wuif liggies vir haar tot siens. Ingedagte kyk sy hulle agterna. Gerhard se motor is die modernste en weelderigste een wat sy nog hier op Walvisbaai gesien het. Louis het ’n ou bakkie waarmee hy seker baie op die plaas rondry, want dit is vol krapmerke en het so hier en daar ’n duik.
Met ’n diep frons op sy voorkop het Louis Gerhard se motor voor Alet se huisie sien stilhou. Sonder enige gewetenswroeging gaan hy voor sy venster staan om die afskeid dop te hou. Hy sien hoe Alet met ’n vriendelike glimlag die aantreklike Gerhard toewuif. Sy gesig trek in ’n siniese plooi terwyl hy sag met homself praat.
“Ja, juffroutjie . . . as dit nie binne die eerste kwartaal is nie, dan beslis nog voor die einde van die jaar.”
3
Alet beskou haarself in die spieël. Haar hare glim sag in die lamplig. Sy skud die wye, liggroen rokkie effens sodat dit sag en vol om haar skraal figuurtjie vou.
’n Fyn kantsakdoekie word saam met ’n kam in haar handsakkie gedruk voordat sy die lamp doodblaas en na die sitkamertjie stap om daar op Gerhard te wag. Hierdie afgelope twee weke wat sy elke aand op haar eie geselskap aangewys was, het haar uitgehonger vir die geselskap van ander jong mense. Sy het al vroeg begin bad en haar aangetrek, gretig dat die tyd tog moet omgaan.
Daar is vanaand ’n rolprentvertoning by die ontspanningsklub en soos wat sy van tannie Grieta verstaan, is dit maar op ’n Vrydag- en Saterdagaand die algemene bymekaarkomplek van ’n ieder en ’n elk.
Verlede Saterdagaand het sy maar stoksielalleen hier in haar huisie die tyd probeer omkry. Sy het gemerk dat Louis se sitkamerlig ook heelaand gebrand het en dit het haar vreemd gerusgestel dat sy nie die enigste een is wat alleen en eensaam is nie.
Gerhard se enkele tikkie aan die deur laat haar vinnig opstaan om dit vir hom oop te maak.
“Mensig, maar die meisiekind lyk eetbaar!”
Alet is dankbaar vir die halfskemerte van die lamplig sodat hy nie die verraderlike rooi blos op haar wange kan sien nie.
“Goeienaand, meneer Steenkamp. Kom binne.”
Gerhard hou nog steeds haar hand vas, en sy oë gaan goedkeurend oor haar netjiese figuurtjie.
“Nie meneer nie . . . sommer net Gerhard. En ek weet al teen hierdie tyd dat jou naam Alet is . . . en ek hoop nie jy gee om nie, maar ek gaan jou so noem.”
“Nou goed, kom dan maar binne, Gerhard, of is jy haastig?”
“Ja, ek dink ons moet maar gaan.”
Gerhard blaas die lamp dood en sluit die deur agter hulle. Hy steek die huisie se sleutel in sy sak en hierdie eenvoudige eiegeregtige gebaar krap die fyn lagie oor Alet se hartseer en verlange met een haal oop.
Sy voel die branderigheid van trane agter haar oë en proe die sout smaak daarvan in haar mond.
Vasberade dwing sy die onwelkome gedagtes terug in die donker hoekie waar hulle hoort. Sy lig haar gesiggie op na Gerhard en glimlag vriendelik en spontaan na hom, baie toegeefliker as wat sy onder normale omstandighede met ’n eerste afspraak sou gewees het.
Gerhard sit sy hand onder haar elmboog, kyk verras af in die glimlaggende gesiggie. Die donker steek die seer en hartseer in haar oë egter goed weg. Besitlik druk Gerhard haar arm.
Die ontspanningsklub is groter en geriefliker as wat Alet aanvanklik gedink het. Die groot saal wat diens doen vir enige funksie waar ’n klomp mense bymekaar moet wees, is aan die linkerkant van die gebou. ’n Klein biblioteek is aan die regterkant, met kleedkamers en ’n lang gang wat agter twee swaaideure verdwyn. Te oordeel na die geraas en growwe manstemme wat uit daardie rigting kom, het Alet ’n goeie idee watter vertrek agter die twee swaaideure is.
Aan die voorkant van die ontspanningsklub is die algemene bymekaarkomplek. Dis ’n heerlike groot, toegeboude stoep met heelwat tafeltjies en stoele waar ’n mens rustig kan ontspan.
Gerhard sorg dat sy gemaklik sit voordat hy verskoning vra om vir haar ’n koeldrank te gaan haal. Alet ken nie veel van die mense nie en die flouerige liggies teen die mure vergemaklik ook nie juis haar taak om hulle te sien nie.
Die ontspanningsklub spog met sy eie kragopwekker, daarom dat daar ’n rolprent vertoon kan word.
Niemand skyn haastig te wees nie. Rustig drink hulle eers koeldrank en stap dan in saal toe om die vertoning te gaan geniet.
Die stoele in die saal is hard en ongemaklik, maar Alet is uitgehonger vir geselskap, al is dit net vir die geraas en gepraat van die ander mense om haar.
’n Middeljarige vrou met netjiese donkerbruin hare, wat sy in ’n groot bolla agter haar nek vasgebind het, speel die klavier in die hoek van die verhoog, terwyl die rolprentvertoning aan die gang is. Die mense gil en skree hul pret uit, terwyl Charlie Chaplin met sy skewe voetjies allerhande manewales op die doek uithaal.
Alet geniet die mense om haar meer as die vertoning, wat vir haar maar taamlik verspot is. In Kaapstad kon sy na die pragtigste opvoerings en toneelstukke gaan kyk . . . en . . . wel, hierdie komediantjie met sy groot broek is nie juis haar nommer-een-held nie.
Sy lag egter vrolik saam en Gerhard kan sy oë nie van haar afhou nie. Sy is sag en vroulik en die blou oë glim vriendelik in die dowwe lig.
Gerhard se hand druk saggies agter haar rug toe hy haar pousetyd tussen die mense deur vergesel na die stoep, sodat hulle nog ’n koeldrank kan gaan drink.
Alet kyk skielik op, vas in Louis Erlank se oë waar hy by die punt van ’n ry banke wag sodat sy kan verbykom. Sy wenkbroue is sinies gelig terwyl hy na Gerhard agter haar kyk en dan weer terug na haar. Hy knik styf en formeel in haar rigting voordat hy ’n pragtige meisie met vlasblonde hare voor hom laat verbykom. Die lang meisie glimlag besitlik op na hom en haar hand soek agter haar rug totdat sy syne raakvat.
Alet neem alles in een oogopslag waar. Sy wonder wie die meisie kan wees; sy het haar nog nie hier rond gesien nie.
Gerhard groet joviaal toe hy vir Louis en sy metgesel opmerk.
“Kom sit by ons. Ek gaan kry net gou vir ons koeldrank . . . of . . . wil jy liewer ’n bier drink, Louis?”
“Ja, dankie. Ek sal ’n bier drink.” Louis klink styf en onvriendelik.
Dit is Gerhard wat eerste daaraan dink dat sy nog nie die blonde meisie ontmoet het nie.
Die luggie is heerlik vars en koel op die stoep ná die bedompige saal.
“Alet, jy ken seker nie vir Ilze Friedelingsdorf nie?” Gerhard staan effens opsy sodat sy kan verbykom.
“Alet Fourie en Ilze,” stel Gerhard hulle gemaklik aan mekaar voor.
Alet hou van die vriendelike, spontane Ilze, maar sy kan tog aanvoel dat Ilze nie so ingenome is met die gedagte dat sy en Louis heeldag in mekaar se geselskap is nie.
Uit die gesprek kan Alet aflei dat Ilze se ouers Louis se bure op die plaas is en dat Ilze blykbaar kort-kort hier by haar oom op Walvisbaai kom kuier. In haar enigheid wonder Alet of dit nie maar is om naby Louis te wees nie.
Dit krap aan Alet dat Louis nooit direk met haar praat nie. Hulle was die afgelope twee weke nooit juis haaks nie, maar
