hoe?”
“Ek het jou mos gesê. Jy moet my by die sataniste inkry. Dis die enigste manier wat ek kan dink hoe ek Maria kan kry.”
Duane vat die flessie by my. Hy sluk twee, drie keer. “Wie sê sy is nog by hulle?”
“Haar pa reken sy is.”
“Bliksem, Bro …” Hy vryf gefrustreerd deur sy hare. “Jy weet nie wat jy aan my doen nie! Ek het dan juis hier gewaai om van Warren-hulle af weg te kom. Bro … nee, man. Nee!”
Hy sluk weer uit die flessie en gluur by die venster uit. “Ek het geweet ek moes nie terugkom nie. Ek het gedink ek sal maar mooi loop, weg bly van die bad stuff. Huh? Maar nou? Nou wil jy hê ek moet jou soontoe vat.”
“Dink aan die geld, Broer. Dink aan die geld. Ek sal jou goed betaal.”
“Ek’s hier oor die geld, Dirk,” sug hy. “Jy weet ek het geld nodig. Ek sukkel om te survive. Ek het altyd geld nodig, jy weet dit. Maar nie so nie. Nee, man. Wat help die geld my wanneer ek dood is?”
“Ag nee, nou oorreageer jy. Dis nie so erg nie.”
“Doen ek, Dirk? Doen ek? Ek sê jou, ek het jou boek gelees … jy skryf oor die occult, oor spoke en goed, maar jy weet niks. Dis hoekom ek hier is, want jy weet niks. En ek is bang, Bro, ek is bang. Moerse bang.”
Warren Jevon
Twee-uur in die oggend. My leerbaadjie hou die koue darem effens uit. Maar my gesig voel vreeslik. Ek wonder of ’n mens se oë kan vries en bars, soos ysblokkies.
Ons is naby die Pretoria-stasie. So paar jaar gelede het ontstoke pendelaars die stasie afgebrand omdat die trein laat was. Kan nou doen met so ’n vuurtjie.
“Hier op,” beduie Duane.
Ek volg hom agterom die donker gebou en teen ’n metaaltrap op. Hy het ’n ligbruin corduroy-baadjie met ’n wollerige wit kraag aan. In die dowwe straatlig lyk sy hare skielik groen.
Dit was ’n lang dag waarin ek hom vermy het deur in my kamer te bly en te lees. Hy het musiek geluister en televisie gekyk.
“Ons sal moet wag tot vanaand,” het hy gesê. “Jevon kom nie uit sy gat voor donker nie.”
“Waarom gaan ons nie net na sy gat toe nie?”
“Wil jy hê ek moet help, of nie?”
“Okay, ons doen dit op jou manier. Dis tog waarom ek jou hierheen laat kom het.”
Hy was steeds ongelukkig met my. Dit kon ek sien. En die vorige nag, na ons van die lughawe af gekom het, het ek gehoor hoe hy in sy slaap kerm.
Ek kon ook nie juis slaap nie. Ansie se SMS’e het my irriteer: WAAROM ANTWOORD JY NIE, DIRK? HET ONS LIEFDE-MAAK DAN NIKS BETEKEN NIE?
Maller as haar papegaai. Fok-itttt …
En ja, ek was verbaas oor Duane se reaksie. Ek het nie gedink dit sou vir hom ’n groot ding wees om my ’n bietjie aan sy ou vriende voor te stel nie.
Wat hy oor my werk gesê het, het ook by my gespook. Dit is so, ek weet nie regtig iets oor die okkulte nie. Die boek wat ek daaroor geskryf het, is grootliks ’n sameflansing. Ja, ek het heelwat navorsing gedoen – uit ander boeke. Dis nie asof ek al ooit self ’n bonatuurlike avontuur beleef het nie.
“Is jy reg?” vra Duane. Ons is aan die bopunt van die trap.
“Ja,” antwoord ek, effens onseker van wat om te verwag. Duane was nie baie spraaksaam op pad hierheen nie.
Hy stoot ’n houtdeur oop. Skielik hoor ek die musiek. Ons is in ’n kort gang en dan stoot Duane nog ’n deur oop. Nou slaan die musiek ons. BOEM-BOEM-BOEM!
Ons stap in ’n stampvol vertrek in. Die ligte is helder en ek sien dit is meestal mans. Hulle dans met mekaar of staan by die lang kroegtoonbank en gesels. Party vry met mekaar.
Daar is ook ’n paar vroue. Wat dans. Of gesels. Of met mekaar vry. Duane kry vir ons ’n gaatjie by die kroeg. ’n Vetterige kêrel met krulhare en ’n bril met dunnerige, langwerpige glasies staan nader. Hy uiter skril arias soos ’n Maria Callas. Sy mond lag terselfdertyd. Die klank skeur deur die onmiddellike omgewing. Dan, skielik, sing hy nie meer nie. “Wat sal dit wees, menere?” vra hy ons.
Ek is sprakeloos voor die absurde diva. Duane stamp aan my. “Whisky? Johnnie Walker Red Label?” Ek knik.
“Twee dubbels,” bestel Duane en trek die beker water nader.
“Watse plek is dit dié?” vra ek sodat net hy kan hoor terwyl die kroegman ons drankies skink.
“Jy kan mos sien?”
“Moffies? Sal ons Jevon hier kry? Is dit sy uithangplek?”
“Blykbaar, ja.”
“Is hy dan ’n moffie?”
“Bi.”
Ons koppe is na aan mekaar, want die geraas is regtig kwaai. Ons whisky kom en ek betaal. “Hou die kleingeld,” sê ek vir die kroegman.
“You must be an angel,” koer die kêrel en by wyse van bedanking uiter hy ’n kort, priemende kreetjie. Verskeie mense skater van die lag en praat oor hom. Ek neem aan hy is een van die groot aantrekkingskragte, ’n soort frats van hierdie sirkus.
“Wat is dit hierdie?”
“Trance.”
“Trance?”
“Trance-musiek.”
“O.”
Ek kyk weer bietjie rond, skrikkerig om iemand se oog te vang. Dis die eerste keer dat ek in ’n gay-klub is, sover ek weet. Baie spieëls.
“Ek het gedink dit sou donker wees.”
“Hoe bedoel jy?”
“Donker. Ek dog sataniste hou van die donker.”
“Dis mos ’n gay-klub, nie ’n sataniste-klub nie,” sê Duane en verskoon homself.
“Wag, moenie my alleen hier los nie,” sê ek effe paniekerig en voel dadelik verspot. Tog draai ek my rug na die mense en gluur na die spieël in die bottelrak. Ek sien niemand steur hulle eers aan my nie. Ek is seker nie mooi genoeg nie. Ek trek die ander kroegman se aandag. Dit lyk of klink darem nie of hy ook wil snaaks raak nie. Dans net so bietjie met die heupe.
My tweede whisky is half toe Duane terugkom. Hy sit sy hand op my skouer en fluister: “Ek het hom gekry. Kom.”
“Hier’s jou whisky,” sê ek en gee sy glas aan. Hy verdun dit nie soos gewoonlik met water nie, maar slaan dit net so weg. Ek maak my drankie ook klaar en volg hom.
Ons stoot ’n paadjie en ’n deur oop en nou is ons in ’n donkerder vertrek. Die musiek is sagter.
