haar. Alfons wou niks, niks van homself aan haar openbaar nie. En sy wil so graag haar liefde aan iets meer tasbaars heg. Soos om te weet hoe sy huis lyk, dié huis wat hy byna sy hele lewe lank saam met tant Fienie bewoon het. Daar moet tog ook nog spore van dié liewe ou dame lê.
Sy probeer haar voorstel hoe sy studeerkamer lyk, en sy slaapkamer. Sou hy bedags ’n kantoor op die kampus hê? Hy het tog een aand vroeg in die vakansie vir Frans gesê hy is ’n dosentepos aangebied. Sou hy so dinamies klas gee as wat hy sy lyf pierewaaier op die strand gehou het? En hoeveel van die vroulike studente het ’n oog op hom?
So wonder en tob sy en merk sy nie dat die son gesak het nie. Die stil tuin is reeds skemerpers en vol skadu’s. Sou hy ooit dié pos aanvaar het, kom vir laas die ou, ou vraag by haar op. En soos altyd moet haar tastende gedagtes voor ’n muur stuit. Want sy weet eenvoudig te min. Te min om ’n helder prentjie te skep. En te veel om tot rus te kom.
“Hou jy van die donker?” vra ’n manstem vlak langs haar, en sy wip van die skrik.
Dis Henk de Jager, die advokaat.
“Net partykeer,” sê sy en glimlag verleë. En toe, omdat sy bly is iemand het met haar kom praat: “Soms kom ek nie agter dit word donker nie.”
Hy gooi sy ligte kop agteroor en lag lekker. “Ek sien so, ja. Ek het jou nou al twee maal uit my kamervenster gesien, dat jy so klipstil hier by die visdam sit en diep goed dink.”
“Regtig? Dan maak jy my nou verleë.”
“Ag nee wat, jong. Ons het maar almal so ’n soort dinkplek. Ek sit weer graag sommer op die vensterbank en kyk uit oor die stad. Noorde toe.”
Sy betrag hom nadenkend. Sy hou van hom. Hy is gaaf sonder om in die minste opdringerig te wees. En hy het deernisvolle oë. Só asof hy dikwels ver verlang.
“Is daar iemand in die noorde?” vra sy skerpsinnig.
Hy lag weer. Dié slag klink hy verleë. “Ja … Ek is ’n beloofde man. Haar naam is Hantie Louw en ek verlang my gek na haar.”
“Ek weet hoe jy voel,” sê sy spontaan, byt haar lip toe sy besef wat sy gesê het.
“Ek het so gedink,” sê hy rustig. “’n Mens sit nie verniet ure lank só stil as ’n mens bloedjonk is soos jy nie. Ek sê jou wat, kom ons twee en Hilda gaan eet vanaand uit. Sy het netnou al blasend en sugtend ingekom. Moes glo hokkie gee vanmiddag, en nou’s sy nie lus om iets vir haarself gaar te maak nie.”
“Nou ja, kom ons red haar daarvan!” Vir die eerste maal sedert haar aankoms by mevrou Breda se losieshuis voel sy volkome tuis.
Dit word ’n lekker aand. Oplaas het hulle mevrou Breda ook saamgevra en hulle vier het die stad op horings geneem. By een restaurant het hulle ’n voorgereg geëet en gestap na ’n volgende om ’n spesiale visdis te geniet. By die laaste restaurant in Langstraat was hul keuse die geurige biefstuk.
Hulle gesels en lag só baie dat mevrou Breda haar gesig met ’n servet koel waai.
“Ek weet nie wanneer laas ek so baie geëet en ten spyte daarvan nog so goed gevoel het nie!” sê sy toe hulle tuiskom. “Ons moet weer eendag so maak.”
Dis eers toe Danien al in die bed lê dat sy besef dat daar ’n paar uur omgegaan het wat sy nie aan Alfons gedink het nie. En die aand se gesellige en stimulerende gesprek is nog voorop in haar gemoed, sodat sy vir eers met ’n goeie hart haar verlangens ’n bietjie wegskuif. Dit was lekker om haar twee medeloseerders ’n bietjie beter te leer ken.
Hilda Gouws is ’n gawe, prettige soort mens en dié Henk de Jager het ’n eerlike, ouwêreldse hoflikheid wat ’n mens gerus maak.
Hy het gemoedelik uitgewei oor sy lewe as advokaat en met gedempte verlange in sy stem vertel van sy meisie in Gauteng. En net toe hy té ernstig wou raak, het Hilda hulle almal laat skater met haar ervarings in die onderwys. Soos wat sy gepraat het, het dit effens onguur en verskriklik snaaks geklink dat ’n mens kan dink om vir ander mense se kinders iets te probeer leer.
“Nee kyk,” het sy beduie en telkens ’n wilde haarlok van haar voorkop teruggevee, “ek verduur dit nou al nege jaar. Oorspronklik het ek net gedink dit sal my liggies besig hou terwyl ek vir my ridder op die wit perd wag. Maar moenie glo nie, hulle het my die heel moeilikste klasse gegee. Eiewyse klomp goed. Opsetlik dom ook. Kyk heeldag na my asof ek hulle ’n vreeslike onreg aandoen om geskiedenis in hul koppe te probeer prop. En boonop moet ek elke middag kwansuis hokkie gee. Dáár moet ek hulle dit darem ter ere nagee. My ou spannetjies presteer nogal op eie stoom. Want ek self het geen balvernuf hoegenaamd nie. Ek is maar te dankbaar vir elke oefening wat ek lewend van die veld kom. Hulle het my al eenkeer skoon kinds geslaan met ’n stok. Gesê ek was in die pad, verbeel jou!”
Mevrou Breda het net haar kop geskud, gewoond aan Hilda se oordrywery. Maar Danien het haar geskok en heeltemal geamuseerd aangekyk totdat Henk ewe besadig gesê het: “Hilda hou daarvan om so ’n bohaai te maak oor haar werk. Eintlik is die kinders mal oor haar, want ek het ’n niggietjie wat nou by haar klas het en sy sê dis opwindend en avontuurlik om by Hilda iets te leer. En wat die hokkie betref, sy weet presies wat gedoen moet word, al kan sy dit glo nie self doen nie!”
“Ag, loop jy!” het Hilda gemor, maar plesierig gebloos. “Jou bekkige niggietjie moet liewer ’n onderskeiding kry die einde van die jaar, of ek laat haar sommer dop en dan moet sy alles van voor af deurworstel!”
Dit het Danien op ’n ander gedagte gebring. ’n Ondeurdagte een wat haar laat sê het: “Ek wens ek kan iets vreeslik lekkers met my klasse doen. Miskien reën dit eendag rande en dan neem ek hulle Frankryk en Duitsland toe.”
“O hemeltjie, jy sal binne die eerste week van jou kop af wees,” het Hilda met ’n sug gesê, maar ’n fronsie het tussen haar reguit wenkbroue saamgetrek en haar lewendige oë het Danien stip bekyk. Toe het sy haar ronde skouers opgehaal en argeloos opgemerk: “Nou ja, miskien is dit goed as die jeug nog dinge wil aanpak. Maak geld bymekaar en gaan. Loop sing op die Plein of dans in die strate. Bedel en gaps. Dalk kry jy die sowat driehonderd duisend randjies bymekaar.”
“Só baie?” het Danien gevra. “Dit klink afgryslik duur, maar as ’n mens dit nou uitwerk … wel, dan sal dit seker ongeveer soveel kos.”
“Nie as jy slim is nie,” het Henk bedaard gesê. “Jy sal afslag kry vir ’n groep en miskien kan jy reël dat die kinders by private mense tuisgaan. Daar is nou baie buitelanders wat graag iets met ons te doen wil hê.”
“Wel, as jy ooit so iets regkry, moet jy my saamnooi,” het Hilda gesê, “en ek sal poog om nie meer as een kind per dag van die toerbus af te laai nie. Want o, ek weet hulle gaan my tot in my siel versondig!”
Henk proes van die lag en skud sy kop. “Die man wat jou eendag kry, sal beslis nie van verveling doodgaan nie!”
Dit laat Hilda in haar spore vassteek toe sy loop om ’n derde skeppie uit die pan te haal. “Dink jy daar is so ’n man?” vra sy, haar vaalblonde hare ’n krullemassa om haar gesig met die fyn, bloesende vel.
“Daar behoort te wees,” sê Henk en tuur na die kos op sy bord. “Jy het ’n mooi gesig. Maar jy kan maerder wees.”
Danien verstik byna in ’n happie bredie. “Hoe kan jy so iets sê?”
“Aag,” sug Hilda gelykmoedig, “hy praat nes my ma. Sy dreig soms om my
