binne my gebêre. Jy is soos ’n pa, het ek gedink. Béter as my pa. Ek beter as jou dogter. Weg is die drank, weg is die stank.
“As jy gereed is, gaan gerus voort,” sê Wanda.
Ek moet onthou: Geen ditjies en datjies nie, dis shrink en pasiënt. In teenstelling met Pastoor en lidmaat. Nou ja, dan is dit nou my beurt, ek sal moet praat.
“Op die oomblik is ek sekretaresse en PRO by ’n skooltjie op ’n plekkie êrens tussen niewers en nêrens.” Ek gee ’n sagte laggie, dis immers ’n grappie. Soort van. “Soms staan ek ook in vir ’n onderwyser wat met verlof of siek is en dit gebeur nogal dikwels.”
Ek aarsel, nie seker watter invalshoek ek moet gebruik nie.
Wanda kom tot my redding. “Is jy getroud?” vra sy. “Miskien kinders?”
“Ja, my man se naam is Fred en ek het twee dogters. Fred het voorheen op die myn gewerk, maar werk tans by ’n invoer-en-uitvoer-maatskappy wat verbintenisse met die myn het. Fred is ’n goeie man vir my en weet alles omtrent my, ons het nie geheime vir mekaar nie. Jy weet wat ek bedoel.”
Sy knik.
Die stukkie oor die geheime klink seker verspot, maar ek wil hê sy moet weet dat Fred weet ek sien ’n sielkundige, dis al. Dis in elk geval genoeg vir eers. Netnou sê ek weer te veel, is ek weer te familiêr.
“Wat doen jy in jou vrye tyd?”
“Ek lees graag poësie en sielkunde. Ek het kindersielkunde geswot.”
“Dis baie interessant. Waar het jy studeer?”
“By Potch, vir my onderwysdiploma.”
“En jou gesondheid, oor die algemeen? Enige probleme?”
Behalwe my depressie is ek gesond, verseker ek haar. Neem net die gewone vitamiene, ’n halwe antidepressant-pilletjie daagliks, voorbehoedpille, oor-die-toonbank-pille vir pyn en Saint John’s wort. Ek gaan nie my gewigsprobleem noem nie, dis tog ooglopend. Die feit dat sy, hoewel tien jaar ouer as ek, baie mooi is, modern aantrek en pragtig gebou is, met al die rondings op die regte plekke, maak dit nie vir my makliker nie.
Ek hou haar dop; haar blik het nog nie een keer oor my lyf gegaan nie. Maar sy kan maar kyk as sy wil, ek het ’n pers pakkie aan, lyk goed versorg en steek nie af nie.
“Waarom neem jy vitamiene?”
“Ek bly moeg, sukkel om te konsentreer, kan nie die kinders se name onthou nie. Maar of die vitamiene werklik help, weet ek ook nie.”
Sy kyk my aan.
Moet ek bylas dis vir woema, seksdrang, werklus, inspirasie? My fut is uit, Wanda. Punt.
“Kleintjie, waarmee kan ek help, waar kry ek jou vandag?”
Ek skud my kop, dis veiliger as om te praat. Waar moet ek begin? Ek’s terdeë bewus van die feit dat sy my stadig maar seker gaan inkatrol, en nie sonder pyn nie. Dis seker haar werk, om woorde uit iemand se keel te trek wat hulle nie wil prysgee nie.
Verdomde trane stoot op agter my kykers en dis die ou scenario van ’n damwal wat wil bars en ’n stroom woorde wat verwoed alles in sy pad saamsleep; die soort uitbarsting wat Fred so die herrie in maak dat hy sommer opstaan en loop.
Die gedagte aan Fred se kwaai gesig laat my dadelik bedaar, my die stortvloed woorde en trane genadiglik ingesluk kry. Ek en Wanda kyk mekaar stilswyend aan, en toe leun sy vooroor, steek haar hande na my uit, soos na ’n drenkeling, verbeel ek my, haar palms na bo. “Vat my hande, Kleintjie,” sê sy.
My binneste ruk. Die toenadering is te gou; sy is so kalm en ooglopend gretig om te help met raad en nou ook daad.
“Kleintjie, dis doodnatuurlik om ’n bietjie onseker te voel. Ek gaan probeer om ons sessies so stresvry moontlik te maak.” Sy klink so vol begrip vir my noute. “Soms het mens ’n vertrekpunt nodig om aan die gang te kom en ek wil jou graag help om by daardie punt te kom.”
My reaksie hierop is om haar aan te staar. Ek is uiteraard so belemmer deur ou, struikelende emosies dat ek sukkel om sinne, samehangende gedagtes en selfs woorde saam te flans.
“Laat ek verduidelik,” sê sy, soos vir ’n kind.
Ek knik.
“Ons gaan hande vashou en ek gaan ’n woord of twee sê, dan kan jy my hande so effentjies of so hard druk soos jy wil. Hoe harder jy druk, hoe dieper lê die pyn op daardie gebied. Sien jy kans?”
Dit klink eenvoudig genoeg. Ek knik weer, sê ek sien kans en steek my hande na haar uit, stadig, steeds huiwerig.
“Is jy gereed?” vra sy.
Ek sê amper onhoorbaar ja. Let the show begin.
“Indien jy enigsins ongemaklik voel, kan jy jou hande terugsit op jou skoot.”
Dankie, maar ek wil nie lafhartig voorkom nie, vat haar hande styf vas en met afgryse voel ek hoe die sweet in my oksels en agter my nek uitslaan, weet ek bevind my op onbekende terrein. Die gevoel wat in my binneste opwel, is ’n ou gevoel, ek is besig om ’n angsaanval te kry, kan sy nie sien nie? My hande sweterig, my asem gejaagd, my oë verstar.
Uithou, uithou …
Toe maak sy haar hande stadig los uit my greep, en ek trek myne terug, sit terug.
Wanda skink ’n glas water en gee dit vir my aan. My mond voel soos kladpapier en ek sluk gretig, drink die glas leeg, ergerlik dat die onbekende my so kan beduiwel.
“Dis net natuurlik dat mens ’n mate van angs ondervind as jy die onbekende betree,” sê sy, sit haar palms nou plat op haar lessenaarblad.
Kan die vrou régtig gedagtes lees?
“In jou gedagtes is jy onseker wat aangaan …” die sin bly hang.
“Ja, ek wás bang, ek is jammer,” sê ek, hoor die trilling in my stem.
“Kleintjie, die enigste rede waarom ek dié metode van kommunikasie gebruik, is omdat mens soms bang is om jou gevoelens en gedagtes te verwoord. Dis heeltemal normaal, en as jy my sal toelaat, sal ek jou help om dié vrees te probeer oorkom.”
Hoekom hét ek so geskrik? Ek weet sy wil my help en sal my nie in die verleentheid stel nie. Ek is skoon mal. Wel, dan is ek seker op die regte plek …
“Om iemand se hande te vat, om blootgestel te word aan indringende vrae en effens uit jou gemaksone gelig te word, is nie maklik nie. Dis verstaanbaar dat jy effens skrikkerig gaan voel.”
Ek weet haar geselsies is net om my ’n kans te gee om te besin, om te kalmeer, om by te kom, as ’t ware. “Nee wat, ek is nou gereed,” sê ek, probeer oortuigend klink, vryf my hande nogmaals oor my langbroek om hulle droog te kry. Meteens sien ek dit as ’n uitdaging en steek my hande na haar uit. “Vat my hande, dis reg so,” sê ek en dwing myself tot kalmte.
Sy vat nie dadelik my hande nie. “Daar is geen druk nie,” sê sy sag en paaiend.
“Ek wil,” sê
