nie. Maar ek het inligting.”
“Ja?”
“Daar is ’n goeie kans dat sy vanaand by ’n partytjie gaan wees en jy kan saam met my gaan. Ek sal jou so tienuur oplaai.”
“Fantasties! Laat ek jou my adres gee …”
“Jou wat?” lag Jevon en sit die telefoon in my oor neer.
Jacques Olivier
Ek beskou Jacques Olivier as ’n vriend, hoewel ons mekaar byna nooit sien nie. Ons kommunikeer gereeld per e-pos, en praat miskien een keer per maand met mekaar oor die telefoon.
Jacques het ’n velsiekte wat hom soos ’n getatoeëerde man laat lyk. Hy drink verskriklik baie en is omtrent ’n kluisenaar. Hy is taamlik briljant op sekere gebiede en bou glo webwerwe vir ’n lewe.
Jacques is ook ’n kenner van sielkundiges. Hy het my al vir ure lank vermaak met sy staaltjies oor sy besoeke aan hulle. Van hulle het al vir hom probeer bid.
“Daarvoor kan ek mos na ’n dominee toe gaan,” reken Jacques.
En hy gaan dan soms inderdaad na dominees of pastore toe sodat hulle vir hom kan bid en die drankdemoon uit hom kan dryf.
Dit het nog nie vir langer as ’n week gewerk nie. Maar dit gee hom darem iemand om mee te praat. Sielkundiges en dominees. En prostitute. Hy gee ook heelwat geld uit op prostitute, vertel hy my.
Ek was veronderstel om later na sy huis te gaan vir ’n drankie, en nou sal ek dit moet afstel.
Dis nog iets wat nie met daardie Hollywood-helde gebeur nie. Die draaiboekskrywers kan nie toelaat dat vriende – wat nie ’n spesifieke rol te speel het in die storie nie – ons held (of die fliekganger) se aandag aflei van die taak op hande nie.
Maar hierdie is die werklikheid, en my vriend is net so deel van my lewe soos my ma. Ek kan nie maak of hulle nie bestaan nie. Ek kan hulle nie ignoreer en net op Die Groot Avontuur konsentreer nie.
Dus stuur ek ’n e-pos aan Jacques en ek probeer geheimsinnig wees sodat hy moet besef dat ek iets belangriks het om te doen. Ook natuurlik net om hom so bietjie uit te freak.
Nie vanaand nie, Jacques. Ek het onverwagse werk om te doen. Ken jy die duiwel, meneer? Ken jy vir Satanus Rex? Ek en hy gaan vanaand ’n bietjie dans, meneer.
Die vlinder
Iewers het ek die adres van ’n webwerf gekry waar ’n mens kaart kan speel. Ek speel ’n paar hande en word steeds deur die kaarte geteister toe ek by Warren Jevon se klein, metaalblou BMW inklim.
Toe ek die webwerf oopgemaak het, het ’n lelike oog my vanuit die skerm aangegluur. Ek is gevra om een kaart te kies uit die vier wat op die skerm verskyn het. Hierdie kaart moes ek onthou. Ek kon dit selfs neerskryf indien ek bang was dat ek dit sou vergeet. Die oog het toe belowe dat hy die kaart wat ek gekies het, sou laat verdwyn.
Ek het ’n kaart gekies en toe die oog weer drie kaarte op die skerm geflits het, was myne die een wat weg was!
Ek het dit ’n paar maal probeer en het die rekenaar taamlik bewerig afgeskakel. Allerhande dinge het deur my brein gegaan – as iemand só iets kan regkry, wat nog? En hoe doen hulle dit? Kyk hulle nou vanuit ’n rekenaar in my brein?
“Wat pla jou?” vra Jevon na ’n paar blokke.
Ek vertel hom van die kaartspel.
“O, dis maklik,” reken hy.
“Ja?”
“Hulle gee jou vier kaarte, jy kies een, dan gee hulle jou drie ander kaarte. Dis net logies dat jou kaart nie daar sal wees nie.”
“Wat bedoel jy?”
“Skryf al vier die kaarte neer wat hulle jou volgende keer gee. Byvoorbeeld, King of Hearts, Ace of Spades, Jack of Clubs en Tien van Diamante. Nou kies jy ’n kaart, sê maar die Jack. Nou verdwyn die kaarte en hulle gee kamstig die drie oorblywende kaarte, maar as jy dit neerskryf, sal jy sien dis drie heeltemal ander kaarte. Dit lyk amper dieselfde as jy vinnig kyk, maar die King Of Hearts, die Ace of Spades en die Tien van Diamante het ook verdwyn. Dis net ’n truuk.”
“Cheeeeee …” kerm ek, vernederd.
“Jy moenie ’n duiwel agter elke bos uitskop nie, Dirk,” lag Jevon.
“Watter duiwel?” vra ek droog. “Ek dog hy bestaan nie.”
Dit ruk Jevon onmiddellik weer terug in sy propaganda-rat en hy sê vinnig: “Dis reg, hy bestaan nie. Ek het al voorheen gesê die duiwel is iets wat deur die Christene geskep is. Hy is deur hulle geskep om hulle god goed te laat lyk. As jy hulle Bybel lees, sal jy nie die duiwel in die Ou Testament vind nie. In daardie stadium het die Jode geglo hulle god is goed én sleg. Dis eers later dat hulle besluit het dat hulle god net goed kan wees, en dat die bose dinge van iemand of iets anders moet kom. En voilà! Die duiwel is gebore.”
Die vierde beweging van Mozart se Simfonie no. 39 is in sy kar se CD-speler aan die gang. Ek’s nie heeltemal lus vir ernstige diskussies oor die duiwel nie, en probeer sarkasties die onderwerp verander deur na die musiek te verwys.
“Jy is besig om die stereotipe te verbreek.”
“O, ek het heavy metal, maar ek is nie nou in die bui daarvoor nie.”
Ons praat bietjie oor musiek, oor hoe heavy metal deur baie mense as sataniese musiek beskou word.
“Duiwelsmusiek,” lag ek. “Oeps, het vergeet, hy bestaan nie.”
“Dis bisar,” mymer Jevon.
“Wat?”
“Hoe groot iets wat nie bestaan nie, geword het. Die duiwel. God.”
“Dis snaaks dat jy dit sê. Net voor jy my opgelaai het, het ek ’n e-mail van ’n vriend ontvang, en ek quote vir jou: Die Switserse filosoof Denis de Rougemont reken die duiwel se grootste truuk is om ons te laat glo dat hy nie bestaan nie.”
“So, jy het ons ontmoeting met iemand bespreek?”
“Ja.”
“En hierdie vriend van jou, is hy ’n foendi?”
“Soort van. Hy was al in die malhuis.”
“Dan is hy gekwalifiseerd!”
Ons lag. “Maar wat dink jy van die filosoof se statement?” vra ek dan.
“Ek dink hy is waarskynlik ’n Christen, of dalk werk hy vir die Christelike kerk. Die Christelike kerk stuur ook propaganda die wêreld in, onthou.”
“Jy laat dinge baie complicated klink.”
“Jy weet dit is. Baie invloede het oor die jare ineengevloei om die duiwel te laat ontstaan. Kyk na die duiwel vandag – jy kry hom in die movies en in boeke en in allerhande dinge, daar is ’n hele industrie wat floreer as gevolg van die duiwel.”
“Jy
