maar sy is by omdraai verby. Dis nou die derde Sondag dat sy moet aanhoor hoe mevrou Renske se emosies lewe kry onder die nuwe dominee se preke sonder dat sy eintlik veel van die inhoud kan oorvertel; om nie te praat van toepas nie.
“Ja,” sê Danika, “maar ons sal almal moet leer om ons gevoelens in toom te hou en ons prioriteite reg te kry. Ons moet liefs heel eerste by die Here van die dinge uitkom.” En toe mevrou Renske haar met saamgeperste lippe aankyk, vaar sy voort: “Dit help nie ons skarrel soos mal hase rond om ’n ontvangs vir die nuwe man te reël en ons byt mekaar se koppe in die proses af nie!”
Eureka Renske se nek verstyf. “Anna Malan,” sê sy uitdruklik, “het daarna gesoek om oor die vingers getik te word!”
“Omdat sy dit gewaag het om te sê dat ons ’n stemmige koek-en-tee-ontvangs moet hou pleks van ’n vleisbraai-makietie wat aan ’n mallemeule herinner?”
Danika kyk na die kring verslae gesigte om haar. “Luister,” sê sy meer gedemp, “tant Anna was reg. Toe dominee Theron vroeër opgedaag het omdat sy huwelik afgestel is, was dit nie om hom vas te loop in ’n sirkus van gawe gebare nie, maar in die hoop om sagkens begelei te word totdat hy beter voel oor die hele affêre. Maar dít, besef ek nou, is nie iets wat deur almal begryp sal word nie!”
“Dít,” snak Eureka, “is ’n kwessie van opinie!” Sy kyk hulpsoekend na dominee Roux, maar hy staar stoïsyns voor hom uit. Surien buk skielik om Janneman se loopneus af te vee. Hulp kom uit ’n onverwagte oord. Dis Simon wat Danika stewig aan die elmboog beetkry en ewe gaaf glimlag: “Ja wat, ek stem saam met u. Al die bedoelinge was immers goed en ek dink Rudolf het dit so verstaan.”
Danika probeer haar arm vergeefs loswikkel, terwyl sy met nuwe momentum voortgaan: “Goeie bedoelinge kan soos skape en bokke geskei word. En ons weet almal watter verskil daar tussen dié twee spesies is!”
Toe pak mevrou Renske darem ook die bul by die horings. “Nou maar, Danika, dan moet ek en jy maar die ding uitpraat. Dit lyk my jy en Anna Malan stook kwaad wat kon gebly het en …”
“O nee!” kap Danika terug. “Ons hou net nie daarvan om gedomineer te word nie. Reëlings is in die vroue se kele afgedruk sonder dat daar konsensus was en …”
“Dis genoeg, Danika,” sê dominee Roux eensklaps in sy oppas-vir-jou-stem uit haar kindertyd. Maar hy draai ook sy kop ’n aks na Eureka Renske se kant toe. “Miskien moet ons maar almal onthou om nie die kar voor die perde te span nie.” Toe neem hy mevrou Renske ewe lief aan die arm. “Kom ons gaan groet Anna Malan. Karel en Adam is ook hier. Daar staan hulle by Rudolf. Darem sulke gawe seuns, dié van Anna. Rudolf moet nou nog net vir Kiewiet ook ontmoet, dan ken hy al drie haar kinders.”
Mevrou Renske se dubbele ken werk soos wat sy haar woede wegsluk, en Danika kry onheilig lekker. Anna Malan se Kiewiet is ’n baie gewilde kassieheld, en Eureka is siek van jaloesie. Háár dogter het vir hoeveel oudisies by die SAUK gegaan, maar bedroë daarvan afgekom. Praat natuurlik te geaffekteerd, het selfs Surien nou die dag kommentaar gelewer. Wat Kiewiet máák, is sy natuurlike sjarme. Nes hierdie nuwe predikant s’n, het sy nogal bygevoeg.
Nou stap Surien met Janneman op die heup agter haar pa en Eureka aan om met Rudolf en die Malans te gaan gesels. Simon hou Danika terug, en trek haar om die hoek van die saal agter ’n digte sipres in.
“Wat makeer, Danika?” vra hy koel.
Hy’s sowaar kwaad, besef sy. Sy grys oë is so helder soos bergwater.
“Wat besiel jou om so gal af te gaan en dit oor ’n ou geselligheidjie wat hoeka vergete is?”
Hy hou sy hand op toe sy haar hare met ’n ruk van haar kop agteroorgooi. “Al wás jy reg en al was Eureka Renske se oordeel soos gewoonlik windskeef …” En toe sy half verbaas opkyk: “Almal weet die vrouens het oorboord gegaan uit skone medelye met die arme Rudolf, maar jou pa het reg. Rudolf het sekerlik begryp dat almal hom maar net tuis wil laat voel.”
Sy trek haar longe vol lug. “Goed, maar Simon, mevrou Renske wurm haarself in ons lewe in en jy weet dit. En haar geteem oor die emosionele opwekking van Rudolf se preke maak my siek.”
“Ag, kom nou, Danika!” roep Simon uit. “Jy weet goed die mens ken nie die verskil tussen diepe erns en stomende sentiment nie. Dis jy wat besig is om jou sin vir humor te verloor. Jy hoef jou nie te bekommer nie. Die meeste lidmate weet goed hoe uitstekend Rudolf se skrifuitleg is én hoe absoluut eg sy lewering daarvan!”
Sy staar hom ’n oomblik aan; voel opeens geheel en al weerloos onder sy helder blik. Sy vou haar arms voor haar bors, vra dan: “Preek jy vir my?”
“Het ek al ooit?” wil hy verstom weet.
“Nie dat jy sal onthou nie, nee! Maar ek sleep jou woorde al jare met my saam, dokter Muller!”
“Vertel my,” por hy nuuskierig.
“Vergeet dit maar!” sê sy laggend en glip om die hoek voordat hy kan keer.
Sy voeg haar by Rudolf, waar hy en Karel Malan by Surien staan en gesels. Karel het Janneman gemaklik op die arm; gewoond aan broer Adam se tweeling, dit weet sy.
“Aha!” glimlag Danika, “’n mens kan darem sien wie is al ’n oom, nè?”
Karel lag breed. Hy en Danika was saam op skool en dis hy wat Rudolf gou-gou inlig dat sy beslis die stoutste predikantskind is wat hy ken.
“Ek glo dit nie!” glimlag Rudolf. “Sy … wel, sy lyk dan so …”
“So vroom soos Hoopvol in die Pelgrim se reis na die ewigheid!” skater Surien, en Danika pluk aan haar suster se lang blonde hare.
“As ek jou nie nog verwurg nie!” proes sy darem ook. Toe moet die storie natuurlik vertel word, die hele kabaal wat om Gesie se kop losgebars het toe sy destyds beweer het daar word in prenteboeke rondgeblaai voordat kindertjies se gesigte opgesit word.
Rudolf lag dat sy skouers skud. Dis die eerste maal dat hy lag asof hy rêrig wil, dink Danika. Arme ding. Dis wonderlik dat hy met soveel dringende opregtheid die Woord verkondig terwyl sy binneste sekerlik bloei.
Terwyl hy Karel met ’n handdruk groet, vang sy blik hare egter vas. Dis ’n gemaklike, oop kyk. Enersyds omdat hy feitlik net so lank soos sy is en andersyds omdat hy nie kyk om te speur nie. Hy soek eerder aansluiting, dink sy vlietend. So asof hy ’n huiwerige hand in die donker uitsteek.
“Luister,” sê sy besadig toe Karel en Anna wegstap, “jy kan gerus by die ou pastorie kom eet vanmiddag. Simon is ook daar.” En met eensklapse toeskietlikheid: “Mevrou Renske eet saam met ons en my pa sal dit geniet om …”
“Toe wat, dominee,” neem die vrou dadelik oor. “Dit sal vir ons lekker wees om jou daar te hê.”
“Gaaf,” stem hy in, en voeg openhartig by: “Dit spook maar soms in die leë pastorie, hoor.”
“Natuurlik, foei tog,” kloek mevrou Renske, en Danika is sommer op die plek weer vies. Maar dalk was Simon tog reg. Dit was nie nodig om so skerp te wees nie.
Tuis keer sy Eureka weg gang toe en sê sag: “Ek is jammer dat ek netnou so reguit was, maar dis hoe ek voel. Kom ons eet nou maar in vrede.”
“Nee, dis maar reg,” antwoord Eureka styf, klaarblyklik nog nie lus om haar greep op die saak
