . om te dink dat jy in een oggend soveel kon raaksien.” Sy stryk ingedagte die lappie op die tafeltjie gelyk.
“Ja . . . hartjie . . . daardie arme vrou en kinders ly vreeslik swaar. Hul ou pa . . . hy is sommer ’n swakkeling . . . verdien ’n karige salarissie as spoorwegwerker en dié drink hy omtrent alles uit. Die arme vrou leef altyd in ’n doodse vrees as sy weet hy het geld. Hy het haar en die kinders al so geslaan dat die bure moes gaan help.”
Alet sug. Sy voel die magtelose woede in haar kriewel. Sy kan dit nie verdra om kinders te sien ly onder ouers wat nie die naam ouer werd is nie. Sy het self in ’n goeie huis vol vreugde en vrede grootgeword, met ’n oorvloed liefde en aardse skatte. Haar ouers het egter hul nederigheid behou en soos hul aardse rykdom toegeneem het, het hul lof teenoor hul Skepper net meer en meer geword.
Alet durf die middag maar weer die sanderige paadjie na die winkels aan. Sy koop koppies, ’n teepotjie en al die ander benodigdhede om van die volgende dag af ’n aantreklike koppie tee by die skool te geniet. ’n Skinkbordjie en ’n netjiese lappie voltooi die aankope.
Met die intrapslag die volgende oggend, gee sy vir Elias opdrag om net die primus aan te steek en water te kook, sy sal self die tee kom maak.
Louis sê niks daaroor nie. Daar is net ’n blink liggie van waardering in sy oë toe sy die netjiese skinkbordjie tussen hulle op die lessenaar neersit.
Hy skuif sy papiere opsy en drink rustig saam met haar tee. Hy probeer selfs om ’n gesprekkie met haar aan te knoop. “Is jy oorspronklik van die Paarl, juffrou?”
“Ja, meneer.”
“Boer jou ouers daar . . . of . . .”
“Ja, my ouers boer daar, meneer Erlank.”
Alet beantwoord sy beleefde vrae styf en kortaf. Die gesprek droog sommerso saam met die laaste bietjie tee op.
Alet som die kinders vinnig op en laat sit die “probleempies” maar voor in die klas sodat sy ’n ogie oor hulle kan hou en sy nie ’n herhaling van die eerste oggend sal hê nie. Klein Johani moet eintlik op Alet se skoot sit, as dit ’n maatstaf is.
Sy kan egter nooit regtig vir die blondekop-duiweltjie kwaad word nie. Sy is so spontaan en kan die koddigste stories op haar oumensmaniertjies opdis. Sy is voor op die wa en kan vreeslik koppig raak, maar net so vinnig van front verander, opspring en haar arms om Alet se nek slaan en haar met ’n taai druksoentjie beloon . . . party dae sommer net “omdat dit die mooiste storie is wat ek nog ooit gehoor het”.
Alet maak ’n punt daarvan om die Ventertjies nooit te laat voel dat hulle anders is as die ander kinders nie. Hulle ontdooi stadig maar seker. Dit is vir haar ’n groot geskenk elke keer wanneer een van hulle die hand spontaan opsteek om ’n vraag te beantwoord. Sy moedig hulle aan om ook spontaan te gesels. Sy voel dat sy stadig besig is om hul eie identiteit aan hulle terug te gee.
Marinda Steenkamp draai graag in die klas rond wanneer die ander kinders al huis toe is. Sodra sy en Alet alleen is, kan die pragtige kind spontaan en lekker gesels. Alet voel die kind se eensaamheid aan en nooi haar om smiddae vir haar te kom kuier en van haar pragtige prenteboeke te kom deurkyk.
Groot is haar verbasing toe Marinda omtrent twee weke later een middag aan haar deur klop. Sy het nie gedink dat die kind se ouma dit sou toelaat nie.
Marinda kuier die hele middag. Sy kwetter soos ’n voëltjie en Alet kan nie glo dat dit dieselfde ingetoë kind is wat bedags so stil soos ’n muis alleen in haar bank sit nie.
“Juffrou weet . . . my ouma sê ek moet tog nie naby die Venters sit nie . . . Sy sê hulle het dalk goggas op hul koppe en dan klim dit op my ook.”
Alet gooi eers vir hulle koeldrank in en gaan dan weer langs haar sit.
“ ’n Mens kan nie sulke dinge sê nie, Marinda. Die Venters is net arm, maar hul kleertjies is baie skoon en hul haartjies altyd skoon gewas.”
Marinda kyk met groot bruin oë na Alet, vasgevang in die erns van haar stem.
“Liewe Jesus het al die mense gemaak en Hy is vir hulle net so lief soos vir jou . . . en as ’n mens van iemand anders iets sê wat nie mooi is nie, maak jy Liewe Jesus se hartjie baie, baie seer.”
“My ouma vertel ook vir my van Liewe Jesus, maar sy het nog nie gesê dat sy hartjie sal seer word oor die Venters nie.”
“Vra vanaand vir jou ouma, sy sal vir jou vertel . . . alle mense is eenders in Liewe Jesus, vir Hom maak dit nie saak of ons arm of ryk is nie.”
Marinda blaai deur die pragtige prenteboeke, maar kom kort-kort Alet se geselskap opsoek. Alet kan sien dat die arme kind geweldig behoefte het aan geselskap. ’n Diep jammerte vir die pragtige meisietjie wat so sonder ’n ma moet grootword, wel in haar op.
Dit is knap ná vyfuur toe Marinda se pa aan die deur klop. Hy is nog jonk, seker nie veel ouer as Louis Erlank nie. ’n Netjiese, baie aantreklike jong wewenaar.
“Goeiemiddag, ek is Gerhard Steenkamp.” Hy steek sy hand na haar uit en kyk diep in haar oë.
“Aangename kennis, ek is Alet Fourie . . .” Alet probeer skaam haar hand uit syne trek, maar hy is baie onwillig om dit te los.
Alet het nie die moed om Gerhard Steenkamp te nooi vir koffie nie, al is sy omtrent negentig persent seker dat hy so ’n uitnodiging sou aanvaar het. Hier in die vreemde dorp, met ’n baie onsimpatieke skoolhoof, is sy te bang om enigiets te waag . . .
Sy
