die biblioteek van die groot huis in Brownlowstraat, Tamboerskloof, ruk die hoë, vreesbevange gille van haar huishulp vir Alexandra Barnard uit die slaap.
Dit is ’n surrealistiese oomblik. Sy weet nie waar sy is nie, haar ledemate voel vreemd, stram, ongemaklik, haar kop dik, haar gedagtes soos koue molasse. Sy lig haar kop, probeer haar oë fokus. Sy sien die gesette bruin vrou by die deur, die mond verwring in wat sy eers as afsku eien, die geluid wat deur murg en been dring.
Alexandra besef sy lê op haar rug op die Persiese tapyt en sy wonder hoe sy hier gekom het. Terwyl sy bewus raak van die walglike smaak in haar mond en die feit dat sy die nag besope op die vloer deurgebring het, volg sy die oë van Sylvia Buys: Iemand lê langs die groot bruin leerstoel oorkant haar. Sy druk met haar arms om orent te kom, sy wens Sylvia wil ophou skree, sy kan nie onthou dat iemand gisteraand saam met haar gedrink het nie. Wie sal dan daar lê? Sy sit regop, haar perspektief nou beter, sodat sy die figuur herken. Adam. Haar man. Hy het net een skoen aan, die ander voet in ’n sokkie wat hang, asof hy besig was om dit uit te trek. Swart broek, wit hemp, swart besmeer hier op sy bors.
En dan, asof iemand die fokus van ’n kamera eindelik instel, besef sy Adam is beseer. Die swart op sy bors is bloed, die hemp stukkend.
Sy druk met haar hande op die tapyt om op te staan, verward, verstom. Sy sien die bottel en die glas op die houttafeltjie langs haar. Haar vingers druk op iets en sy kyk en sy sien die vuurwapen wat hier by haar lê. Sy herken dit, Adam se pistool. Wat doen dit hier?
Sy staan op.
“Sylvia,” sê sy.
Die bruin vrou hou aan met skree.
“Sylvia!”
Die stilte is meteens ’n verskriklike verligting. Sylvia staan by die deur, haar hande nou teen haar mond, haar oë vasgenael op die pistool.
Alexandra Barnard loop ’n versigtige twee tree vorentoe en staan dan stil. Adam is dood. Sy besef dit nou, die somtotaal van die wonde en die manier hoe hy lê, maar sy verstaan dit nie, droom sy?
“Vir wat?” sê Sylvia half histeries by die deur.
Alexandra kyk na haar.
“Vir wat het jy hom doodgemaak?”
* * *
Die patoloog en twee ambulansmanne manipuleer die lyk met groot sorg in ’n swart toerits-sak in. Griessel sit op die kliprand van ’n palmboom se bedding. Vusi Ndabeni is op sy selfoon besig met die stasiebevelvoerder. “I need at least four, Sup, for leg work … I understand, but it’s an American tourist … Yes, we’re pretty sure … I know … I know. No, nothing yet … Thanks, Sup, I’ll wait for them.”
Hy stap na Bennie toe. “Die SB sê daar’s vanoggend ’n protest van die een of ander labour union by die parlement en hy kan my net twee mense gee.”
“Daar’s altyd ’n fokken protest van die een of ander labour union,” sê Griessel en staan op. “Ek sal help met die voetwerk, Vusi, sodra die foto’s kom.” Want hy kan nie so rondsit nie.
“Dankie, Bennie. Wil jy koffie hê?”
“Gaan jy iemand stuur?”
“Daar’s ’n plek hier onder in die straat, ek loop gou.”
“Nee, laat ek gaan haal.”
* * *
Hulle staan die Caledonplein-aanklagkantoor vol, die klaers, die slagoffers, die getuies en meelopers met stories van die nag wat verby is. Bo die see van protesterende en beskuldigende stemme lui ’n telefoon lank en eentonig. ’n Vrouesersant, gedaan ná nege uur op haar voete, ignoreer die volgende fronsende gesig aan die anderkant van die toonbank en gryp die instrument. “Caledon Square, sergeant Thanduxolo Nyathi speaking, how may I help you?”
’n Vrouestem wat praat, onhoorbaar sag.
“You’ll have to speak up, madam, I can’t hear you.”
“I want to report something.”
“Yes, madam?”
“There was this girl …”
“Yes, madam?”
“This morning, at about six o’clock, on Signal Hill. She said I must call the police because someone wants to kill her.”
“One moment, madam.” Sy trek ’n SAPS-vorm nader en trek ’n pen uit haar hempsak. “May I have your name?”
“Well, I just want to report it …”
“I know, madam, but I need a name.”
Stilte.
“Madam?”
“My name is Sybil Gravett.”
“And your address?”
“I really can’t see how this is pertinent. I saw the girl on Signal Hill. I was walking my dog.”
Die sersant onderdruk ’n sug. “And then, what happened, madam?”
“Well, she came running up to me and she said I must call the police, someone is trying to kill her, and then she ran off again.”
“Did you see anybody following her?”
“I did. A few minutes later, they came running.”
“How many, madam?”
“Well, I didn’t count them, but there must have been five or six.”
“Can you describe them?”
“They were, well, some were white and some were black. And they were quite young … I found that very disturbing, these young men, running with such intent …”
* * *
Sy word met ’n ruk van haar lyf wakker as iemand vir haar skree. Sy wil in haar paniek orent kom, maar haar bene verraai haar sodat sy struikel en met haar skouer teen die muur val.
“You’re fucking drugged.” Hy staan anderkant die struike met sy hande op sy heupe, dieselfde stem wat vroeër van die huis af geskree het.
“Please,” smeek sy en staan op.
“Just get off my property,” sê hy met ’n vinger wat hek toe wys. “What is it with you people? Snoring in my shrubs.”
Sy vind haar pad deur die plante. Sy sien hy het ’n donker pak klere aan, ’n sakeman, middeljarig, woedend. “Please, I need your help …”
“No. You need to shoot up somewhere else. I’m sick and tired of this. Get out.”
Sy begin huil. Sy loop tot by hom. “It’s not what you think, please, I’m from the United …”
Die man vat haar arm en ruk haar hek toe. “I don’t give a fuck
