“Hallo, Carel Strydom.”
“Nico de Jongh.”
“Ek hoor jy het ’n paar idees?”
“Ja, dis vir my ’n nuwe ding, maar ek hoop dit draai reg uit.” Hy wil nie klink of hy smeek nie, maar as hierdie ding nie werk nie …
“Ons het self ’n paar idees. Sal ons sit? Natasha! Kan ons koffie kry?” roep André.
Sy moes seker om die draai gestaan en luister het, want binne ’n sekonde is sy in die kantoor.
“Natuurlik. Koffie vir almal?”
“Ja, dankie.” Nico gee weer sy million-dollar smile. Natasha giggel en trippel by die kantoor uit.
“Sy is ’n groot fan,” sê André. “Soos jy seker al agtergekom het. Kyk Mooirivier al van sy op skool is. Maar nou ja, kom ons praat. Wat het jy in gedagte?”
Nico voel uit sy gemaksone, maar dis maak of breek.
“Ek het gedink ons moet uitry Langebaan toe … ”
Hy kry nie eens sy eerste sin klaar nie.
“Nee, Langebaan is al te veel gedoen,” sê André. “Ons soek iets nuuts, iets wat nog nie gedoen is nie.”
Nico kyk na André. Fok. So selfversekerd. Mister Money Bags. Kan hiet en gebied net soos hy wil. Grootmeneer wat altyd kry wat hy wil hê.
Vinnig dink, Nico, vinnig dink.
“Ek sien beslis iets in die natuur. Wat van ’n koringveld by Malmesbury?”
“Nee, ook al te veel gedoen,” sê André.
Fokfokfok.
Carel lag. “André is ’n moeilike customer. Jy sal nog leer.”
“Ek kom so agter,” antwoord Nico. “Goed, vertel my dan eers wat het julle in gedagte.”
“Ons het gewonder of ons nie ’n video moet maak met die meeste mense wat ons kan kry nie,” sê Carel. “Jy weet, the more the merrier.”
“Meeste mense?” vra Nico.
“Ja, ’n massiewe produksie met honderde mense. Die liedjie is immers ‘Soeker’. Jy weet, dat Carel die ou is wat so tussen die honderde mense die een soek wat hy wil hê,” laat hoor André.
Nico se kop sing. Hoe meer mense in die produksie, hoe meer geld, hoe meer kameras, hoe meer assistente. Meer, meer, meer wat hy nie kan bekostig nie. Hy het so gehoop dis ’n klein produksie wat hy sommer met twee of drie mense kan doen. Fok! Hy weet nog nie eens waar hy die geld sou kry om ’n klein produksie te doen nie, wat nog te sê ’n produksie met duisend ekstras.
“Waar het jy gedink moet dit geskiet word?”
André kyk by die venster uit. “Ek het gedink ’n groot rugbyveld. Ons sal iewers ’n skool kry wat vir ons hulle veld sal leen.”
“Het julle al ’n begroting?” vra Nico hoopvol.
“Nee, nie eintlik nie. Ons het ’n vae idee wat ons bereid is om te betaal, maar jy sal ’n paar somme moet gaan maak en uitvind hoeveel dit gaan kos.”
“Ek is seker André sal vir jou ’n deposito kan betaal as dit nodig is,” sê Carel.
Nico kyk na hom. Dalk is die ou nie so ’n poephol as wat hy gedink het nie.
“Dit sal help. Soos julle seker weet, is my beroep nie die lonendste wat daar is nie.” Nico kan dadelik sy gat skop omdat hy dit gesê het. Hulle moet asseblief nie dink dat hy ’n armsalige sukkelaar is nie.
“Ek verstaan, want ek was ook daar,” sê Carel.
“Ons was seker almal daar,” sê André. “Nou goed, gaan jy ’n bietjie huiswerk doen en terugkom na ons toe? Ons is haastig, so dit moet asseblief binne die volgende dag of twee wees. Het jy darem ’n rekenaar? Sal jy vir ons iets kan mail?”
Nico se kop word warm toe André dit vra, maar hy bly kalm. Kyk na André en besef dat hy ’n boelie is. Dat hy daarvan hou om mense te verneder.
“Ja, ek het ’n rekenaar. Ek stuur vir julle die voorstel deur. En dankie weer vir die geleentheid.”
Hy haat dit dat hy so nederig moet wees. So smekend voor hierdie buffel. Asseblief, baas, ’n bietjie werk tog, baas.
Met die uitstap nader hy Natasha se lessenaar. Sy staan op en hou ’n stukkie papier na hom toe uit.
“My nommers. Bel my as jy lus is vir hoenderpastei.”
Nico weet goed daar is baie meer op die spyskaart as hoenderpastei …
8
“Wat dink jy?”
André snork deur sy neus. “Die arme actortjies. Om darem so te moet smeek vir werk. Foei tog. Jong, ek weet nie. Kom ons kyk waarmee hy vorendag kom. Dalk het hy ’n idee, dalk is dit so kak dat ons dit glad nie gebruik nie.”
Carel het simpatie met Nico. Hy besef hoe baie hulle lewens verskil. Al twee entertainers, maar hy wat Carel is, het ’n huis in Melkbosstrand wat uitkyk op die see en ’n splinternuwe Discovery waarmee hy rondry, genoeg geld in die bank om mee te speel. ’n Huis by Bulshoekdam naby Clanwilliam ook. ’n Boot. Geld is om die waarheid te sê die minste van sy probleme. Daarvoor het die goeie verkope van sy CD’s gesorg, en die konserte waar mense hom maklik R60 000 betaal om vir ’n uur te kom sing. Hy het in die jare sedert sy debuut ’n ryk man geword. Alles te danke aan Afrikaanse musiek. Alles te danke aan die regte plek en die regte tyd.
“Ek dink tog ons moet hom ’n kans gee. Hy het die werk nodig.”
“Ja, maar ons is nie ’n charity nie,” sê André. “Maar wie weet? Dalk kom die actortjie met ’n idee.”
Dit pla Carel dat André so neerhalend met Nico gepraat het. Dis nie asof hy wat André is met ’n silwerlepel in sy mond gebore is nie. Sy geld is ook maar nuwe geld, maar hy het duidelik vergeet hoe dit was om swaar te kry.
“Kan ons ’n bietjie besigheid praat?” vra Carel.
“Ja, sure. Wat wil jy weet?”
“Ek het lanklaas ’n staat gekry. Ek weet dit gaan goed met die CD’s se verkope, maar wil net weet hoeveel presies daar verkoop is.”
“Man, jy weet mos die system het onlangs gecrash. Ek sal weer by Fanie by finansies hoor. Maar moenie worry nie, alles gaan goed. Ons sal seker teen die einde van die maand weer vir jou geld oorbetaal.”
Carel wou nie kla nie. André was die man wat hom ’n kans gegee het en gesorg het dat sy CD’s op die rakke kom. Hy het hom nog altyd vertrou, maar dis asof daar die laaste tyd iets is wat knaag. Nie ’n sekerheid nie, net ’n aanvoeling dat alles nie reg is nie.
“OK, dis reg so. Dis net dat ek gewoond geraak
