Louis kom sit ewe tuis op die voetenent van die bed. Alet draai onseker rond en weet nie wat om te sê nie.
Louis maak egter of hy nie een van die twee se ongemak raaksien nie en gesels rustig, bedel selfs ’n koppie koffie by Truia.
Alet het kos saamgebring wat die kinders self vir aandete kan voorberei. Nadat sy verduidelik het wat hulle alles moet doen, groet sy gou vir Martha en belowe om weer die volgende dag te kom inloer.
“Jy kan sommer saam met my ry, Alet, ek moet ook nou gaan.”
Hy steek sy hand na Martha uit.
“Mevrou, belowe nou dat jy ons sal laat weet as jy hulp nodig het.”
Martha trek verleë haar hand uit syne.
“Dankie, meneer . . . Juffrou is so goed vir ons . . .” Die trane stroom vinnig oor die maer wange.
Louis maak ’n punt daarvan om te kom inloer wanneer hy weet Alet is daar. Daar kom nog kruideniersware en vleis aan en Alet vermoed maar dat hy daarvoor betaal.
Martha Venter sterk stadig maar seker aan. Alet neem vroegaand die kos oor of sien toe dat die groter kinders iets regmaak vir ete, maar sy sorg dat sy nie weer ná donker die sanderige paadjie tussen die duine deur aandurf na haar huisie toe nie.
Vir Daan Venter loop sy ook nie een keer by die huis raak nie. Sy vra nooit uit na hom nie en niemand praat ooit van hom nie.
Die eerste kwartaal snel vinnig ten einde. Alet weet nie wat om die kort vakansietjie met haarself aan te vang nie. Sy het darem al ’n hele paar van die ouers en selfs ’n paar van die ander jong mense op die dorp ontmoet, danksy Gerhard Steenkamp wat haar gereeld oor naweke kom uitneem.
Sy het die mooi Ilze Friedelingsdorf nog net die een keer saam met Louis by die ontspanningsklub gesien en toe ook nie weer nie. Sy vermoed maar dat sy terug is plaas toe.
Sy voel nog seer oor die lelike aantygings wat Louis gemaak het die nag toe Daan Venter haar langs die pad gekry het. Dit is net ondenkbaar dat hy ooit aan so ’n onregverdige aantyging plek in sy gedagtes kon gee. Dit krap aan haar. Selfs sy vriendelikheid van die afgelope tyd kan nie die seerplek heeltemal genees nie.
Wat dink hy regtig van haar? Sou hy glo sy is ’n meisie met losse sedes wat wegvlug van ’n verlede af . . . ’n onaangename verlede . . . of wat?
Vandag is ’n heerlike dag. Alet beleef haar eerste dag van oosteweer.
In die vroeë oggendure het sy wakker geword van die geloei van die wind om die huisie se hoeke. Verbaas het sy gelê en luister; dit was die eerste keer dat die wind in die nag begin waai het. Sy het later opgestaan om die venster toe te maak, want die wind het die gordyne gegryp en wild heen en weer gepluk.
Verbaas het sy ’n paar oomblikke by die oop venster gestaan. Die wind wat daar ingewaai het, was warm en nie koud soos wat sy gewoond is nie. Dit moet die oostewind wees waarvan tannie Grieta haar vertel het . . . die wind wat direk vanaf die woestyn waai.
Toe sy skool toe gaan, waai die wind nog met woeste geweld en alles is vuil en vol sand. Die klaskamer is drukkend warm en sy kan dit nie waag om ’n venster oop te maak nie. Die fyn stof wat deur elke gleufie en krakie sypel, vererger net die bedompigheid in die vertrek.
Twaalfuur gaan die wind skielik lê asof ’n reusehand dit meteens tot stilstand dwing.
Die kinders is vrolik en opgewek en skoene en kouse verdwyn baie vinnig in hul tasse.
Alet maak al die vensters oop en met verbasing besef sy dat daar nie eens ’n briesie oorgebly het van die kwaai windstorm van die oggend nie. Dit is stil en heerlik warm.
Die ou inwoners straal. Matte en kussings word buite uitgeskud en ’n bietjie in die son gelaat sodat hulle weer ’n slag kan droog word en lug kry.
Hulle vertel haar dat die wind weer vannag sal begin waai tot môremiddag twaalfuur toe. Dit hinder egter niemand nie. Die twaalf uur stilte en hitte is blykbaar vir hulle meer werd as die ongerief van die wind en die sand.
Alet luister elke dag met skaamte en verbasing na hierdie mense se lewensfilosofie. Hulle is met so min tevrede, so dankbaar vir klein dingetjies . . . dingetjies wat ander mense as hul reg beskou, en nie eens agterkom dat dit ’n gawe is nie.
In ’n koel somerrokkie, die goudblonde hare skoon gewas, gaan sy met ’n heerlike koue koeldrank op haar stoepie sit.
Die kort vakansie breek aan. Dit is Vrydag en die skole sluit vandag vroeër. Gerhard stuur vroegoggend ’n briefie skool toe. Hulle moet die heerlike dag benut en sy moet haar reghou – hulle gaan vanaand vleis braai in die duine. Hy sal haar ongeveer sesuur kom haal.
Louis gaan weer plaas toe. Hy het nog nie kom groet nie. Sy wonder of hy sal; sy het hom darem so omstreeks vieruur nog by sy huis gesien.
Gerhard kan sy oë nie van Alet afhou toe hy haar kom haal nie. Die wit rokkie met die fyn pienk rosiepatroon klok sag en vroulik om haar uit. Sy het wit sandale aangetrek, want as die vleisbraaiery in die duine is, sal kouse baie onprakties wees. ’n Pienk doekie, wat sy soos ’n band gevou het, is om haar hare gebind sodat die fyn haartjies om haar gesig, wat sag en krullerig is ná die was, in bedwang gehou kan word. Haar blonde hare glim soos goud in die laat middagson en hang soos ’n waterval agter haar rug tot ver onder haar skouers.
Gerhard se motor is vol laggende en skertsende jong mense toe hy haar kom oplaai. Rita en De Wet, ’n verloofde paartjie, en Ella en Flip wat al ’n jaar of twee getroud is, sit soos sardientjies agterin die groot motor ingedruk.
Gerhard hou galant vir haar die voorste deur oop sodat sy kan inklim. Sy kyk verbaas na die laggende klomp jong mense – wat sy al vroeër ontmoet het – wat so styf teen mekaar sit.
“Een van julle kan mos voor kom sit.” Die vier agter loer na mekaar en lag.
“Nou wie dink jy nou sal voor kom sit . . . Jy sien, as een voor sit, moet daar twee voor sit.”
Alet staar hulle eers onbegrypend aan. Toe sy egter hul tergende blikke na mekaar raaksien, raak sy aan die lag.
“Natuurlik, dat ek nou so dom kan wees.”
“Slim kind!” Flip sit sy arm beskermend om Ella se skouers.
“Ja, as ’n mens eers ’n paar is, dan druk al twee maar in waar voorheen net een kon ingaan.”
Gerhard skakel die motor aan.
“Ons moet net hoor of Louis met sy eie motor kom en of hy sommer saam met ons wil ry. Hier kan mos nog een voor inkom.”
Alles binne-in Alet word stil. Sy het nie verwag dat hy sou saamkom nie. Sy het gedink hy is haastig plaas toe.
Gerhard tik liggies aan Louis se deur en sonder om op ’n antwoord te wag, draai hy oop en stap in.
’n Paar minute later kom hulle geselsend by die deur uit. Louis het ’n ligblou oopnekhemp aan en ’n trui in dieselfde kleur swaai liggies in sy hand. Hy sluit sy deur toe en kom klim voor langs Alet in.
Alet is dankbaar vir die raserige klomp hier agter in die motor, sodat niemand haar ongemak sien nie. Die twee mans is groot en sy sit styf tussen hulle ingedruk. Louis se arm druk warm
