Sewende somer. Helen de Kock

      Esther het voorlopig stilgebly. Dié ronde was tant Olga s’n. Maar haar onafhanklike aard was effens in opstand. Op die een of ander manier sou sy nog al haar skuld aan haar tante afbetaal, het sy haar verbete voorgeneem. Maar in die gespook om die boetiek reg te kry, het die besluit vervaag. Dis net nou dat sy na haarself in die songeel baadjie en rok kyk, sien hoe haar hare kunstig ge­kap om haar kop blink en die pêrels ’n ekstra glans aan haar vel gee, dat sy weer skuldig voel. Maar hoe koel en krities sy ook al kyk, sy moet erken – Esther Kolbe lyk vandag so mooi soos enige voorbladmodel. Sy het nog altyd intuïtief geweet hoe om haar te grimeer, maar nou het die vere wat die voël maak, ook hierdie mossie met die juweelkleure van ’n jangroentjie beklee. Net voordat sy wegdraai van haar spieëlbeeld, duik die verraderlike ge­dagte in haar op – vir wié maak jy jou so mooi? Hoe lank gaan jy tevrede wees om net vir jouself mooi te lyk? In Johannesburg het dit nie juis saak gemaak nie. Maar hier in die Dijzel-huis maak dit baie saak … Esther draai blindweg om en vlug die kamer uit. Sy gaan drink ’n haastige koppie tee in die kombuis en oortuig ’n tongklikkende Lina dat sy regtig niks wil eet nie. Dis buitendien al byna nege-uur. Sy het skandelik laat gelê. Maar tant Olga be­groet haar laggend in die boetiek.

      “Ek is bly jy het so lekker gerus! Dis ’n bewys dat jy die lewe hier begin geniet. Om te kan geniet is belangrik, hoor!”

      “Dit kan ook dekadent wees,” maan Esther preuts, maar lag breed toe haar tante ’n gesig vir haar trek. Hulle albei is tog effens op hul senuwees. Sal almal wat uitnodigings ontvang het ooit opdaag vir die opening? Sal die mannekyne betyds wees? Dat ’n duisend kwellings haar tante beethet, is vir Esther baie duidelik. Sy vat hier en los daar, en toe die spyseniers eers gekom het, be­gin sy bedaar. Teen eenuur is alles gereed en staan die grasperk vol heldergeel sambrele en ronde tafeltjies met glasbakke vol wit margrietjies weerskante van die loopplank waarop die mannekyne gaan paradeer. Selfs Loekie is tjoepstil van verwondering en lyk alte patronerig in sy blou-en-wit matroospakkie. Ook tant Olga is ’n jonger weergawe van die Koninginmoeder in ’n pastelblou rok en hoed wat haar ronde postuur baie vlei. Lank voor die vasge­stelde tyd is die sonnige tuin van die Dijzel-huis gepak met gaste. Almal is daar. Almal wat enigsins in klere belangstel en ook dié wat min daarvan dink, want hierdie is nie net nog ’n boetiek nie. Esther beweeg tussen die mense deur en lees hulle reg. In hierdie huis, hoor sy hulle dink én sê, is ’n moord gepleeg wat nog nie opgelos is nie. Daardie ondenkbare Dijzel-moord. Juis in die ver­trek waar mense nou hul nuwe klere gaan aanpas. Makaber, maar in die kol, nè. Net Olga Hanekom sou aan só iets oorspronkliks dink. Hm … En dis haar niggie daardie. Die een in geel. Die meisie wat destyds met Johannes Kolbe, die Afrikaansonderwyser getroud is, ja … Hy’s mos so skielik dood aan sy hart. Maar dis nie die volle storie nie. Dieselfde niggietjie het ’n warm verhou­ding met die jong Zach Dijzel gehad …

      Maar sy loop ook ou vriendinne raak wat opreg bly is om haar weer te sien en haar laggend verwyt dat sy hulle nog nie weer kom opsoek het nie. Sy beloof hart en mond om te gaan kuier, mits sy darem húlle gesigte ook af en toe in die Hoogland Boetiek sal sien!

      Maar tant Olga wink vir haar om solank ’n CD te speel, en dis toe die polsende ritme van die byderwetse deuntjie deur die tuin trek en die eerste mannekyne met hul knik-knak stappies begin, dat haar oog vir Loekie vang waar hy klaarblyklik in ’n diepe ge­sprek met iemand staan. Aan die rand van die grasperk en weg van die geel sambrele staan hy met sy beentjies wyd geplant en sy gesig gretig opgelig na ’n man in ’n deftige grys pak. Esther leun effens na regs om beter tussen die sambrele deur te kan sien. Die man staan met sy rug na haar toe en sy hande maak wye gebare soos wat hy beduie. Loekie lag oopmond, en net toe buig die man vooroor en die son vang sy blink blonde hare. Esther skrik so dat sy byna dadelik wegkyk. Haar gedagtes verlaat haar, swenk soos voëls in vlug en kom sit weer.

      Dis Zach! Kreet haar hart impulsief.

      Dis sy ewebeeld, sug haar verstand.