span ’n bietjie stywer om haar middel en sy stem word sagter hier by haar oor toe hulle die mooi ou liefdesliedjie se laaste note sing.
Die ander lag en skerts en stel nog liedjies voor, maar Alet is stil, bang dat hierdie oomblik sal verbygaan; bang dat hulle moet teruggaan, want dan gaan hy plaas toe . . . na Ilze toe.
Sy voel sy wang teen haar hare en ’n gevoel wat sy nog nooit ondervind het of op hierdie oomblik kan verklaar nie, vloei stadig en behaaglik deur haar.
Gerhard sit die ghitaar neer.
“Ons moet huis kry, ouens . . . Ek is nie ’n onderwyser nie; môre is vir my ’n werksdag.”
Die ander staan traag op en begin die vleisrooster en ander goed in die motors laai.
Hulle gaan sit weer styf teen mekaar in die beknopte ruimte van die motor.
Alet en Louis is albei vreemd stil. Die vier agter in die motor is egter uitgelate en glad nie lus vir gaan slaap nie. Hulle lag en gesels aanmekaar. Gerhard is sy joviale self en korswel saam en niemand merk op dat hulle twee nie juis baie spraaksaam is nie.
Louis se arm rus gemaklik agterop die leuning van die sitplek. Alet voel hoe sy vingers liggies oor ’n paar los haartjies streel voordat hy dieper in haar hare vroetel en die syagtigheid stadig deur sy vingers laat gly.
Met ’n ligte suggie leun sy baie effentjies teen hom aan. Sy kan die hitte van sy liggaam deur sy hemp voel en dit maak ’n ligte, onrustige bewing in haar binneste wakker.
“Wanneer ry jy, Louis?” Gerhard kyk nie na hom nie, maar hou sy oë op die pad.
“Môreoggend baie vroeg. Ek het my mos laat ompraat om vanaand eers vleis te braai. Ek sal die dag daar naby die plaas moet groet . . . die vakansie is kort en daar is so baie om te doen.”
’n Vreemde verlatenheid spoel oor Alet. Louis se hand het onder haar hare sag teen haar nek kom rus. Sy moet die begeerte om haar wang vir ’n oomblik op sy hand te laat rus, met mag en mening onderdruk.
Alet nooi almal vir ’n laaste koppie koffie. Almal is maar te gretig om die aandjie nog ’n bietjie te rek. Gerhard kan ongelukkig nie bly nie, aangesien hy nog die een en ander te doen het voordat hy kan gaan slaap.
Die ander vertoef nie lank nie. Hul koppies is nog nie behoorlik koud nie, toe stap hulle terug na hul onderskeie woonplekke toe. Met die arms styf om mekaar en vol skerts, verdwyn hulle in die donkerte.
Alet en Louis bly alleen op die stoep agter.
“Ek moet ook sommer tot siens sê; ek ry môre baie vroeg.” Alet steek haar hand na hom uit.
“Tot siens, Louis. Ek hoop jy geniet jou vakansie . . . en dat . . .”
“Dit sal nie veel van ’n vakansie wees nie. Ek moet draad span en dit is ’n rugbreker . . . glo my!”
Hy hou nog steeds haar hand styf in syne toegevou. Sy probeer verleë om sy greep te breek, maar hy trek haar stadig nader.
“Jy kan my darem seker beter tot siens sê as dit?”
Sy lippe rus sag en warm op hare. Haar gesig is warm, en trane brand agter haar ooglede.
Sy wens sy kon hom plaas . . . hierdie moedswillige mansmens, wat haar skoolhoof is. Een oomblik kan hy sulke kwetsende dinge sê en dan kan hy weer sag en dierbaar wees . . .
Sy stem is ongewoon grof en hees toe hy weer praat.
“Jy moet mooi na jouself kyk.” Hy buk vooroor en soen haar liggies op die punt van haar neus voordat hy haar hande los en ligvoets die trappies af draf, terwyl die donkerte hom vinnig insluk.
6
Louis is bruin, maar maer en moeg ná die vakansie. Hy is stiller as gewoonlik en baie bekommerd oor die plaas.
Die plaas kort meer werksmense. Dit is droog en die vee moet gevoer word. Die reëntyd lê nog ver, maar hulle sal kan uithou as die reën net vanjaar kom en dit sommer goed reën.
Sy kommer oor sy ma wat so alleen op die plaas bly met net die voorman en sy vrou, kry voorrang op sy prioriteitslys. Die werk op die plaas is ook gans te veel vir Jan Vermeulen, die voorman – veral nou met die knellende droogte.
Hy wens dat hy alles net so kan los en teruggaan plaas toe. Hy voel onvergenoeg en in twee geskeur. Die kinders hier, so sonder die nodige leerkragte, het al sy simpatie, maar van volgende jaar af sal die Departement van Onderwys maar net eenvoudig ’n ander plan moet maak. Hy bly nie ’n dag langer as die einde van die jaar nie. Hierdie keer sal niks hom oortuig om weer sy bedanking, wat hy gereeld indien, terug te trek nie.
Alet se gevoelens is ’n absolute deurmekaarspul. Sy betrap haarself soms dat sy gretig uitsien dat die vakansie moet verbygaan. Gedagtig aan die seer wat Pieter haar aangedoen het, sien sy nie kans om haar gevoelens vrye teuels te gee nie. Sy onderdruk alle gevoelens met mag en mening en dwing haar gedagtes in heeltemal ander kanale.
Nadat Louis terug is, is sy bly dat sy geen waarde geheg het aan sy vreemde optrede die aand voordat hy weg is nie, want hy is weer die stil, bot Louis wat sy van die begin van die jaar af geken het.
Die kinders is egter uitgelate en onhanteerbaar ná die vakansie.
Die Ventertjies is vrolik en opgewek en volgens hulle is hul ma weer op die been en volstoom aan die gang. Die kinders lyk almal baie beter en Alet wonder of die kos wat sy gereeld elke week daar laat aflewer, nie baie daartoe bydra nie.
Louis is baie besig. Die rugbyseisoen is in volle gang en wanneer hy nie besig is met skoolwerk nie, gooi hy sy volle gewig by die rugbyklub in. Alet wonder of hy kaptein, bestuurder én sekretaris van die klub is, want alle reëlings gaan deur sy hande.
Die dorp se gesellighede neem ook geleidelik af. Saterdae speel die mans rugby en met die geweldige afstande tussen die dorpe is dit gewoonlik ’n hele naweek wat daardeur in beslag geneem word.
Selfs die paar keer wat hulle wel op Walvisbaai speel, gaan die mans maar alleen na die ontspanningsklub toe.
Ilze kuier ook weer op Walvisbaai. Sy het saam met Louis gekom ná die vakansie, en sy kuier nou al langer as ’n maand hier. Sy daag ’n paar keer tydens pouse by die skool op en drink dan saam met hulle tee.
Sy is nog steeds vriendelik, maar deesdae kan Alet iets anders in haar houding aanvoel wat sy nie mooi kan verklaar nie . . . iets waaksaams. Sy is ook baie besitlik teenoor Louis, veral wanneer Alet in die nabyheid is.
Alet se bloed kook elke keer wanneer Ilze haar so doelbewus uit die geselskap sluit deur van mense en voorvalle te praat waarvan Alet geen kop of stert kan uitmaak nie, veral as sy by haar “onthou jy nogs” kom. Dit is sulke tye wanneer sy haarself verskoon en na haar klaskamer teruggaan.
Vandag is weer een van daardie dae. Die inspekteur is hier en toe Ilze ook nog pouse opdaag en haar uitsluit met haar eksklusiewe storietjies, maak Alet vinnig verskoning en soek haar klaskamer op.
Sy voel die dowwe geklop van ’n volbloedhoofpyn agter haar oë. Die kinders is vandag weer onmoontlik . . . en juis vandag dat sy so graag ’n goeie indruk op die inspekteur wil maak. Die warm oosteweer help ook geensins om haar beter te laat voel nie.
Johani
