’n mooi, duidelike tandemerk-horlosie op haar arm wat baie vinnig van kleur verander.
Die inspekteur is gelukkig eers na Louis se klas. Sy voel die senuweeagtige plukkies hier diep onder in haar maag. Van hierdie klomp vabonde in haar klas kan sy enigiets verwag. En veral vandag . . . die kinders het lankal haar senuweeagtigheid aangevoel en buit dit terdeë uit.
Alet besef dat sy vandag niks verder met hierdie spannetjie uitgerig sal kry nie.
“Ek dink ons bêre nou eers al die boeke en dan lees ek vir julle ’n mooi storie, maar dan moet julle baie stil en soet wees.”
Die kinders laat hulle ook nie twee keer nooi nie. Dit is iets waarvoor hulle altyd te vinde is. Juffrou kan reeds so mooi lees en die stories lewe en kry ’n heel ander betekenis wanneer sy dit vertel.
Alet het reeds al die boekies wat sy saamgebring het, vir hulle gelees. Sy wens sy het iets nuuts om vir hulle te lees sodat sy hul onverdeelde aandag kan hê.
Sy krap in die kas en kry dan ’n Kinderbybel in die hande. Sy blaai ’n bietjie daarin rond, maak dan die Bybel toe en vertel vir hulle met baie gebare die mooi storie van Jesus se eerste wonderwerk, toe Hy water in wyn verander het.
Die kinders luister aandagtig. Dirkie en Johani drink elke woord in en die mooi verhaal hou hulle twee stil en rustig totdat die klok vir die tweede pouse lui.
Die inspekteur is ’n joviale oubaas met ’n taamlik breë middel. Sy grys hare en vriendelike glimlag stel die kleinspan dadelik op hul gemak. Die handjies gaan fluks op om vrae oor hul broers en susters, oumas en oupas te beantwoord.
Alet wonder beangs of hierdie informele vrae om die kinders op hul gemak te stel, nie dalk die verkeerde benadering is vir haar spannetjie nie.
Met ’n sinkende gevoel sien sy hoe Johani se handjie in die lug opgaan en daar bly. Vir haar vertrou sy geen oomblik nie; sy sal met die onheiligste dinge vorendag kom.
Dit is egter Dirkie wat haar wind heeltemal uit haar seile neem en nie Johani nie: sy wou sommer net vir die inspekteur sê dat hy soos haar oupa lyk . . . haar oupa is net nie so vet nie. Die inspekteur lag saggies en sy magie wip op en af en met sy grondige kennis van kinders besluit hy wyslik om nie vir Johani verder vrae te vra nie. Hy draai eerder na Dirkie se kant toe.
“Toe ek netnou hier langsaan by meneer Erlank se klas was, het ek deur die dun plankmuur gehoor hoe juffrou vir julle ’n storie vertel . . . Ja, julle dink ek het nie gehoor nie, maar ek het net hier agter die muur gestaan.”
Die inspekteur leun effens teen die tafel.
“Ek wonder of julle goed geluister het?” Hy kyk die klas gemaak ernstig deur.
Die kinders se handjies gaan almal in die lug op.
Die inspekteur sonder met sy oë vir Dirkie uit.
“Nou toe, ou grootman . . . maar sê eers vir my, wat is jou naam?”
“Dirkie, meneer.”
“Dirkie . . . hm . . . En sê vir my, wat is jou van?”
“Dirkie Burger, meneer, en my pa is Schalk Burger . . . en hy speel rugby ook.”
“So! Maar dan weet ek presies wie jou pa is. Hulle het verlede week in Windhoek kom speel, en ek het gaan kyk . . . Hy speel mos slot?”
“Ja, meneer.” Dirkie straal. Hy is baie trots op sy groot pa en die feit dat hy rugby speel, verhef hom in sy oë tot een van die gode.
“Nou toe, Dirkie, vertel jy nou vir ons die storie wat juffrou netnou vir julle vertel het.”
Alet is nie bang dat Dirkie die helfte van die storie sal vergeet nie, daarvoor is hy en Johani te lief vir stories. Hulle drink letterlik elke woord in.
Sy sug liggies van verligting dat dit vir Dirkie en nie Johani is wat die inspekteur oproep tot aksie nie . . . tot haar groot ontnugtering!
Die storie verloop mooi vlot tot op die punt waar Jesus die manne aangesê het om die kanne vol water te maak.
“En . . .” Dirkie se stem lewe saam met die vertelling. “En . . . Jesus sê vir die boys: ‘Jis, boys, maak vol daai kanne.’ ”
Alet smeek woordeloos dat die aarde moet oopgaan en haar insluk. Dirkie se pa se rugbytaal is so onvanpas in dié vertelling soos ’n vark in ’n sinagoge.
Die bloed stoot teen haar nek op en kleur haar wange ’n karmosynrooi. Sy staar geskok van Dirkie na die inspekteur.
Sy sien met verbasing hoe die inspekteur se nekare swel en hoe hy sy kieste vasbyt, maar op sy gesig is nie eens ’n teken van lag nie. Sy blaas haar asem stadig uit. Sy skuif vinnig agter hom in, sodat hul oë nie per ongeluk ontmoet nie, want sy is baie seker daarvan as hierdie vaderlike inspekteur, wat seker al sy eie kleinkinders het, nou in haar oë moet kyk, dan lag hy kliphard.
Die inspeksie verloop verder sonder voorvalle en dankbaar sien sy die inspekteur by die deur weg.
Uitgeput, en met ’n kloppende hoofpyn, sak Alet sommer met klere en al op die bed neer toe sy by die huis kom. Haar bed is sag soos ’n oase in die dorre woestyn en haar oë gaan sommer vanself toe in ’n diep, rustige slaap . . .
“Juffrou!” Die dringende kinderstem kom van ver af na haar toe. Eers toe sy hard aan haar skouer geskud word, dring die werklikheid van die stem tot haar deur.
Sy vryf haar oë en staar vir Truia Venter met onbegrip aan. “Juffrou, kom tog gou . . . dit is my pa!” Alet sit regop en stadig begin dinge in perspektief kom.
“Jou pa?”
“Juffrou, my pa het ver . . . het seergekry . . . ’n trein . . . Ek weet nie mooi wat gebeur het nie . . . maar . . . hy is in die hospitaal, my ma is ook daar . . . Kan juffrou nie gou saamkom nie?”
Sy rem aan Alet se hand. Alet is die enigste mens wat nou in kinderverstand uitstaan, die enigste een wat nog ooit probeer en daarin geslaag het om haar ma volkome gesond te kry. Miskien . . . miskien kan sy iets vir haar pa doen.
Alet staan vinnig op, trek ’n kam deur haar hare en drafstap agter Truia aan. “Waar is jou ma?”
“By die hospitaal, juffrou.”
“O ja, jy het so gesê!”
Alet staan ’n oomblik op die stoep stil.
“Wag . . . Dit is ver . . . ons sal moet hospitaal toe gaan.”
Alet trek vir Truia aan die arm en draf na Louis se huis toe. Sy hamer aan die deur wat omtrent onmiddellik oopgaan. “Louis . . . kan jy ons nie asseblief hospitaal toe neem met die motor nie? Dit is die Venter-kinders se pa . . . ek weet nie mooi wat gebeur het nie, skynbaar ’n ongeluk.”
Net een kyk na die verskrikte Truia laat Louis geen verdere vrae vra nie. Hy gryp sy sleutels en help Alet en Truia vinnig in die bakkie in.
Martha Venter staan handewringend in die voorportaal van die klein hospitaal.
“Martha . . .” Alet sit haar arm om die skraal vroutjie. “Waar is jou man nou?”
“Dokter
