net my skouers op. Ek kan tog nie ALLES weet nie.
“Nou maar waarom sal jy na MY toe kom om oor MARIA STAAL te praat?” vra Ansie.
Haar kop skud weer liggies en haar oë rek weer groter oop. Haar waterige blou oë.
Ek verskuif my blik na die enorme groen en rooi papegaai in die kou in die hoek.
“Hallo,” groet die papegaai. “Hallo.”
Ek groet nie terug nie. Het nog nooit veel gehad om vir voëls te sê nie.
“Oh, sush, TRAVOLTA!” roep Ansie uit.
“Haar pa het my vertel julle was in dieselfde skool.”
“So?”
“Hallo,” groet Travolta. “Hallo.”
“So, vertel my van haar, asseblief.”
“Sy was ’n FREAK. Vol hang-ups …”
Hoor wie praat, dink ek.
“Ons was nie vriendinne nie. Maar ek was die ENIGSTE een wat bereid was om ’n kamer met haar te deel.”
“Julle was mos in die koshuis?”
“Hallo,” sê die papegaai weer. “Hallo.”
Vir ’n oomblik oorweeg ek dit om die voëltjie se veertjies uit te pluk, regtig, hoor, kom verby die gehallo-hallo …
“Net vir ’n jaar, toe my ouers oorsee gewerk het. Maria het in die aande met haar misvormde hand teen die muur geslaan en ‘JESUS MIN MY SALIG LOT’ gesing.
“Het sy enige kêrels gehad?” vra ek haar en daar groet Travolta weer: “Hallo. Hallo.”
“Jy SPEEL seker.”
“Ek het gehoor sy was deurmekaar met sataniste.”
“O, REGTIG?”
“Dink jy sy was dalk lesbies?”
Haar oë skiet ys. “WAT bedoel jy daarmee?”
“Hallo,” kras die papegaai weer. “Hallo.”
Ek skud my kop vinnig heen en weer. “Nee, ek bedoel nie jy en sy … ek het maar net gewonder …” en aan die papegaai sê ek skielik aggressief: “Hallo. Hallo, Travolta. Hallo, okay, hallo!”
“Vra haar maar self as jy haar EENDAG sien,” sê Ansie kil. “Ek dink in elk geval dis belaglik dat jy MY oor HAAR uitvra, wat sal dit nou help? Ons was hoe lank gelede … wat, jare, man, JARRRE gelede saam op skool. Ek het haar JARRRE laas gesien.”
Voetstappe buite. Die deur word oopgemaak. Dis Dewald. Beep Beep, The Road Runner.
“Hallo, Dirk!” groet hy vriendelik, natgesweet. Hy is ’n lang, maer man. “Dis nou ’n verrassing. Ons lees ook deesdae net jou stories in die koerante.”
“Hallo,” groet die papegaai. “Hallo.”
“Moenie ’n woord glo nie,” glimlag ek en staan op. “Goed om jou weer te sien. Jy lyk fiks. Maar ek moet gaan. Ek het ’n ander afspraak. Ek het net gou met Ansie oor iemand kom praat. Sy kan jou vertel.”
Ek gee vir Ansie my besigheidskaartjie. “Bel my as jy aan iets kan dink wat my kan help, asseblief.”
“Hallo,” groet Travolta. “Hallo.”
“Koebaai,” sê ek. “Koebaai.”
Moeder, my moeder
In die meeste flieks sien jy hoe die held daarop konsentreer om die krisis op te los. Hier, in die werklike lewe, moet ek myself ook nog bemoei met familiesake. Ma het vroeër gebel. Sy het ook geld nodig. Dis eintlik waarom ek Duane gehap het.
Dit voel party dae vir my of ek vir die welsyn werk. Toe Roelien en die tweeling nog gelewe het, het ek my geld ook nooit gesien nie. Tussen Roelien, my ma en Duane, het dit vinnig verdwyn. Nou is Roelien en die tweeling weg, maar dit help nie veel nie. Daar is nog altyd Ma en Duane. En die mongool.
“Moenie my alleen los nie, Dirk,” sê Ma elke keer wanneer ek waai. “Moenie jy ook wegloop nie.”
Ek was 12 jaar oud toe my pa weggeloop het. ’n Paar jaar later het Duane in sy voetspore gevolg. Hy was maar net ’n laaitie. Ons twee het deur die jare kontak gehou, maar hy praat nie meer met Ma nie. Te skaam.
’n Ruk sit ek net in die kar voor die ou huis. Vanaand voel ek hartseer omdat ek so oud is soos ek is. Waar’s die dae? Waar’s die sorgelose dae toe Ma gewerk het en ons net gespeel het?
Ons … ek en Duane. Nie die mongool. Ma se laatlammetjie. Een van die redes waarom Pa gevlug het. ’n Stadige kindjie. Dom oë wat ver van mekaar af sit. Groot kop met ’n weird haarstyl. Ma knip nou nog haar hare. Die mongool kom omtrent nooit uit die huis nie. Al wat sy doen is eet, poefies, TV kyk en doedoes.
Die mongool is dalk baie slimmer as ek. Dit klink na ’n bargain.
Ek klop nie. Die deur is nie gesluit nie. Die mongool sit voor die TV. Weereens kry ek bevestiging dat sy wel ’n idioot is, soos die dokter destyds gesê het. Want sy kyk na ’n program waar ’n ou aan drie dames vragies stel om sodoende te bepaal watter een sy gunsteling, sy sielsmaat, is. Dan is hulle veronderstel om te trou en vir ewig en ewig gelukkig saam te wees.
Die mongool glimlag. Ook nie meer ’n kindjie nie, nè …
Verby haar na Ma se kamer. Haar deur is toe, maar ek kniel nie en loer deur die sleutelgat soos ek eens op ’n tyd gedoen het nie. Ek klop hard en vinnig.
Ek hoor haar hoes.
“Dis ek. Dirk. Kan ek inkom?”
“Ja, Dirk.” Sy is besig om ’n sigaret aan te steek.
“Daai goed gaan Ma nog doodmaak.”
“Ja, ja.” Sy beduie dat ek moet sit. “Wat’s daar in die sakkie?”
“ ’n Geskenkie vir Ma.”
Sy vat die doos sigarette wat ek aangee.
Haar kamer is ’n nes. Stapels tydskrifte en hope klere. Baie foto’s teen die mure. Almal van jare gelede. Daar is Duane en ek met speelgoed-swaarde. Peter Pan en Captain Hook.
Buite blaf die hond. Nou blaf hy, maar toe ek ingekom het, was hy nêrens nie.
“Kom ons gaan kyk,” stel ek voor, want die rook maak my naar.
Dis al taamlik donker buite. Die wit pavement special spring teen my bene op.
“Nee, man! Dis ’n skoon broek!”
“Ou Worsie, kom laat ek jou vryf,” sê Ma en voeg die daad by die woord.
Ons gaan sit op die draadstoele wat onder die afdak
