Sy ken my in Die Strand en Riversdal
Soos skilderye is my dae uitgestal.
“Ek sal jou sê wat jy moet doen
wanneer die swartkop hom met jou versoen!”
Die vlerkslag van haar bode op sy vlug
keer uit die nagstad na haar terug
Uit hande witgepoeier val
die blink vuur van die klein kristal,
Haar oë het ’n wilde kolk geword
waarin my eie lewe skuim en stort
Toe weet ek dat sy jou as mens begeer
wat flikkerend uit die klawerkaarte keer
Sal sy my nou langs agterstrate lei,
’n donker skadu tussen jou en my?
Sal sy my langs ompaaie na jou stuur
Sal ek my vasloop in ’n baksteenmuur?
Die tydelose kamer rooi en swart
berei die onheil van my hart
En sy wat glimlag en gelate roem:
“Die swartkop sal hom nog met jou versoen.”
Die blommeverkoopster
Toe ek my pap gaan eet was almal daar
en het my stroef-venynig aangestaar
Minder as reg! Hul moes die deeg
self knie en boonop handgee met die kreef
terwyl die oudste heerlik lê en slaap
selfs by die papbord nog sit droom en gaap
“Maar se’ jy afdek!” Buite die ruite dwaal
die stad se honger kinders koud en kaal.
“As jy vandag jou blomme gaan verkoop
kyk hoe jy jou gedra en hoe jy loop.
Hul kan armoede aan jou hande voel
Maar jy’s ordentlik . . . weet wat ek bedoel?”
Ek sal my blomme neem en deur die agterstraat
die kortpad vat – dit is al laat.
Troostelose agterstraat wat om my slaan
waarlangs my susters en my broers laggend gaan.
Hoe roer die koel kalkoentjies tog vanmôre weer
in my ’n geesdrif, onuitspreeklik teer.
“Mooi kalkoentjies!” Blou oë van ’n stadsheer
Blou oë . . . blou . . . “Wil u ’n bossie koop, meneer?”
In ander dae was sy glimlag vir my saans
soos ’n skoon huisie met ’n tuin daarlangs.
’n Bossie kalkoentjies! En ek van die krot
by die opwas en afdroog sal lag soos ’n god
by die blommepluk saans, die aflos, die ete
was hy in my hart die volmaaktheid, die wete
van skoonheid, meneer met die oë van gister,
meneer met die glimlag wat digter en digter
my toevou en grens tot geen andere meer
kan bestaan in die son-dag waarin ek verkeer
“Maar se’ jy afdek?” “Nee, ek is ’n dame . . . Sagter
Aia . . . Hier laat ek die agterstraat agter.”
Meneer met ontwaakte blou oë wat staar
het jy die nooi met die rooi hoed gewaar?
Dit is ek . . . deftig en viets
wat die dames en here met my bruin oë piets.
Jy hou van die nooi met die windmaker-gees
wat die krag van jou manlikheid uittart en lees
Jy hou van die nooi met die “lewensuitkyk”
jy hou van die “siel” wat jou “siel” sal verryk . . .
Eerste groet, eerste kus, eerste skande
Verraad van jou hart en jou dierbare hande
En met die verraad van die heilige skoot
vloei my lewe terug in die roet van die dood.
Lied van die lappop
Ek is die lappop wat nie praat
en maak net op jou liefde staat
Saans lê ek blind en stil en doof
en lig nie meer my semel-hoof
My hande roer nie en my lyf
word met jou weggaan koud en styf
Sonder jou hulp kan ek nie loop:
jy het my sommerso gekoop
en sal my nog een Guy Fawkes-nag
goedsmoeds verbrand en daaroor lag.
Ek is die lappop sonder gees
My pyn jou luid gevierde fees.
Dubbelspel
Ons dubbelspel het my vermaak,
die kierang-speel, die knikkop-praat.
Die een spieël in my kamer was
blink-glad, die ander een gebars.
Jy dink maar, god-mens, jy het my deurgrond;
ek sal jou so verwar en so verwond
dat jy van spieël tot spieël sal draf en wonder:
as hierdie sy is, God, wie is die ander . . .?
Met klei en kryt . . .
Met
