het lank in Johannesburg gebly, maar het so ’n paar maande gelede Kaap toe getrek. Ek dink dis tough vir akteurs. As jy dink die kak ekonomie is sleg vir sangers, dan moet jou hart bloei vir daardie lot. Hoe moet hulle aan die lewe bly? So ’n movie hier en daar, dalk ’n bietjie TV-werk en ’n play wat ’n paar dae by ’n kunstefees speel as hulle gelukkig is. Ek weet nie hoe hulle aan die lewe bly nie.”
“Ja, moet moeilik wees,” sê Carel. “Gaan jy hom laat weet dat hy die video kan maak?”
“Ek dink ek en jy moet net eers met hom praat. Hoor watter idees hy het. Dis nog nie ’n uitgemaakte saak dat hy dit gaan doen nie, ek het net gedink dis dalk ’n lekker angle vir ’n storie. Ons kan vir Huisgenoot sê hulle kan ’n behind-the-scenes kom doen.”
“Dis reg, laat weet wanneer ek moet inkom.”
7
Nico de Jongh staan voor die OTM. Druk sy kaart in. Hy weet voor sy heilige siel daar is nie baie geld in sy rekening nie. As hy net R100 se petrol kan ingooi. Dalk nog R100 om elektrisiteit te koop. ’n Paar minute lugtyd vir sy selfoon. Saterdag doen hy ’n MC job waar hy hopelik kontant betaal sal word. R2 000. Fok. Dat hy opgewonde kan raak oor R2 000. Asof dit ’n salaris is. Asof dit die loon is wat iemand soos hy moet verdien.
Hy druk sy geheime kode in. Vra die masjien om R300 uit te spoeg. Wag vir die drie blou note wat hy vinnig in sy beursie sit.
Hy kyk na die strokie wat uitkom en sien hy het R175,34 oor in sy rekening. Die balans van al sy jare se harde werk is R175,34. Sepiester, bekende gesig wat in winkelsentrums voorgekeer word om te staan vir nog ’n foto en om nog ’n handtekening uit te deel. Honderd-fokken-vyf-en-sewentig-rand-en-vier-en-dertig-sent. Dis wat hy op sy naam het. Dit en ’n kar wat al lankal nuwe bande en ’n diens nodig het.
Hy stap na sy kar toe en kyk weer na die adres. Hy moet dit nie vandag opneuk nie. Hy het die werk nodig. As hierdie video ’n sukses is, sal daar dalk nog kom. Dalk kan hy op 38 met ’n nuwe lewe begin. Hy is klaar met acting! ’n Sukkelbestaan waar jy moet bakhand staan vir enige ou los werkie, tog te dankbaar as iemand jou raaksien en dink jy is goed genoeg.
Hy ry op met Adderleystraat, mik Tamboerskloof toe. André het verduidelik hoe om by die kantore uit te kom, maar hy is nog onseker wanneer hy in die Kaap bestuur. Hy sukkel om parkering te kry en is moerig toe ’n karwag nader stap.
“Will look after the car, boss.”
“You don’t have to. I’m sure it will still be here when I come back.”
Hy wil sleg voel, maar hel tog, hy is so gatvol vir die ewige gebedel. Jy kan deesdae nie by ’n verkeerslig stop sonder dat iemand iets aan jou probeer verkoop of ’n snot-en-trane-bordjie voor jou neus druk nie. Hy is self moeg gesukkel – hy het nie nog mense nodig om vir hom te wys hoe húlle sukkel nie.
Die ontvangsdame kyk op toe hy instap.
“Hallo,” sê sy en hy sien hoe sy haar beste glimlag uithaal en haar skouers net ’n klein bietjie verder agtertoe stoot. Ai, die poppies wat so swik voor bekendheid.
Hy draai die krane oop. ’n Mens weet nooit hoe belangrik sy in die hiërargie van Encore Musiek is nie. Gee sy mooiste glimlag, laat sak sy stem ’n aks.
“Hallo, ek is hier om vir André te sien. Ons het ’n afspraak.”
“Hy het gesê, ja. Wag net ’n oomblik.”
Sy staan op en Nico sien hoe sy haar heupies swaai. Hy kyk haar agterna. Nie te sleg nie. Hy ken nog nie so baie mense in Kaapstad nie en ’n stukkie vriendelike afleiding is dalk net wat hy nodig het.
Hy kyk haar in die oë toe sy teruggestap kom. Sy bloos effens.
“André is besig met ’n telefoonoproep. Hy is nou by jou.”
“Dankie. Sê my, is jy ’n Kapenaar?”
“Ja, gebore en getoë. Was hier in Jan van Riebeeck op skool. Hoekom vra jy?”
“Ek is nou al so uitgehonger vir ’n bord gekookte kos. Kan jy nie dalk ’n plek aanbeveel nie?”
“Ja, daar is ’n paar wat tradisionele kos het, maar hoekom sal jy na ’n restaurant toe gaan as jy lekker boerekos by iemand se huis kan eet?”
Hy speel dom. “Wat bedoel jy?”
“Ek doen dit nie gewoonlik nie, maar ek weet mos darem wie jy is. Kom eet by my. Ek maak die lekkerste hoenderpastei in die Kaap.”
Hook, line and sinker, dink Nico.
“Ek het nie geskimp nie en ’n mooi meisie soos jy het seker ’n kêrel. Sal hy nie kla nie?”
Sy giggel.
“Ek het nie ’n kêrel nie. Het jy nog nie gehoor hoe moeilik dit is om ’n boyfriend in die Kaap te kry nie?”
“Ek sou dink iemand soos jy sou al lankal van die mark af gewees het,” antwoord hy gemaak verbaas.
Sy giggel weer.
“My naam is Natasha. Natasha Bloem.”
“Hallo, Natasha Bloem. Bly te kenne.”
Weer die giggel.
“Wag, ek kyk gou of André klaar is.”
Sy draai weer om en swaai haar heupies vir sy vermaak. Kom terug en sê hy kan maar deurgaan.
“Hallo, Nico, dankie dat jy ingekom het,” groet André.
“Dis ’n plesier. Dankie vir jou tyd.”
“Ek is nuuskierig om te hoor wat jy beplan. Het jy al na die CD geluister? Na Carel se vorige video’s op YouTube gekyk?”
Natuurlik het ek, jou vet idioot, dink Nico. Hy kyk na André waar hy agter sy lessenaar sit. Hy is minstens twintig kilogram oorgewig en daar is ’n ligte lagie sweet op sy voorkop.
“Ja, ek het. Ek dink dis Carel se beste album. Ek is regtig beïndruk met die produksie en die lirieke,” sê hy met sy geoefende glimlag. Dis ten minste een ding wat hy in al sy jare voor die kamera en op die verhoog geleer het – hy kan opreg glimlag terwyl sy hart swart is.
“Ek is bly jy dink so. Het jy al idees? Carel behoort netnou hier te wees – hy is net gou by ’n radiostasie vir ’n onderhoud. Almal wil ’n stukkie van hom hê.”
Nico gee weer sy vals glimlag. Fokken sangers.
“Seker, ja. Dit moet lekker wees om so suksesvol te wees. Ons akteurs is nie altyd so gelukkig nie.”
“Ja, ek en Carel het nou die dag daaroor gepraat. Dit moet moeilik vir julle wees. Is daar nog steeds so min werk?”
Nee, poephol, my Merc staan hier voor jou kantoor omdat hierdie fokken Hollywood is.
“Dit gaan maar rof. Werk is skaars. Dis hoekom ek begin kyk het na ander dinge om brood op die tafel te sit.”
“Jammer ek is
