sy in elk geval nie juis veel kan verstaan nie. Al wat vir haar duidelik is, is dat sy in die een of ander stadium moet weghardloop en dan sal die man wat voor staan haar probeer vang.
Die speletjie ontaard tot ’n lawwe spul en Alet weet nie wanneer laas sy iets so intens geniet het nie.
Die mans het hul broekspype opgerol sodat hulle vinniger kan beweeg.
Dit is donker en niemand kan sien as die vroue dalk hul rokke ’n bietjie hoër lig om vinniger weg te kom as wat kuisheid voorskrywe nie. Kort-kort flits ’n wit knie in die maanskyn, maar daar is nie tyd vir loer nie, want die mans se eer is op die spel en die meisie moet so gou moontlik aangekeer word.
Alet is gereed vir hulle. Sy was van kleindag af so rats en so vinnig soos ’n vlakhaas. Toe sy besef sy moet hardloop, toe hardloop sy . . .
Haar rug trek hol toe sy die vinnige voetval agter haar hoor, maar sy bly voor. Die vroue gil en juig en die mans skreeu dreigemente en moedig hul geslagsgenoot aan. Om die duin se punt en al teen die voet van die buurduin langs bly sy voor.
Twee sterk hande kry haar eindelik om haar middel beet en hulle rol oor die sand.
Sy lag en hyg na asem. Om en om rol hulle teen die voet van die duin af. Die twee sterk hande bly egter stewig om haar middel, te bang sy kom los en dan begin die stryd weer van voor af.
Uitasem kom hulle tot stilstand. Louis se laggende gesig is omtrent ’n handbreedte van haar af. Sy lag op in sy gesig, vol pret en terglus.
“Jy het nie geweet . . . ek kan . . . kan vir jou weghardloop nie, nè?” Haar asem kom hortend tussen die lagbuie deur. Sy staar op na hom waar sy op haar rug lê, sy arms nog steeds om haar.
Louis kyk af in haar laggende gesiggie so naby aan syne. Hy sê niks . . . om die eenvoudige rede dat hy aan niks kan dink om te sê nie. Hy sien net die blink oë in die maanskyn, die vol mond, en hy voel die sagte, warm liggaampie onder sy arm.
Die glimlag verdwyn stadig van haar gesig af. Sy kyk hom met groot oë aan en probeer deur die donkerte die uitdrukking in sy oë peil. Sy probeer die stil, geslote gesig wat hier oor haar buig, in haar gedagtes vaslê. Sy wil weet wat hy dink . . . wat hy voel . . . of sy hart ook so wild klop soos hare.
Sy kop sak laer af totdat sy lippe sag en warm op hare rus.
“Waar is julle?” Die ander klomp kom laggend om die duin gehardloop om die res van die wedloop dop te hou.
Louis staan stadig op en trek haar aan haar hand op. Hy hou haar hand vas terwyl hulle stadig in die rigting van die ander begin stap.
Sy stem klink heeltemal normaal toe hy die ander vrolik toeroep: “Sy het nie ver gekom nie. Ek is net ’n bietjie oud, anders het ek haar gouer in die hande gekry.”
Alet wens sy kan aan iets dink om te sê, maar soos ’n moedswillige kind ontwyk alle spitsvondige antwoorde haar.
Die vroue is in elk geval baie trots op haar, omdat sy so ver kon wegkom, en hulle juig haar luidkeels toe. Die vleisbraaiers roep hard na hulle en beveel hul kos onbeskeie aan.
Nog steeds met haar hand styf in syne toegevou, stap hulle aan vuur toe. Stadig en tydsaam los hy haar hand toe hulle in die ligkring van die vuur kom.
“Ek voel . . . en dit is my eerlike mening . . .” begin Louis belangrik ’n toespraak lewer, “. . . dat dit die juffrou se plig is om vir my kos aan te gee en my te bedien, soos wat dit ’n verloorder betaam. En in elk geval het ons die braaiwerk gedoen – ons verdien dit om agteroor te sit!”
’n Luide protes van die vroue word gou oorheers deur die mans se toejuiging. Volgens hulle het hulle almal as wenners uit die stryd getree.
Die mans soek vir hulle gemaklike plekke uit, en die vroue het geen ander keuse nie as om vir hulle kos in te skep en aan te dra.
Aangesien daar meer mans as vroue is, moet Alet vir Gerhard én Louis bedien.
Met groot vertoon dra sy vir hulle borde vleis en toebroodjies aan. Sy gaan staan gemaak beskeie en wag om te hoor of haar here en meesters nie nog iets benodig nie.
Die twee groot lummels skaam hulle nie in die minste nie en bestel nog vleis met meer vet en selfs nog toebroodjies.
Alet neem haar bord kos en gaan sit tussen Louis en Gerhard waar hulle vir haar plek gemaak het.
Die vleis is heerlik en die braaiers straal toe Alet hulle met die heuningkwas bykom.
Almal is lui en versadig nadat hulle die ete afgesluit het met heerlike koffie wat hulle op die vuurtjie gemaak het.
Arme Gerhard word egter geen genade betoon nie. Die ghitaar word in sy hande gedruk en hy moet maar eenvoudig speel.
“Kom ons sing.” Ella se voorstel word sonder enige teenvoorstel aanvaar en Gerhard kry van alle kante versoeke.
Die ander skuif nader en kom in ’n kringetjie om Gerhard sit.
Vrolik klink hul stemme oor die stil, verlate woestyn. Die liedjies wat vrolik en lig begin, word meer en meer nostalgies. Alet se mooi stem klink soet en helder bo die ander uit.
“Jy sing so mooi, Alet . . . het jy sanglesse geneem?” Ella se belangstelling is so opreg dat Alet maar net skaam kan antwoord.
“Ja, van my laerskooldae af . . . Ek het ook klavierlesse geneem. Dit was eintlik my groot liefde.”
“Wel, dan is jy mos die een wat ons nodig het om so af en toe op troues en goed te sing.”
Luide gelag begroet De Wet se woorde.
“Troues en goed is natuurlik hul troue oor twee maande,” spel Flip met groot gebare uit.
“Toe, Alet, dit is jou beurt om te sê wat ons moet sing.” Gerhard se oë is sag en bewonderend op haar. Hy wens dat hier iemand anders was wat ghitaar kan speel, sodat hy nader aan haar kan sit. Hy hou niks daarvan dat Louis so naby haar sit nie . . . veral nie hier in die donker nie.
“Ai, meisiekind, ons het mos nie sulke goed soos moerbeibome hier nie . . . hoe kan ’n mens dan nou jou nooientjie daar gaan soek?” kla Flip.
“Toe maar, ou Flippeman, dan sing ons sommer My nooientjie lief in die soutbos,” doen Piet aan die hand.
Alet voel ’n sterk hand van agter sag om haar middel kruip en haar liggies agtertoe trek, totdat sy styf teen ’n breë skouer rus. Haar hart fladder onstuimig toe sy afkyk en die breë, plat vingers met die netjiese, kortgeknipte naels herken. Haar stem weifel ’n oomblik op die hoë noot. Ongeërg sing sy die liedjie klaar, bang dat die ander die wilde bonsing van haar hart in haar keel sal sien.
Sy ontspan sag teen hom, veilig in die wete dat die ander niks sal merk in die donker nie.
Die vuurtjie is haas uitgebrand en die kole gloei dofrooi in die flou skynsel van die maan.
Alet voel die moegheid, hartseer en frustrasie van die afgelope kwartaal stadig uit haar wegsypel. Net die wete dat hy nog hier is, dat hy haar liggies teen hom vashou, dat sy oë haar al heelaand volg, maak haar rustig. Sy is bang sy word wakker en dit is net ’n droom . . . miskien was dit netnou daar op die duin ook ’n droom, toe sy lippe ’n oomblik lank sag en baie
