het sy gesê en haar hand uitgesteek.
“Hallo, ek is … ”
“Ek weet wie jy is. Ek het vanoggend na jou geluister by die Huisgenoot-verhoog. Jy is goed.”
“Dankie. Ek het hard gewerk … ”
“Natuurlik het jy. Mens kan dit hoor. So, vertel my, wat is jou storie?”
Die vrou se blonde hare het los op haar skouers gehang. Haar grimering was met ’n swaar hand aangewend en die donker potloodstrepe het dik onder haar oë gelê. Dit het gelyk of haar klere een nommer te klein is.
Hy het later besef dit was die alkohol wat sy mond so los gemaak het.
“Ek kom van Saldanha. Daar grootgeword en skoolgegaan. Daar was nie geld vir verder leer nie. Ek sing nog altyd. Gehoop iemand sien my eendag raak. En iemand het. Ek het by ’n kuierplek gesing toe André van Encore Musiek my raakgesien het. Hy het my ’n kontrak aangebied en hier is ek nou.”
“Weskusklong? Met soutwater in jou are?”
“Ja, seker.”
“Gaan jy ’n shooter saam met my drink?” het Tertia gevra.
Sy lyf was warm, die smaak van sukses nog ’n nuwigheid.
“Ja, hoekom nie?”
Hy kon die volgende oggend nie onthou hoeveel hy gedrink het nie. Daar was om die waarheid te sê dele van die aand waarvan hy niks geweet het nie. Toe hy baie vroeg in haar bed by haar gastehuis wakker word, was hy dankbaar dat sy nog slaap. Hy het versigtig opgestaan, sy klere aangetrek en uitgesluip.
Die warm son van die Klein Karoo het al gewys dat hy dié dag met mening gaan brand.
Hy is na sy koshuiskamer en ná ’n koue stort is hy weer in die bakkie na die feesterrein. Daar was drie optredes op sy program. Hy het broos gevoel. Dit het gevoel of iemand sy brein aanhoudend met ’n klein messie steek.
Jou dom fool! het hy met homself geraas. Hy het hom dan voorgeneem om sy lewe lank so ver moontlik van drank af weg te bly. Hy het mos gesien wat dit aan mense kan doen, hoe dit gesinne kan verwoes. Dit nog altyd reggekry om matig te drink. ’n Bier of twee of ’n glas wyn saam met ete. Maar gisteraand … Gisteraand was dit asof hy ’n ander mens was. Is dit wat ’n bietjie aandag aan jou doen?
Hy het Steers toe gegaan en ’n hamburger en Coke gekoop. Bewerig die geld uit sy beursie gehaal. Sy eerste optrede was elfuur en hy het gehoop die mense kom nie agter dat hy ’n babelas uit die hel het nie.
Tertia was daar toe hy by die verhoog aankom. Hy het geskrik toe hy haar sien, nie geweet wat hy gaan sê nie. Nog groter geskrik toe hy sien sy het ’n mediakaart om haar nek. Welgedaan, Carel Strydom, jou dom poephol, jou one-night stand is ’n joernalis. Nie ’n los stukkie op ’n fees nie, maar ’n joernalis.
“Hallo, sluiper,” het sy gesê.
“Hallo. Ek, uh, wou jou nie pla nie. Jy het nog vas geslaap.”
“Ek sou nie omgegee het as jy my wakker gemaak het nie.”
Carel het nie geweet wat om te antwoord nie. Nee, hy hét geweet: Dit was ’n fout. Dit moes nooit gebeur het nie. Dit sou nie gebeur het as hy nugter was nie. Maar hy het nie die moed gehad om dit te sê nie.
“Ek het nog baie dinge gehad om te doen, jammer.”
“Dis OK,” het sy geglimlag. “Wat maak jy vir lunch? Sal ons iets gaan eet?”
“Ek kan ongelukkig nie. Ek het nog twee ander optredes vandag. Dit gaan maar rof.”
“Hoe laat maak jy klaar? Ek kan jou dalk dan iewers kry?”
“Ek dink nie so nie. Ek sien later die mense van Encore Musiek,” het hy skaamteloos gelieg.
“Wat van later vanaand?”
Carel het besef sy gaan nie bes gee nie. Weer homself uitgeskel. Hy het vinnig probeer dink. Hy wou haar nie weer sien nie. In die skerp sonlig het sy baie ouer gelyk as die aand tevore. Die plooie om haar oë en mond het diep gelê, haar hare was onversorg en hy kon sweer hy het drank op haar asem geruik.
“Luister, uh … ” het hy gemompel en besef hy het haar naam vergeet.
“Tertia. Tertia Viviers.” Sy was nie meer so vriendelik soos vroeër nie.
“Luister, Tertia, gisteraand … ”
“Ja, OK, moenie probeer verskoning maak nie. Ek was maar net afleiding. Nog ’n fees, nog ’n pomp.”
Hy het gegril vir haar kruheid.
“Maar weet nou maar, Carel Strydom,” het sy verder gesis, “gisteraand gaan nog lank by jou spook. Jy dink dalk ek is ’n los slet wat in enige man se bed spring, maar ek is nie. Jy sal nog jou fout agterkom.”
Sy het omgedraai en weggestap. Die klankman het by hom kom staan.
“Hoekom lyk Tertia of iemand haar drank gesteel het?”
“Ken jy haar?” het Carel gevra.
“Almal ken haar. Jy wil nie in haar slegte boekies wees nie. Sy is trouble met ’n capital T. Is jy reg om op te gaan?”
Carel het sy kitaar gekry, sy babelas skielik vergete. Tertia Viviers was ’n groter probleem as die shooters wat nog in sy kop geskiet het.
Dit het goed gegaan met die optrede. Die mense het geklap en ná die tyd het hy 46 CD’s verkoop. Dit was die tweede laaste dag van die fees en as dit so aangaan, sou hy nie genoeg CD’s gehad het om te verkoop nie.
Terwyl hy besig was om op te pak, het ’n vrou na hom toe gestap.
“Hallo, my naam is Linda Cronjé. Het jy al ’n agent?”
Hy het haar so in haar vroeë veertigs geskat. Sy het ’n denimromp gedra wat tot net bo haar knieë kom. ’n Moulose wit hemp en plat sandale aan haar voete. Haar bruin hare was kort gesny en hy kon sien sy is ’n vrou wat gereeld oefen. Carel het met waardering na haar bruingebrande bene en helderrooi toonnaels gekyk. Sy was ’n mooi vrou.
Hy het natuurlik geweet wie sy is. Van die grootste name in musiek was by haar. Sy speel nie met up-and-coming sangertjies nie. Sy kies haar mense met die hand.
“Nee, ek het nie. Ek het maar twee maande gelede die kontrak by Encore geteken,” het hy geantwoord.
“Ek weet. Ek weet alles. Het jy tyd vir koffie? Dit lyk of jy dit nodig het.”
“Ja, koffie sal lekker wees.”
Hulle het sy kitaar en die res van die CD’s in sy bakkie gaan bêre en is na ’n restaurant waar hulle wonderbaarlik ’n stil hoekie gekry het.
“Hoekom stel jy in my belang?” het Carel met die deur in die huis geval.
“Jy het dit,” het Linda gesê. “Deur die jare het ek dit nog net ’n paar keer raakgesien en jy het dit. Die
