hierdie muwwe duisternis en pyn
sal nie vanaand ’n ander lam verskyn.
Ek sal die altaar bou, die vuur aansteek
Hoe lank gelede het my God gespreek?
Jou woorde en jou liefde sal verstyf
en om my sal jou rookvloek stikkend dryf
En tog, my lam, sal Gods lig eendag skyn
oor hierdie stand en teken van ons pyn.
Man en vrou
By vriende is ons goeie kritici
oor Boesmankuns, Picasso en Medici
maar ons is stil wanneer ons saam
oor skottelgoed en opwaswater staan
Ek word nog van ’n jonger man bewus
wanneer ons smiddags op besoek uit is
Ek wil sy hande en sy mond aanraak
die somer in sy oë sien ontwaak . . .
Maar by die huis gooi ek my lyfband neer
en gaan die kinders in die straat aankeer
En eindelik ontwar ek Sondagnag
die antwoord waarop ek al huiwerend wag
toe ek gelate in jou arms rus –
dat ek noodwendig altyd onbewus
van jou deur alle jare sal moet wees
want ons is een, een liggaam en een gees.
By die Goodwood-tentoonstelling
Hul het my uitgekies en ingetroon
tot hierdie tronk waarin ek woon
waarom hul daagliks, vry nog, gaan
en nie my stom kreet kan verstaan
’n Eerste Prys hang om my nek
maar saans verlang ek halfpad gek
terug na die kudde, weg van hul lof
na die Karoo-veld en die stof
waar ek nog trots teen die aandwind staan
een van die duisende sonder naam,
Sonder die juk van die roem of die dors
en die Eerste Prys op my bors.
Gabriël
Jy daal deur dakke, skoorstene en krotte
en skrik my skielik op uit teruggetrokke
drome, uit die vergeefse en geheime klug
Jy ruk my tot jou dooie liggaam terug.
Ek kon in die vertedering versink
eerdat jy my berekenend vermink
want vroom sing jy vir my ’n sagte lied
maar in jou hande hou jy my verdriet.
Jy is die skaduwee, die nag wat dros
Jy is die spook, jy is die tokkelos!
Jy het vir my gesterf . . .
Jy het vir my gesterf sonder my wete
sodat ek jare met gevoude hande en gebede
en preutse oë op ’n herontmoeting hoop
(nog smiddags angeliere vir die woonstel koop)
en my verbeel ek sien in neon-lig
die wit en blou patroon van jou gesig.
Nou weet ek jy is dood en alle bande
geknip met ’n stomp skêr in sagte hande –
die flenters van ons liefde lê verspot
onbruikbaar, vormloos en sonder God
Nou weet ek jy is dood en al my lof
verminder daagliks oor die gruis en stof.
Die onverkrygbare
Met erkenning aan M.R.
Ek koop ’n rok van crêpe-de-chine
met vingers op die tikmasjien
Met goeie kos en ligte dop
sal iemand gou as vriend ontpop
Met verse oor die graf en stof
koop ek vir my ’n rantsoen lof
Jou liefde kan ek myne noem
met mooimaakgoed en warm soen
Kon ek verkry met geld en spel
die wyster wat die ure tel!
Fragment
Om nege-dertig het ek jou ontmoet
en volgens voorbepaling met die hand gegroet
Wit was die buislig-stilte op die gruis
Geslote in verdriet reeds elke huis.
Die yl gekantel van ’n rafelende wolk
het jou gedagtes soos ’n stem vertolk:
By ons ontmoeting het jy reeds geweet –
Diep in jou oë het jou hart gebreek.
Die waarsegster
“Hier stort ’n bos swart hare uit
die klein kristal waarom jou lewe sluit.”
Haar kamer is ’n rooi en swart papawer
Haar vingers dobbel met die boer van klawer.
Haar oë is ’n diep poel wat verys
waarin my lewe strak en klaar verrys:
Sy ken my as die afgetrokke kind
van
