die woord kortgeknip toe sy oog op Esther onder in die tuin val, en sagter laat hoor: “Kom liewer af daar, jong. Netnou val jy!”
Val? Zach Dijzel wat al hoeveel maal Mount Aux Sources uitgeklim het, en kleintyd glo al Brandwagkop by Golden Gate met gemak uitgeseil het? Ag nee, meneer Dijzel, het Esther meteens geamuseerd gedink, vrees eerder dat iemand hom sal laat struikel. Want hy het kláár vir my geval!
Sy het ligweg geskrik vir die gedagte. Tog was dit waar. Sy het in haar hart geweet dat Zach aan haar behoort en dat hy nooit weer van haar sal kan afsien nie. Altans, so het sy geglo. Maar ’n onrustigheid het haar gepak terwyl sy hom dopgehou het toe hy van die dak af seil tot in die boom. Sy wou tog graag ’n goeie verhouding tussen haar en die Dijzels hê. Asseblief tog, het sy ’n skietgebedjie opgestuur, moenie dat die klimmery op die dak moeilikheid maak nie.
Maar Zach was ewe welgemoed toe hy hom by haar voeg.
“Ek het jou mos gesê,” het hy gelag. “My pa kan so goed hoor soos iemand op wie daar voortdurend jag gemaak word. Ek het mos vantevore ook daar probeer inkom.” Hy het opeens gefrons. “Dis net snaaks, die plek ruik steeds baie skerp na verf. En dis tog saam met die res van die huis ’n hele paar weke gelede geverf.”
“Miskien omdat dit toestaan?”
“Hm, dis moontlik, maar daar is tog ook ’n paar luggate. En dit ruik kompleet asof dit gister of eergister geverf is … Ag wel, daar is seker beter dinge om oor te praat, nie waar nie?”
“Soos wat?” het sy haar gemaak onskuldig gehou.
Maar hy was klaar gepraat. Hy het haar met een haal van sy arm agter ’n digte blomstruik ingetrek en haar gesoen tot haar wange brand.
“Sjoe,” het sy laat hoor, “só hoog het jy nou ook nie geklim nie!”
“Ha!” het hy gelag, “maar die gevaar was so groot! Buitendien, dié hangertjie kry jy nie weer nie. Eers eendag …”
Die “eendag” het stil tussen hulle bly hang. Eendag as hulle albei klaar gestudeer het … Eendag as hulle besluit dis tyd om te trou …
Die hangertjie het hy dan ook gehou. En dit het nie teruggekom saam met die blou brief nie. Nêrens het hy daarna verwys nie. Trouens, hy het geen blyke hoegenaamd in dié brief gegee dat hulle twee ooit ’n ernstige verhouding gehad het nie.
Wag, maan Esther haarself. Moenie begin nie. Juis hier in sy huis, in sy ou kamer, gaan dit moeiliker wees om op te hou tob. Sy staan gejaag op, bly ’n oomblik nog talm om na die vrolike rooi-wit-en-blou strepe van die muurpapier te kyk. Tant Olga het die strepe ewe slim regoor die plafon laat loop, en dit het die effek dat die kamer soos die binnekant van ’n groot geskenkdoos lyk. ’n Heerlike blyplek vir ’n klein seuntjie. Sy tuur nadenkend na die plafon. Zach het van ’n luik gepraat. Maar daar is tog niks. Niks wat mens met ’n oogopslag kan raak sien nie. Op die ingewing klim sy op Loekie se rooi studeertafeltjie. En toe merk sy dit. ’n Fyn groefie wat al langs een van die blou strepe loop en dan dwarsoor die patroon en weer terug met ’n rooi streep langs. En daar is baie klein skarniertjies wat toegeverf is. Die binneversierders moet dit per abuis toegeplak het en het toe maar die skarniere van die luik geverf. Dit moet in elk geval reeds geroes gewees het. Miskien, dink sy skielik, kan dit tog nog oopgemaak word. As daar dan niks op die solder is nie, kan ’n stewige leer hier geplaas en die solder as speelplek vir Loekie ingerig word. Dit behoort ook sy klouterlus tevrede te stel.
Meteens opgeruimd by die vooruitsig, klim Esther af en gaan stort in die koel groen badkamer wat uit haar slaapkamer loop. Sy trek haar sommer uit die staanspoor reg aan vir vanmiddag se funksie. Tant Olga het daarop aangedring om vir haar dié uitrusting te koop. ’n Songeel rok en baadjie met treffende stroke grasgroen en donkerblou om die some. Daarby dra sy die parmantigste groen skoene wat sy nóg gesien het. En pêrels …
“Dis … ’n te groot geskenk, tante,” het sy vervaard geprotesteer.
“Louter twak,” het tant Olga laat hoor. “Jy verdien dit, my kind. ’n Vrou soos jy behoort altyd só mooi te lyk én so lekker te hê, glo my.”
“Haai, tante …” het Esther verbaas laat hoor, maar haar tante met ’n klapsoen bedank vir die geskenk en die woorde. Maar tant Olga was nie klaar nie.
“Luister na my, Esther,” het sy eensklaps baie ernstig gesê. “Ek wil hê jy moet gelukkig wees hier by my in hierdie huis. Die liewe Vader weet dat jy genoeg gely het …”
Esther het muisstil bly staan met die nuwe geel rok aan, en haar vingers wat die pêrels om haar nek wou vasmaak, het gebeef. Sy wóú nie praat nie.
Dit was of die ouer vrou se stem breek toe sy sê: “Ek weet wat dit is om alleen deur die lewe te gaan, my kind. En ek gun dit nie vir jou nie. Ander kan dit met gemak doen, maar nie mense soos ek en jy nie. Ons wil meer hê. En nou is Johannes ook dood. Sê my, verlang jy nie vreeslik baie na ’n man en nog kinders nie? Ek meen, dis darem so ’n koestering om jou eie mense rondom jou te hê.”
Esther het na haar tante toe gedraai, en haar gesig was tot ’n fyn gelatenheid geskool.
“Krummels is ook brood, tante. Ek hét mos vir Loekie en vir jou. En ek het julle al twee baie lief.”
Die twee vroue het mekaar omhels daar in die boetiek tussen die baie rokke waar Esther vir haar só iets moois kon uitkies, en ook ou Lina het breed geglimlag oor die vredige blydskap wat op daardie oomblik in die deftige winkeltjie geheers het. Maar ontboeseminge was net so vreemd aan tant Olga as aan Esther, en sy het haar gou reggeruk.
“Kyk,” het sy op haar reguit manier gesê, “ons sal jou klerekas moet regkry as jy hier in die boetiek wil help.”
“Maar ek dag dan ek gaan die boekhouding waarneem?”
“O, dit ook. Maar jy gaan nooit weer soos in Johannesburg jou dae agter ’n lessenaar omsit nie. Die vervelige deel van jou lewe is ook verby, Esther. Ek en jy gaan ’n op en wakker tyd hê. Hierdie boetiek gaan nog naam maak, jy sal sien. Maar nou móét jy jou ou klere wegmaak en ons moet vir jou ’n heel nuwe beeld skep. Jy moet klere en kleure dra wat jou nog mooier laat lyk as wat jy is, as dit natuurlik moontlik is.”
Esther het verleë gelag, maar die idee was geheel en al aanloklik. Om al haar ou goedjies net so uit te gooi … Watter vrou droom nie daarvan nie? Daar was net een haakplek.
“Ek wil dit nie verniet hê nie, Tante, en ek kan dit nie nou bekostig nie. Ek sal die nuwe goed so stuk-stuk bykoop.”
“O nee, ek praat van ’n kitskentering, jong. Buitendien, ek wil dit graag vir jou doen, glo my. Kom ons speel maar jy is die dogter wat ek nooit gehad het nie, en dan vat jy maar die ou goedjies en jy mag maar krities óók wees!”
Esther moes lag. Tant Olga kon by tye onhanteerbaar wees, dit het sy tog geweet. En teëgaan sou nie help nie. Maar sy wat Esther is, het ook darem ’n klipkop, en sy het haar stilletjies voorgeneem om tog maar self vir ’n klomp goed te betaal, en ’n laaste woord het sy ook ingekry.
“Nou maar goed dan, Tante. Maar dan gaan ek definitief vir Tante help om hierdie kasarm van ’n plek af te betaal. Ons kan nie maar net so verniet hier bly nie.”
’n Skokpienk syrok het uit tant Olga se hande gegly, en sy het orent gekom uit die stoel waar sy gesit het. Esther het opgemerk dat sy effens wit om haar mond was.
“Die plek is kláár afbetaal, Esther.
