kóm” in die gang af en gryp gou na ’n haarborsel. Sy tik lipstif aan haar vol mond en spuit van die parfuum aan wat Werner vir haar in Parys gekoop het. Waarom nie? dink sy wrang. Hy het mos gesê dis ’n geur wat hulde bring, en die delikate aroma van katjiepiering en rooshout laat haar op hierdie oomblik vars voel. Buitendien, sy het mos besluit: geen assosiasies met geure of kleure nie. Anders gaan sy nog mal word.
Sy draf gangaf, skakel ligte aan so ver sy gaan en is nie baie verbaas toe sy die voordeur oopmaak en Simon, gehoed en gejas, daar sien staan nie.
“Magtie, wat vat jy so lank? Ek verkluim!”
Sy lag, ril self van die ysige, plukkerige wind. “Sjoe, dis wreed koud, nè? Jammer, hoor! Ek het geslaap. Ek kry net gou vir my ’n trui, dan maak ek koffie.” En toe, as nagedagte: “Wat maak jy hier?”
“Was in die buurt. Die Du Toits van Immergroen se kleintjie het kroep.” Hy leun vorentoe en snuif behaaglik. “Hemel, jy ruik fantasties. Ná ’n kroepkamer se kanferreuk het ek dit nodig!”
Sy gaap hom ’n oomblik aan, draai om en vlug kamer toe, hoor met kloppende hart hoe hy sitkamer toe stap en werskaf by die kaggel wat tant Miem vroeër al gepak het. Moenie gek wees nie, maan sy haarself. Dit was ’n gawe en onskuldige opmerking. En dis Simon, wat jy ken.
Sy haal semelbeskuit uit en toe sy dit saam met die koffie indra, is sy heeltemal kalm. “So ja,” sê sy, “die kaggel brand en die koffie is klaar. Nou-nou gaan jy weer mens voel.”
Hy sit die skinkbord op die mat voor die kaggel neer en strek hom langbeen langsaan uit. Sy hoed en jas lê eenkant en hy het ’n blou trui aan wat sy oë donkerblink maak. Surien, dink sy afwesig, sal nie sleg doen as sy met hom trou nie. Hy is ’n baie aantreklike man. Lank en ferm van aanskyn, soos haar pa sou sê. ’n Suglaggie ontsnap haar en sy sak ook op die mat neer. Toe sy vooroor buk om haar koffie te roer, vang hy haar hand vas. Sy sluk verskrik, bly versteen na die twee hande kyk.
“Danika,” sê hy sag, “ons is almal bekommerd oor jou!”
Sy trek haar hand weg, vat die koffie. “Daar is geen rede tot kommer nie. Ek het ’n ligte teleurstelling gehad. Tevrede?”
“Vertel.”
“Nee. Het Rudolf jou miskien al vertel waarom sy aanstaande hom gelos het?” En toe hy swyend sy kop skud: “Nou ja, laat slapende honde met rus!”
“En as hulle wakker word en begin byt? Wat dán, Daantjie?” vra hy so deernisvol dat sy moet sluk om die trane in haar hart te hou.
“Simon, asseblief,” prewel sy en druk haar hare weg oor haar skouer. “Los my.”
Hy staar lank na haar in die vuurlig, knik toe stadig. “Goed, dan. Maar jy gaan my sowaar vertel waaroor ek destyds vir jou gepreek het!”
Sy lag verlig, reik agtertoe na ’n rak vol albums en haal ’n paar uit. “Ek sal jou ’n foto wys. Eintlik het jy my destyds baie goeie raad gegee.”
Sy soek tussen die albums en haal een uit, maak dit oop by ’n groot kleurfoto van haar in ’n asemrowende smaraggroen aandrok. Sy kyk met ’n soort suur satisfaksie daarna. Dit was immers die naaste wat sy ooit daaraan gekom het om soos ’n skoonheidskoningin te voel. Net jammer van die outjie wat saam met haar was.
Sy loer na Simon. Sy oë is wyd gesper en sy mond effens oop. Dat hy presies snap wat aangaan, is duidelik. “My hemel tog, Daantjie,” sê hy skor. “Het jy my sowaar só letterlik opgeneem?”
“Dis ’n fout, ja. Ek neem mense se woorde ter harte.”
Sal sy dit ooit vergeet? Die marteling om ’n maat vir die matriekafskeid te kry wat langer is as sy. Dit was Surien, toe verloof aan Hannes, wat haar aangeraai het om Simon Muller te loop vra.
“Hy’s goed ’n kop langer as jy, Daantjie. Nes Simson,” het Gesie dadelik beaam. “Die Here het na daai storie gekyk toe Hy …”
“Aag, julle is simpel. Simon gaan uit met daai dingetjie wat saam met hom uit Pretoria hier kom kuier. Sy swot glo ook medies. Delila was seker ook ’n klein vroutjie,” het sy snedig bygevoeg.
Maar op die ou einde het logika gewen. Daar was werklik geen ander breedgeskouerde manslyf wat aan die smaraggroen skepping en ’n opgestapelde haarstyl sou laat reg geskied nie.
Sy het hom een middag in die Junievakansie by die Mullers se groot rooidakhuis gaan nader.
“Wassit, Daantjie-man?” wou Simon goedig weet. “Makeer jy dalk iets?”
“N-nee, ek …”
“Want as jy siek is, kan ek dalk help. Ons vyfdejaars weet al so ’n ietsie, hoor.”
“Nee, ek’s piekfyn. Dis net … ek soek iemand om saam met my matriekafskeid toe te gaan. Ons mag ouens van buite vra en almal ken jou tog. Dis die vyf en twintigste September en …”
“Hokaai!” Hy het effens tru gestaan. “Matriekafskeid?”
Sy het stom geknik en toe skielik losgetrek: “Ek is so lank. Enne … ag, jy verstaan mos …” Hy het ondersoekend na haar gekyk, sy kop geskud.
“Ek skryf daardie tyd belangrike toetse, ou Daantjie. En ek en Joannie gaan daardie spesifieke naweek na haar ouers toe op Tzaneen.”
Danika het gevoel hoedat sy langer en langer word tot haar kop teen die plafon druk. “Ek verstaan,” het sy styf gesê en omgedraai om te loop. Maar hy was met twee treë by haar en sy het skielik weer klein en oulik gevoel toe sy kop so bo haar uittoring. Spyt het haar hart soos ’n droë appel laat krimp.
Hy het opeens gesug, sy lip vasgebyt. “Luister, Danika,” het hy sag gesê. “Dis buitendien nie die oplossing nie. Jy moet groter wees as jou probleem. Jou lengte moet jou nie so pla nie, jong. Dis mos wat binne-in is wat tel.”
“Nè?” het sy eensklaps woedend uitgekry. “Darem jammer dat ’n vrou se siel nie buite sit nie! Dan sou Delila nooit ’n kans gehad het nie!”
“Wát?”
Maar sy het omgevlie en die voordeur agter haar laat klap. Laat Simson en Delila dan maar in Tzaneen gaan swot of stoom afblaas!
Dis eintlik van toe af dat sy nie juis meer met Simon Muller kommunikeer nie. Sy loer na hom, kry lag vir sy verstomming. Gerrie Heyneke, wat toe saam met haar afskeid toe is, was die kortste outjie in die skool. En wel, toe wás sy mos groter as haar probleem.
“Slaat my dood,” sug Simon fronsend. “Jy is ’n ingewikkelde mens, jong!”
“Toe maar,” sê sy, “Surien is nie. Julle sal goed klaarkom.”
Hy antwoord nie, blaai net in een van die ander albums tot by ’n foto waar sy en ’n skraal, blonde man laggend sit en limonade drink onder die vars groen-en-wit sambrele van die Café de la Paix.
“Tant Frannie Dubois se seun Schalk,” verduidelik sy. “Sy broer Werner het die foto geneem. Tant Frannie was my ma se kamermaat op universiteit en is na haar eerste man se dood met ’n Fransman getroud. Ek het mos by haar ingewoon toe ek in Parys was. Schalk en Werner het vir ’n maand kom kuier.”
“Dertig dae te veel, lyk dit my,”
