kerk begin bywoon. Voor die kerk was daar ’n reuse-veselglasfakkel wat soos ’n roomys gelyk het.
“Hoe gaan dit daar by die Ice-Cream-kerk?” sou ek hom vra.
“Moenie spot nie. Ons leer nou juis oor die Merk van die Bees,” het Jacques geantwoord.
Dit het my ’n tydjie geneem om te besef hy praat van die “Merk van die Dier”.
Sy prediker het “The Beast” uit Engels na “Die Bees” in Afrikaans vertaal.
Ek wou my pap lag.
“Hoe gaan dit met Die Bees? Moooo!” het ek vir Jacques gebulk.
Staal maak ’n kas oop. Daar is ’n groot kluis daarin. Hy hurk en sluit dit oop. Ek probeer oor sy rug loer, maar hy is te vinnig vir my. Hy gee vir my ’n dik koevert.
“Ek dink dit behoort genoeg te wees vir eers,” sê hy. “Ek belowe jou nog baie meer as jy haar opspoor.”
“Baie dankie.”
Ek steek die koevert in my broeksak. Dis vir my snaaks dat ons nog nie een keer ’n bedrag genoem het nie. Dis die hele tyd hierdie vae beloftes en nou hierdie koevert wat ek nie eers oopskeur nie.
Tog voel ek dit sal onvanpas wees om dit te doen. Om vir Staal byvoorbeeld te sê dat ek soveel of soveel rand per dag benodig. Dis tog geld wat ek nie sou gehad het nie. En waarvoor? Om ’n meisie wat kaal geposeer het in ’n sekstydskrif op te spoor. Hoe moeilik kan dit wees?
Staal verras my by die voordeur.
“Sê vir jou skoonpa ek stuur groete wanneer jy hom weer sien.”
“Ken jy vir Jaap?”
“Ek en Jaap het aan dieselfde universiteit studeer. Ons het deur die jare kontak gehou. Ek dink nie jy weet dit nie, maar ek was op jou troue.”
Ek lyk seker verbaas, en vir die eerste keer die aand lag Staal sonder om senuweeagtig te lyk of te klink.
“My vrou en haar ma het die meeste mense genooi,” verduidelik ek.
“Dis die geval met die meeste mans,” reken Staal. “Maar ek verstaan jy sien jou skoonouers ook nie juis meer nie?”
“Nee.”
Ek is al ’n paar tree weg toe Staal weer praat.
“Jy weet, Maria was saam met jou vrou se suster op skool.”
“Ja?”
“Ja.”
Ek wag. Dis koud. ’n Koue nag in Junie in Johannesburg.
Ek wag dat Staal iets sê van Roelien se suster. Of iets van Roelien. Iets soos: “Ek was ook op jou vrou se begrafnis.”
Maar hy doen dit nie.
Die pornograaf
“Ek sit heeldag op al hierdie vibrators en butt-plugs,” grynslag George Appelgryn.
Ek lig my wenkbroue. “Genuine?”
Hy klap met sy groot hand met die stompievingers op sy lessenaar en verduidelik: “Die stoor is net hier onder. Die stoor waarvandaan ons al die sex toys versend.”
Ek lag saam met hom. Hy vertel seker vir elke nuwe besoeker dié grappie.
As ek by die venster uitkyk, sien ek ’n deel van Johannesburg. Die Ponte-gebou. Die polisie het onlangs daar ’n klopjag gehou en glo baie onwettige wapens gevind.
Teen die mure van Appelgryn se kantoor is daar woeste prente van vroue wat met orale seks besig is.
“Maar jy’s nie daarby betrokke nie? By die sex toys?”
“Jaaa,” antwoord Appelgryn, en krap sy neus waarop die blou are soos maer erdwurms lê. “Advertensiegewys. My baas voer die goed in en ek moet dit in die tydskrif adverteer.”
“Sê my, George, hoe voel dit om die werk te hê wat derduisende mans graag wil doen?” glimlag ek.
Appelgryn lag selfbewus. “Dis eintlik maar net ’n joernalistieke job. Ek kom maar selde uit die kantoor …”
“Nogtans …”
“Jaaa …”
Ek het ’n Sondagkoerant gebel voor ek Appelgryn gekontak het vir die onderhoud. Uitgevind die koerant sal betaal vir ’n storie oor die afname, indien wel, van verkope van pornografiese tydskrifte in Suid-Afrika.
Appelgryn wou eers nie saamspeel nie, tot ek hom daarop gewys het dat dit gratis publisiteit sal wees.
Toe het hy gesê: “Eintlik het my tydskrif se syfers nie soveel geval nie.”
“Nou ja,” sê ek, “kom ons begin met die vrae.”
“Wag,” sê Appelgryn en kyk op sy horlosie. “Dis amper twaalfuur. Kom ons stap net hier om die hoek na die Monkey toe en drink ’n bier.”
Die Monkey Bar is ’n hool. Ek voel sommer dadelik tuis. Dis net die paar apies buite in die hokke wat my pla.
“Apies hoort in die vrye natuur,” sê ek ernstig.
“Maar dan word hulle deur sangomas gevang wat moetie van hulle breins maak!” bulder Appelgryn en klap met sy hamme op die tafeltjie asof hy die grap van die jaar vertel het.
Ook hy het my artikel oor die plaasmoorde gelees, besef ek.
Ek haal my notaboek uit en begin werk. Appelgryn praat maklik. Veral toe hy van bier na rum en Coke oorslaan.
Met die onderhoud agter die rug, kan ek uitkom by dit waarvoor ek eintlik hier is. Ek haal die tydskrif wat ek by Josef Staal gekry het uit my leer-skouersak.
“Aha! Ek sien jy het die jongste uitgawe gekoop!”
“Nee, ek het dit gesteel.”
Appelgryn takel weer die tafeltjie met sy hamme terwyl hy uitbundig lag. Dit lyk of hy karate op die blad beoefen.
“Hey, you porn guys! Keep it down!” waarsku die kroegman. Appelgryn drink duidelik gereeld hier.
Ek blaai deur die tydskrif en vra elke nou en dan iets.
Soos: “Wie het dié storie geskryf?” en “Is dit ’n genuine brief dié?” en so aan.
Dan kom ek by Maria. Alias Candice.
“Pragtige meisie,” sê ek.
“ ’n Wilde ding,” reken Appelgryn.
“Is sy local?”
“Jup.”
“Waar kan ek haar kry?”
“Hoekom
