ek wens jy wil my sê wat dit is.”
Danika klop haar goedig op die skouer en lag net. “Ag, man, jy kerm nou nes Gesie. Julle is sommer laf. Jy moet darem weet dis ’n geweldige ding om so ’n restaurant-cum-gastehuis te begin, en die afgelope drie weke het my uitgemergel. Jy moet sien hoe moeg is Gesie. Sy bly vandag in die bed, sê Piet. Maar ek moet erken, vandat oom Kas vir hulle daardie twee leë rondawels aan die voet van die kop reggemaak het, is alles darem baie makliker. Gesie is digby die opstal en Piet is nader aan sy skool.”
Sy haal die gerolde varkrib met soetsuursous uit die oond, en beduie dat Surien die geelrys-en-rosyne moet aandra tafel toe. Toe gaan sy aan asof alles wat op Ribbebeen gebeur vir Surien nuus is: “Ek is baie in my skik met onse Gesie. So wat van vinnig leer! Sy en tant Miem is goud werd. Ek is bly dat haar suster julle nou hier in die pastorie help.”
Surien plak die bak met geelrys op die gehekelde tafelmatjie neer. Toe sug sy: “Ag, Daantjie, ek is lief vir jou. Waarom laat jy my nie naby jou toe nie?”
Danika is halfpad terug kombuis toe toe die aardige angs wat haar onder die diens so laat bid het, haar weer oorval. Sy steek in haar spore vos. “Surien,” sê sy dringend, “gló my, asseblief. Dit is niks wat ek nie kan hanteer nie.”
Surien keer haar by die oond voor toe sy die gevulde aartappels wil uithaal, haar blou oë pieringgroot. “Ek is jou ouer suster, Danika. Ek wil weet wat dit met jou is!”
Gesie se suster, Johanna, kom op dié oomblik by die agterdeur in en Danika glimlag waarskuwend af na Surien. “Loop roep liewer die mense om te kom aansit.”
“Netnou,” antwoord Surien met sagte koppigheid, “maar hierdie week kom ek kyk hoe ver is die binneversierders met die gastekamers. Dalk slaap ek en Janneman oor en dan sál ons gesels.”
“Goed,” kapituleer Danika en lig die vuurwarm bak versigtig uit die oond, “ons kan gesels. Daar’s baie wat ek nog moet vertel.” Sy knipoog kamma stout. “Onder andere van my kuiertjie in die Loire-vallei saam met tant Frannie se twee seuns. En, ou sussie, jy sal groen word van begeerte as ek jou vertel van my besoek saam met Schalk aan Taillevent – glo die mees volmaakte restaurant in Parys. Ek verseker jou, die veerligte kreef-en-langoustine-wors is hémels. En weet jy, toe ons gaande raak oor die fantastiese wyn uit Bordeaux, bring die kelner vir ons die etiket in ’n wit koevert op ’n silwer skinkbordjie sodat ons die aand én die wyn vir altyd kan onthou.” Danika trek haar asem diep in en glimlag af in Surien se bekommerde oë. “Dan was daar die keer saam met Werner. Reken, hy was so gaaf om my na ’n teesalon in die L’Ile St Louis te neem …”
“Ag, Danika! Ek wil nie nou daarvan hoor nie, ek …”
“Die plek se naam is Le Flore en L’Ile. Daar’s ’n ongelooflike uitsig op die Notre Dame en ons het van die befaamde Berthillon-sorbet geëet. Dit laat my nogal dink …” Skielik voel sy hoe haar glimlag warm word en die stramheid om haar keel skiet gee. “Surien, die restaurant op Ribbebeen moet óók ’n naam hê. Iets wat pas by die sandsteenkoppe en die holkrans met sy oertekeninge!”
Surien sug ergerlik. “Hm, dit sal oulik wees. Neanderdal, of so iets.”
“Haai!” lag Danika verras. “Dis perfek! En ek gee die geregte spesiale name, iets soos Fossiel-fantasie as ek Hoender Kiëf aanbied of … of ek maak ’n spesiale skemerdrankie van skokiaan en jenewer en noem dit Oer-rumoer!” Sy giggel opeens só dat sy amper die bak laat val.
Surien kan ook kwalik haar lag bedwing, maar toe die kos op tafel staan en stoom, fluister sy: “Jy’s nou lekker verspot, maar asseblief, Daantjie, nie een van ons is blind nie. Pappa is ook bekommerd oor jou. Selfs Simon sien dat jy skoon oorstuur is.”
Danika byt die binnekant van haar wange tot dit pyn, en die soutwater wat so in haar binneste kolk, wil weer in haar keel opstoot. “Los my, Surien. Ek sal regkom, ek belowe jou. Soos jy sê, ek is net oorstuur.”
By die ete lag en sprankel sy, want die nuwe idee het haar werklik gepak. ’n Restaurant in Ribbebeen se groot ou sitkamer, die Neanderdal Klub. ’n Kleiner, meer informele eetplek in die ontbytkamer, Vonk Spelonk. En dan, die toegemaakte stoepie aan die noordekant met sy potte hangende varings is perfek vir paartjies wat alleen wil wees.
“Ek sal vir jou ’n naam daarvoor uitdink,” sê Rudolf, en die gesprek verstil. Maar hy glimlag met sy effens skewe tande en maak ’n paaiende handgebaartjie. “Toe nou, wat. Die wêreld is nog vol romanse, al het myne nou nie uitgewerk nie!”
“Haai, foei tog, dis darem maar so tragies …” kom dit van mevrou Renske.
Danika het lus en keer die soutpot oor die vrou se bakkie gemmerpoeding om. Kan sy nie hóór hoe die seer in Rudolf se stem uitslaan nie? Kan sy nie sién hy probeer so normaal moontlik aan die onderwerp raak nie?
“Gee jou bakkie,” sê Danika doodgewoon, asof dominee Theron net so ’n ou en gereelde gas soos Simon is. “’n Mens eet nie net een keer van hierdie poeding nie. En, ja, jy moet my beslis help dink aan ’n oorspronklike naam vir die liefdeshoekie. Dit is soos jy sê. Één mens se trane maak nie die wêreld nat nie. Dit kan nie eens ’n graspol laat stoel nie!”
Dis of haar woorde haar gesonde verstand vooruitgehol het, en sy skrik toe sy besef hoe stip Simon na haar kyk.
Maar dis Rudolf wat opmerk: “Dit klink kompleet asof jy weet hoe min verskil trane aan die gang van die lewe maak.”
Versigtig nou, dink sy en haal ’n skouer op. “Dít, dominee, is bloot ’n waarneming, gerugsteun deur die baie clichés wat ’n mens hoor.” Sy glimlag, vat Simon se poedingbakkie aan wat hy na haar uithou, skep vir hom ’n berg poeding in met strome dik, romerige vla. Toe stut sy haar ken in haar hand en sê kamma diepdenkend: “Miskien moet ’n mens die saak só sien: skep ’n milieu vir die liefde, maar moenie verbaas wees as dit geen rol speel nie.”
“Goeie genade!” roep Surien omgekrap uit. “Watse soort snert is dit?”
Danika fladder haar lang, donker wimpers in haar suster se rigting en sug: “Ag, ek speel maar net! As ’n onderwerp te gewigtig raak, moet ’n mens ’n bietjie ballas afgooi, nie waar nie?”
“O, absoluut,” stem Rudolf speels saam, maar agter in sy blou oë gewaar sy die roering van ’n vermoede en sy draai na haar pa om haar hand uit te hou dat hy kan dank.
“Nou moet julle my verskoon,” sê sy. “Hierdie afgelope week het nie net Gesie se bene onder haar uitgeslaan nie. Ek is kapot. En voor die mense môre met die plaveisel van die wandelpaadjies begin, wil ek darem ’n bietjie rus.”
Haar pa se blik is besorg. “Dalk werk jy te hard. Temper maar die geesdrif, my kind, dan brand dit dalk langer.”
“Aag, my ou pappie!” sê sy laggend en vly haar teen sy benerige lyf aan. “Kom kuier liewer in die week vir my.”
“Ja, ek was self lanklaas op Ribbebeen,” flikflooi Eureka ook, “en ek sal so graag wil kom handjie bysit met die binneversiering!”
“O, baie dankie,” antwoord Danika, “maar ek het mense uit Bethlehem gekry om dit vir my te doen. Maar kom kyk gerus.”
Toe sy eindelik op pad is Ribbebeen toe, is haar kop leeg en haar lyf seer. Ek is régtig moeg, dink sy toe sy die ou sandsteenopstal binnestap en die winterwind met die dik voordeur wegkeer. Sy gaan lê op haar bed waar die middagson die voetenent lekker warm bak, en die slaap sak oor haar toe asof ’n kersvlam uitgeblaas
