lede van die Taute-familie, uiters besorg oor die geestesgesteldheid van sy jonger broer. Die familie het geglo dat hy dringend sielkundige hulp moes kry voordat hy homself of sy gesin dalk leed aandoen.
Die volgende Sondagmiddag ontvang speurders van Carletonville inligting dat Taute hom weer aan die Oos-Rand bevind. In oorleg met die bevelvoerder van die Wes-Randse Moord-en-rooftak, maj. Jaap le Roux, is besluit om hom dieselfde middag nog by Hannes se huis te gaan voorlê. Die 39-jarige Le Roux, wat bekend is as ’n uiters bekwame bevelvoerder, het beheer oor die operasie oorgeneem. Hy was een van min speurders met ’n universiteitsgraad wat steeds veldwerk gedoen het.
Le Roux het versoek dat Charles ook aan die operasie deelneem. Hoewel hy van diens was, het Charles soos gewoonlik onmiddellik ingestem. Die twee mans was meer as kollegas – hulle was ook groot vriende wat mekaar toe al amper twintig jaar geken het nadat hulle in 1964 as jong konstabels in die kaserne vir ongetroudes op Vereeniging ’n kamer gedeel het.
Vyf speurders en ’n burgerlike wat Taute sou kon uitken, het die Sondagmiddag met twee ongemerkte polisiemotors na Elsburg aan die Oos-Rand vertrek. Die burgerlike was Tollie Tolkin, ’n skagvoorman van Wes-Driefonteinmyn op Carletonville. Die ander drie speurders was AO Nick van der Merwe van Moord-en-roof en serse. Cobus Jacobs en Wally Hattingh, al twee van die Carletonville se speurafdeling.
Die twee bevelvoerders het met Hannes Taute beraadslaag oor wat hulle gaan doen om sy broer vas te trek. Hannes was uiteraard baie besorg oor sy jonger broer en het die speurders gesmeek om hom geen leed aan te doen nie. Hy het onder meer geëis dat hulle geen vuurwapens in hul operasie gebruik nie. Le Roux het gehoor gegee aan sy versoek, ten spyte van Charles se ongemak met dié besluit.
Soos hulle verwag het, het Taute sy broer daardie middag gebel. Die plan was om hom na Hannes se ingenieursaak op Boksburg-Wes te lok, waar die speurders hom sou oorweldig. Agter die ingenieurswerke was ’n klein private kroeg waar kliënte onthaal is. Hannes en sy vrou sou sy broer daarheen bring en hom eers gemaklik maak voordat hy ’n teken aan die speurders sou gee om uit hul skuilplekke te kom.
Die groep is intussen versterk deur Hannes se vennoot Johnny Simpson, wat die uitleg van die fabriek ook haarfyn geken het. Die groepie het in twee voertuie na die fabriek vertrek met Hannes wat later saam met sy vrou in sy eie motor sou volg.
Die speurders het hul voertuie in ’n nabygeleë fabriek versteek en die groep ontplooi nadat hulle hul plan nogmaals nagegaan en verfyn het. Sers. Jacobs en die skagvoorman Tolkin sou hulself net buite die kroeg versteek, terwyl die ander in die kroeg se toilet weggekruip het. As Taute onverwags die toilet sou gebruik, sou hulle reg wees vir hom. Van der Merwe en Simpson sou van die straat se kant observasie hou.
Die speurders het onrustig begin raak toe niemand opdaag nie en daar is selfs gevrees dat Bokkie sy broer en skoonsuster moontlik gyselaar geneem het. Maar uiteindelik het Hannes en sy vrou opgedaag. Kort op hul hakke was Bokkie en sy vriendin in die gesteelde Ford Cortina. Hulle het in die kroeg gaan sit en Hannes het vir almal drankies aangebied. Sover het alles volgens plan verloop. Maar Bokkie was soos ’n styfgespande snaar en baie agterdogtig.
’n Hele aantal dinge het toe verkeerd geloop.
Bokkie het daarop aangedring dat sy brandewyn met die gebruiklike Coke en ys bedien word. Omdat daar nie Coke in die kroeg was nie het Hannes se vrou aangebied om dit in ’n buitekamer te gaan haal. Dit was nie deel van die plan dat iemand die kroeg sou verlaat nie. Toe sy die deur oopmaak, het Bokkie vir sers. Jacobs en Tolkin opgemerk, wat intussen te naby aan die kroeg se ingang beweeg het. Omdat Taute vir Tolkin van Carletonville geken het, het hy hom waarskynlik herken. Die twee mans het die vertrek binnegestorm en op die groep afgepyl.
Hannes het probeer om sy broer vas te gryp, maar het sy greep op hom verloor en teruggesteier toe Tolkin hom per abuis met die vuis bykom. Die twee Taute-broers het na mekaar gelyk en Tolkin het waarskynlik vir Hannes met sy broer verwar. In die harwar is ’n staanlampie op die kroegtoonbank omgestamp, wat die vertrek in halfdonkerte gelaat het. Boonop het die twee vroue vreeslik aan die gil gegaan.
Bokkie het ’n pistool uit sy sak gepluk en wild begin skiet. Eers het hy Tolkin getref, wat dadelik neergesak het. Die koeël is onder sy linkerarm in en onder die regterarm uit. Jacobs het ’n skoot deur die long gekry en het bo-op Tolkin inmekaargesak.
Intussen het die drie speurders uit die toilet die kroeg binnegestorm. Le Roux kry ’n skoot deur die aorta net bokant die hart en sterf op die toneel. Sers. Hattingh het gestruikel en met die val sy arm beseer.
Charles het sy vuurwapen (wat hy by hom gehou het ten spyte van sy bevelvoerder se versekering aan Hannes) uit die holster agter sy rug gepluk. Terwyl hy ’n skoot op Taute afgevuur het, het hy terselfdertyd na hom geduik. Die skoot was mis en met die duikslag word Charles deur Taute raakgeskiet. Die koeël gaan deur sy regterarm en slaan vas teen sy regtersleutelbeen. Dit laat sy regterarm heeltemal lam.
Nogtans kry Charles die gewrig van Bokkie se hand wat die pistool vashou met sy linkerhand beet. As gevolg van ’n besering wat Charles voorheen in ’n motorongeluk opgedoen het, het hy nie volle krag in sy linkerhand nie. Maar hy slaag tog daarin om Bokkie se hand met die pistool van hom af weg te dwing. Op daardie oomblik trek Taute ’n laaste skoot af.
Hy tref homself in die kop.
Hy het slap geword in Charles se greep en afgesak vloer toe terwyl die pistool uit sy hand val. Charles het die pistool weggeskop al was dit nie nodig nie. Taute was reeds bewusteloos.
Toe Simpson en Van der Merwe (wat verder af in die straat was) die kroeg binnekom, het ’n bloedbad hulle begroet. Hulle het gesien hoe die gewonde Charles oor Le Roux se lewelose liggaam buk en iets prewel. Jacobs het na Charles geroep en gevra dat hy hom van Tolkin se lyk afhaal, maar Charles kon hom nie help nie. Sy eie kragte het as gevolg van sy wonde begin ingee.
Van der Merwe het ’n ambulans ontbied en die plaaslike polisie se hulp ingeroep. Die gewonde Charles en Jacobs, asook die sterwende Taute en Tolkin, is almal saam in ’n ambulans gelaai. Die ambulanspersoneel se bystand was egter nie van veel waarde nie omdat hulle nie eens in basiese noodhulp opgelei was nie. Omstanders het die gehawende ambulans met ’n outydse roomyskar vergelyk.
Op pad na die hospitaal het Taute se geroggel stilgeword. Tolkin is waarskynlik ook in die ambulans dood. Vir die duur van die rit het Jacobs met Charles bly praat. Hy het onder meer gesê sodra hulle weer gesond is, moet hulle so gou moontlik bymekaarkom vir ’n braai.
By die Benoni-Boksburg-hospitaal het die twee polisiemanne lank langs mekaar gelê terwyl hulle tevergeefs op noodsaaklike mediese behandeling gewag het. Jacobs het later ophou praat en stil gesterf. Charles is steeds oortuig dat sy kollega hom destyds onnodig doodgebloei het.
’n Deurmekaar en pyndeurdrenkte Charles het sy vrou, Dorothy, laat daardie Sondagaand vanuit die hospitaal gebel en onsamehangend oor ’n skietery gepraat. Sy het van sy kollegas probeer bereik om uit te vind wat gebeur het, maar sonder veel sukses. ’n Ruk later het kol. Martin (Cowboy) Saunders, die Wes-Randse afdelingspeurhoof, buite haar huis stilgehou. Haar hart het ineengekrimp. Saunders kon haar nie veel meer besonderhede gee nie, behalwe dat Le Roux en ander polisielede in ’n skietery dood is en dat Charles gewond maar buite gevaar is. Hy wou nie toelaat dat sy saam met hom Boksburg toe gaan nie.
Die skietery was reeds in die vroeë oggendure hoofnuus op die radio. Uit desperaatheid het Dorothy haar na Hans Botha, ’n jare lange en hegte vriend van Charles en Le Roux, gewend. Hans, wat in daardie stadium burgemeester van Krugersdorp was, het haar en die drie kinders na die hospitaal geneem.
Toe hulle daar opdaag, was daar nog geen teken dat die koeël uit Charles se skouer verwyder gaan word nie. ’n Ontstelde Hans het gereël dat ’n behoorlik toegeruste
