Prefab Sprout sing ’n snaakse lied, “The King of Rock ’n’ Roll”. Dit help. Ek skud my kop rond asof ek ook graag ’n beroerte wil kry.
“So, wat is dit wat jy my wil vertel? Waarmee kan jy my help?”
Ansie staan rusteloos voor die venster. Ek beweeg langs haar in. Dertien verdiepings laer af is daar heelwat karre wat in die straat jaag. Hier bo kan ’n mens dit nie hoor wanneer die vensters toe is nie.
“Is jy baie EENSAAM, Dirk?”
Haar onverwagse vraag ruk my. “Ja … nogal. Ek kom dit nou nie meer so erg agter as … net na Roelien se dood nie. ’n Mens raak mos maar weer daaraan gewoond om alleen te wees.”
Ek vertel haar nie dat Johnnie Walker my gereeld moet uithelp nie. Of dat ek soms ver ente gaan draf of swaar gewigte optel net om iets anders as hol te voel nie.
Ansie kyk weer na die straat daar onder. Sy vat ’n slukkie whisky. “Ek’s OOK eensaam,” sê sy en haar oë is skielik vol trane. Dit loop oor en sy vee dit vinnig met haar hand af. “Ek weet jy dink ek’s ’n BITCH, maar ek’s ook baie eensaam.”
“Ek dink nie jy’s ’n bitch nie.”
“Ek en Dewald werk NIE. Maar ek wil hom nie LOS nie, want dan sal ek nog MEER eensaam wees.”
“Haai,” sê ek verwonderd oor die rigting waarin die gespek gaan, “dis orraait. Vat dit kalm. Relax.”
Sy snuif. “Die ERGSTE ding wat my pa-hulle ooit aan my gedoen het, was om my KOSHUIS toe te stuur,” sê sy.
“Hoe bedoel jy nou?”
“Daar was BAIE kinders, maar ek was altyd ALLEEN. Jy sien, Dirk, ek kon nog NOOIT met ander mense meng nie … OOPMAAK nie. DIS waarom ek saam met Maria Staal in ’n kamer gedruk is …”
Ek sien die trane is weer naby en sit my hand op haar skouer. Sy draai na my. “Dirk …” Skielik is sy teen my bors, en sy huil.
“Dis orraait, Ansie, dis orraait.”
“Dirk … Dirk, ek het JOU lief,” kerm sy.
Ek kry daardie zoemgeluid in my kop wat ek gewoonlik kry wanneer ek tot selfbewustheid geskok word. En dit skree in my: Pasop vir hierdie vrou, jy weet sy is nie lekker nie. En sy is jou oorlede vrou se suster.
Maar ons lywe praat hul eie taal. Ek voel haar borste teen my en ek voel die hitte tussen ons. Ek onthou hoe ons mekaar in die kombuis gesoen het een Nuwejaarsdag terwyl Roelien-hulle buite geswem het. Toe het sy teruggetrek toe ek my hand tussen haar bene geglip het.
Dié keer druk sy haarself net stywer teen my vas.
Duane
Dit lyk of Duane so pas uit ’n vullisblik geklim het. Hy lyk nie regtig moeg nie, hoewel hy op ’n middernagvlug was. Sy hare is wit gebleik en sy klere sakkerig. Hy het ’n blou seilsak oor sy skouer.
“Hallo, Dirk. Long time, no see.”
“Ja, dit was nogal.”
“Hel, maar dis koud hier in Gauteng.”
“Nie in die Kaap nie?”
“Nie soos hier nie.”
Ons stap na die kar toe. Sy seilsak gaan in die kattebak. Net voor ek wegtrek, gee ek vir hom ’n piouterflessie aan.
“Wat’s dit dié?”
“Whisky. Vir die koue.”
Duane lag bruintand. Ek vra hom amper of hy dan nie tande borsel nie. Hy vat ’n sluk en gee die flessie terug. Roelien het die flessie nog vir my gegee, eenkeer toe ek verjaar het.
“Haai, jy is nie veronderstel om te drink én te bestuur nie!”
Ek lag vir Duane se grappie.
“Dis óf dit óf opvries.”
“Werk jou heater nie?”
“Dit werk, maar ek stel dit nie te warm nie, anders kry ek hoofpyn.”
“Radar Love” van Golden Earring speel oor die radio. Alweer ouerige musiek. Ek trap die petrol.
“Ek verstaan nie waarom jy my hierheen gevlieg het nie,” sê Duane.
Ek gluur hom vlugtig aan en probeer kalm bly. “Maar jy het my tog om hulp gevra.”
“Vir geld. Ek het jou vir geld gevra.”
“Ja, fok, ek is nie Standard Bank nie, okay? Ek het gedink dis tyd dat jy weer ’n bietjie huis toe kom, dat ek kan sien hoe jy lyk. Ek gaan nie vir jou geld inbetaal en dan koop jy drugs nie. Fok dit.”
“Hei, het jy skielik ’n priester geword?”
“Nee, maar dis tyd dat jy bykom. Dalk kan ek jou help. Anyway, ek het jou hulp nodig.”
“My hulp? Dis ’n eerste. Hoe? Wat?”
“Onthou jy vir Maria Staal?”
“Maria Staal …”
“Ek hoor jy het haar aan Satanus Rex bekend gestel.”
“Hoe nou?”
“Ansie vertel my jy het Maria saamgenooi begraafplaas toe, toe sy nog op skool was.”
Dis of Ansie gehoor het ek praat van haar, want my selfoon lui en dis weer sy. Ek het mos geweet ek moes haar nie raps nie. Hoeveel keer het sy my nou al gebel van ons kafoefel het? Hoeveel keer het ek al geantwoord?
Nie een keer nie. Ek druk weer net die foon dood.
“Aag, ou Maria, ja, dit was niks ernstigs nie. Sommer bullshit, Bro. Waar kom jy aan haar?”
“Ek word baie geld betaal om haar op te spoor. En ek dink jy kan my help. Ek sal jou betaal. Jy was mos deurmekaar met sataniste toe jy nog in Pretoria was. Wie was daai ou?”
“Watter ou?”
“Die koning van die sataniste, jou buddy-old-pal … Ansie sê Maria en hy het ook dik tjommies geraak. Ek dink hulle is dalk nog steeds dik tjommies, daarom reken ek as ons jou tjommie opspoor, dan sal ons Maria ook kry.”
“Jy praat seker van Warren Jevon.”
“Einste hy. Het julle nog kontak met mekaar?”
Duane anwoord nie. Sy kop is weggedraai en hy kyk die nag in. Hy lyk nie baie gelukkig nie.
“Duane? Is jy orraait?”
“Nee, fokkit.”
“Nou wat’s fout?”
Dit lyk of hy trane wegsluk. “Ek wil Warren nie eintlik weer sien nie.”
Nou
